علی بن یَقْطین بن موسی بغدادی ( ۱۲۴ق-۱۸۲ق)، محدّث، فقیه، متکلّم و از بزرگان شیعه در دوران امام صادق(ع) و امام کاظم(ع). وی اهل کوفه و ساکن بغداد بود.

مرحوم شیخ طوسى رضوان اللّه تعالى علیه به نقل از هشام بن سالم حکایت فرماید: روزى به همراه جماعتى از اصحاب حضرت ابو عبداللّه ، امام جعفر صادق علیه

ابوالحسن ربّانى سبزوارى در این نوشتار، به یکى دیگر از این ستارگان حرم اهل بیت علیهم السلام پرداخته مى شود. سیماى راوى در اوائل سده دوم در خطّه

  یکى از اساسى ترین رموز موفقیت، پیروى از انسان هاى وارسته است؛پیروى از افرادى که از عمر کوتاه خویش، بیش ترین بهره ها رابردند و با دور اندیشى

در کشور مصر، شخصى زندگى مى کرد به نام عبدالملک، که چون پسرش عبدالله نام داشت، او را ابوعبدالله (پدر عبدالله ) مى خواندند، عبدالملک منکر خدا بود،

اشاره  از امام صادق (علیه السلام) مناظرات متعددی نقل شده. یکی از مناظرات آن حضرت با ابوحنیفه رئیس مذهیب حنفی اهل سنت است که در قالب پرسش و

اشاره: ابوحنیفه رئیس مذهب حنفی اهل سنت هم عصر امام صادق (علیه‌السلام) بود. ابوحنیفه حتی در جلسه تدریس امام صادق (ع) شرکت می کرد و گفته شده که

 سید محمد تقى مدرسى در سال‏۱۱۷ هجرى، هنگامى که امام باقر به عنوان قربانى گرانبهاى‏ سیاست ستمگرانه بنى امیّه، به جوار پروردگارش شتافت فرزندش

مقدّمه یکى از روش‏هاى عقلایى رایج در میان ملل و نحل، «تقیّه» است. این شیوه که به معنى خوددارى از افتادن به دام خطر و مهلکه مى‏باشد، در اسلام