آنچه در امر تربیت مهم و اساسی است ارائه شیوه های اطمینان بخش تربیتی است که ضمن در برداشتن همه ابعاد زندگی انسان او را به سعادت حقیقی که همان

امامت حضرت امام کاظم (علیه السلام) با دوران خلافت هارون الرشید، مقارن بود. هارون کسى است که طرفدارانش را که براى استحکام پایه هاى حکومت او، سر

مقدمه حضرت ابوالحسن امام موسی کاظم علیه السلام هفتمین امام شیعیان است که در سال ۱۲۸هجری در «ابواء» -یکی از روستاهای اطراف مدینه- دیده به جهان

رنجها و غمهاى امام موسى بن جعفر بعد از فاجعه کربلا، دردناکتروشدیدتر از سایر ائمه (علیهم السلام) بود. هارون الرشید همواره در کمین ایشان بود،

امام موسى بن جعفر(علیه السلام) همان راه و روشى را ادامه داد که امام صادق(علیه السلام) در روبرو شدن با اجتماع، بر محور عمل و برنامه ریزى اتخاذ

 از معروف‏ترین خصایل بارز حضرت موسى بن جعفر(ع) سخاوت، گشاده‏ دستى و کرامت ایشان است. کمک‏ها و بخشش‏هاى مالى امام کاظم به فقرا، نیازمندان و

السلام على المعذب فى قعر السجون و ظلم المطامیر، ذى الساق المرضوض بحلق القیود درود بر آن سرورى که در تنگناى زندان ها و در تاریکیهاى زیر زمین ها،

«اصولاً رسول اکرم (صلی الله علیه واله) و ائمه ( (علیهم السلام) ) طبق روایاتی که داریم قبل از این عالم انواری بوده اند در ظلّ عرش و در انعقاد نطفه و

رسول خدا (صلی‏ الله ‏علیه‏ و‏ آله) در ضمن سفارشات خویش برای امت اسلام از دو امانت گرانسنگ و ارزشمند یاد کرده و فرمود: «اِنّی تارِکٌ فیکُمُ