نگرانی پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) درباره خلافت و سرنوشت امت اسلامی موجب شده بود تا از یک سو، بارها به معرفی جایگاه و اهمیت محبت اهل

مروان بن محمد بن مروان بن حکم، آخرین فرد از خلفای بنی امیه بود. چون مربی او جعد بن درهم بود، او را مروان جعدی می گفتند[۱] و چون در جنگ‌ها بسیار

مروان در کودکی به همراه پدرش حکم بن ابی العاص، به دستور پیامبراکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) به طائف تبعید شد و توسط خلیفه سوم، عثمان بن عفان،

عُمَر بن عَبدالعَزیز بن مَروان (۶۳-۱۰۱ق) هشتمین خلیفه اموی بود که از سال ۹۹ قمری تا سال ۱۰۱ قمری حکومت کرد. شیوه حکومتی وی با دیگر خلفای بنی امیه

عبدالملک بن مروان (۲۶-۸۶ق)، پنجمین خلیفه اموی که پس از مرگ پدرش مروان بن حکم در سال ۶۵ق به خلافت رسید و ۲۱ سال خلافت کرد. دوران حکومت او با شورش

 ١. نزاع های خانوادگی بی شک همه امّت ها و حکومت ها، دوره ای از فراز و فرود را تجربه کرده اند و پشت سر خواهند گذاشت. با این تفاوت که برخی در مدتی

جمعی از مفسران شأن نزول آیه ۶۰ سوره اسراء را اشاره به جریان معروفی می دانند که در ضمن آن پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) در خواب دید میمون هایی

یکی از مهمترین مشکلات بنی امیه وجود اعتقادات شیعی در میان بخشی از مردم به ویژه اهل عراق و به تدریج ایران بوده است. با این که حکومت در خلاف مسیر

با آنکه عوامل زیادی در سقوط امویان نقش داشته و رخدادهای بسیاری در فرایند انتقال حکومت از آنان به بنی عباس گزارش شده است که تمام آنها را نمی توان