استجابت دعا از نظر قرآن و روایات، حتمى و قطعى است. ولى گاهى اوقات مصلحت بنده در استجابت دعاى او نیست که خداوند جبران عدم استجابت دعاى بنده خویش

باوجود اینکه خداوند از حاجات بندگانش اطلاع دارد ولی از آدب دعا این است که دعا کننده نام حاجت خور را بر زبان جاری کند. ابو عبد اللّه فرّاء از امام

انسان محتاج و نیازمند هرگاه در برابر کسی قرار بگیرد که قادر به برآورده نمودن حاجت اوست و به ویژه اگر ان کس خدای متعال باشد و ضعف و ناتوانی خود را

 دعا یک امر فطری است که همه انسان به آن توجه دارد حتی بت پرستان و مشرکین به خاطر فطری بودن آن در مقابل خدایان شان به دعا می پردازند. ممکن است

 یکی از آداب دعا این است که در هنگام دعا رو به قبله و دستها بالا برده شده  به حدّى که زیربغلهاى او دیده شود. بنابر نقل اهل سنت جابر بن عبد اللّه

دعا و نیایش دعا، خواندن خدای بزرگ و از او یاری خواستن است؛ یعنی پیوند با آفریدگار توانا و حکیم در غم و شادی، راحتی و گرفتاری و در همه لحظه های

شب اوّل ماه: انجام اعمالى در این شب با ارزش، مورد سفارش است: اوّل: از رسول خدا(صلى الله علیه وآله) نقل شده است که به هنگام رؤیت هلال ماه رجب، این

مقدمه چنانچه می‌دانیم قدرت جذب‌کنندگى هر مکانى یا موقعیتى، به میزان ارضاءکنندگى آن مکان در رابطه با نیازهاى پیرامونى بستگى دارد. جذب‌کنندگى

 رسول اکرم (صلى الله علیه و آله وسلم) فرمود: بسیار یاد کردن خدا و بر من «صلوات» فرستادن، موجب برطرف شدن فقر مى شود.(شرح الصلوات اردکانى، ص ۷۶) با