امام باقر (علیه السلام) با پنج تن از خلفاى اموى معاصر بود. که ویژگی هاى هر یک از آنها را در امر حکومت و اداره جامعه مورد بررسى قرار مى دهیم. ولید

بنی امیه یکی از تیره های بزرگ قبیله قریش که شماری از آنان نزدیک یک سده (۴۱-۱۳۲ق) بر سرزمین های اسلامی حکومت کردند. تاریخ سده نخست هجری و حتی مدتی

بنی امیه از شاخه های مهم قریش است. نسب ایشان به امیه بن عبدشمس بن عبدمناف می رسد. ابوسفیان در زمان ظهور اسلام، بزرگ بنی امیه بود. با نبرد بدر جدال

معاویه بن ابی‌سفیان (مرگ: ۶۰ق)، نخستین حاکم اموی است که پس از صلح امام حسن (علیه السلام) تا سال ۶۰ قمری، حدود بیست سال، در دمشق خلافت کرد. او در

حوادث تاریخى را نمى توان جداى از یکدیگر مورد مطالعه قرار داد؛ چرا که در این صورت نمى توان براى همه پرسش هاى آن حوادث، پاسخى در خور یافت. در

از میان دشمنان اسلام تنها طایفه ای که لحظه ای دست از عداوت و دشمنی با پیامبر و مسلمانان برنداشت، طایفه بنی امیه بود. سرکرده این طایفه ابوسفیان

جبهه گیری و موضع سرسختانه ابوذر صحابی بزرگ و بلندمرتبه پیامبر در برابر خلیفه سوم، عثمان، و حاکم شام، معاویه، از دیرباز مورد بحث و گفتگوی

ابراهیم بن مالک اشتر نخعى، از دلاورمردان و نامداران بزرگ شیعه در سرزمین عراق بود. وى در سنین نوجوانى در کنار پدرش مالک اشتر نخعى در جنگ صفین، با

تخریب کعبه توسط یزید با منجنیق در سال ۶۴ هجری ا خانه کعبه را با منجنیق در سال ۶۴ هجری به دستور یزید خراب کردند. این فاجعه یازده روز از قبل از