در نگرش حضرت علی (علیه‌السلام) مخالف و دشمن، انسانی خطاکار است که باید هدایت شود و مهمترین وظیفه انبیا و اولیای الهی (و همه حکومت های مبتنی بر

علی بن ابی‌طالب مشهور به امام علی(علیه السلام) و امیرالمؤمنین (۱۳ رجب سال ۲۳ قبل از هجرت – ۲۱ رمضان سال ۴۰ق)، امام اول همهٔ مذاهب شیعه، صحابی،

یکی از ادوار شایسته بررسی و تأمل در سیره امامان (علیهم‌السلام) بررسی دوره بیست و پنج ساله سکوت مولی علی(علیه‌السلام) است. در این مقاله به معنای

از مباحث مهم در سیره امام على (علیه السلام) ، رفتار حضرت با دشمنان است. این بحث، هم از جهت دشمن شناسى و هم شیوه درست برخورد با دشمن را مى آموزاند.

در رویکرد به مناسبات میان اشخاص در تاریخ صدر اسلام، چنین دریافت مى شود که جنبه اى از آن مناسبات، رشک ورزى بر امام على (علیه السلام) بوده است. رشک

در بخش نخست این پژوهش، با اشاره به سابقه سعد در پذیرش اسلام و نیز نقش نظامی او در دوران فتوحات در جبهه هایی مانند قادسیه و نهاوند و هم چنین عضویت

سعد بن ابی وقاص (از تیره قریش بنی زهره) از سابقین در اسلام در مکه و از اصحاب نامدار پیامبر اسلام به شمار می رود. او در عصر حکومت خلفاء از سرداران

نقش على (علیه السلام) در ایجاد دولت اسلامى حق تعیین سرنوشت اگر ملتى حق تعیین سرنوشت خود را داشته باشد، پس حق بنیانگذارى دولت و بپا داشتن حکومت

هنگامى که مادر حضرت على (علیه السلام) نوزاد را خدمت پیامبر آورد با علاقه شدید آن حضرت نسبت ‏به کودک روبرو شد. حضرت محمد(صلى الله علیه و آله و سلم)