سخن گفتن درباره عالَم‌های بعد از مرگ فقط از جانب خداوند و اولیای او جایز است که به همه عالم‌ها احاطه دارند و از حقیقت آنها و آنچه در آنها

امکاناتی که در بهشت وجود دارد فوق مظاهر تمدن دنیایى و امروزی است. حیات اخروى اساساً ویژگى هایى برتر از زندگى این جهان دارد . اصولا لذت و پاداش آن

اعتقاد به معاد از اصول مشترک تمام ادیان توحیدی است و حتی در ادیان باستان اعتقاد به زندگی پس از مرگ وجود داشته و از آثار و ابزاری که از درون قبرها

زندگی دنیوى انسان، فرصتى مناسب و منحصر به فرد براى پیمودن راه کمال و نایل شدن به سعادت ابدى است. خداوند متعال براى سهولت وصول انسان به این امر

 اعمال انسان ما انسان ها کارهایمان بر دو قسم است؛ کارهاى عبث و بیهوده که نتیجه اى بر آنها مترتب نیست، یعنى هیچ تأثیرى در رساندن ما به کمالات که

یکی از مباحث مهم اعتقادی قیامت و معاد است. اثبات معاد از راه های گوناگونی امکان پذیر است یکی از این راه ها توحید و اعتقاد به یگانگی خداوند است.

در «أمالى» صدوق روایت میکند که قَیس بن عاصِم گفت: من با جماعتى از بنى تمیم بر رسول خدا صلّى الله علیه وآله وسلّم به عنوان وفود و میهمانى وارد

چرا اسلام معاد را از اصول دین قرار داده اند ولى سایر ضروریات را از اصول دین قرار نداده چون خیلى اشخاص این سؤال را مى کنند، مى گویند شهادتین که

از بحث هاى مهمِ مسئله معاد، بحث درباره چگونگى معاد از نظر جسمانى و روحانى بودن آن است. در این زمینه از سوى فیلسوفان و متکلمان اسلامى، سه نظریه