تردیدی نیست که یکی از رازهای ماندگاری دین اسلام و پویایی مذهب تشیع، احترام و بزرگداشت بزرگان و سعی در حفظ و نشر آثار آنها به منظور جلوگیری از

محمد بن اسماعیل بزیع از یاران سه امام معصوم: امام موسی بن جعفر، علی بن موسی الرضا و محمد بن علی الجواد علیهم السلام است. وی فردی صالح، اهل عبادت،

ابومحمد عبدالله بن المُغِیْره بَجَلى کوفى ثقه از فقهاى اصحاب است، واحدى عدیل او نمى‌شود از جهت جلالت و دین و ورع و روایت کرده از ابوالحسن موسى

حسن بن محبوب، راوی و فقیه برجسته امامی و از اصحاب امام کاظم، امام رضا و امام جواد علیهم‌السلام می باشد. ۱ – نَسَب حسن بن محبوب [ویرایش] نامش

غلامرضا گلی‏زواره یاران برجسته امام کاظم (علیه‌السلام) تداوم امامت را براى رهبرى جامعه اصل مسلم اسلامى دانسته و در برابر امواج انحرافى که

صفوان بن مهران جمال، در آغاز نیمه اول سده دوم هجری در شهر کوفه، در خانه پدرش، مهران دیده به جهان گشود و به زندگی پدر و مادر رونق و طراوتی افزون

بسیارى از مورّخین و محدّثین حکایت کرده اند: روزى یکى از مؤمنین به نام ابراهیم جمّال خواست نزد وزیر هارون الرّشید – یعنى ؛ علىّ بن یقطین –

دِعْبِل بْن عَلی خُزاعی (۱۴۸-۲۴۶ق)، شاعر شیعه قرن دوم و سوم هجری. او از اصحاب امام کاظم(ع) و امام رضا(ع) بوده[۲] و محضر امام جواد(ع) را نیز درک کرده

جمیل بن دراج، (درگذشته حدود ۱۲۸ق) راوی‌، محدّث و فقیه شیعه در قرن دوم. او از اصحاب اجماع است که حدود ۳۰۰ حدیث از امام صادق و امام کاظم روایت کرده