مُعاویه بْن یزید بْن معاویه، معروف به معاویه دوم (درگذشت ۶۴ق) سومین خلیفه اموی است که پس از مرگ یزید در سال ۶۴ ق به خلافت رسید و بعد از مدت کوتاهی

این حکومت تا سال ۱۳۲ هجری ادامه یافت. معاویه پس از خود پسرش یزید را به ولیعهدی گماشت. پس از یزید معاویه دوم مدت کوتاهی حکومت کرد. و با مرگ او

نگرانی پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) درباره خلافت و سرنوشت امت اسلامی موجب شده بود تا از یک سو، بارها به معرفی جایگاه و اهمیت محبت اهل

مروان بن محمد بن مروان بن حکم، آخرین فرد از خلفای بنی امیه بود. چون مربی او جعد بن درهم بود، او را مروان جعدی می گفتند[۱] و چون در جنگ‌ها بسیار

مروان در کودکی به همراه پدرش حکم بن ابی العاص، به دستور پیامبراکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) به طائف تبعید شد و توسط خلیفه سوم، عثمان بن عفان،

عُمَر بن عَبدالعَزیز بن مَروان (۶۳-۱۰۱ق) هشتمین خلیفه اموی بود که از سال ۹۹ قمری تا سال ۱۰۱ قمری حکومت کرد. شیوه حکومتی وی با دیگر خلفای بنی امیه

عبدالملک بن مروان (۲۶-۸۶ق)، پنجمین خلیفه اموی که پس از مرگ پدرش مروان بن حکم در سال ۶۵ق به خلافت رسید و ۲۱ سال خلافت کرد. دوران حکومت او با شورش

 ١. نزاع های خانوادگی بی شک همه امّت ها و حکومت ها، دوره ای از فراز و فرود را تجربه کرده اند و پشت سر خواهند گذاشت. با این تفاوت که برخی در مدتی

جمعی از مفسران شأن نزول آیه ۶۰ سوره اسراء را اشاره به جریان معروفی می دانند که در ضمن آن پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) در خواب دید میمون هایی