عثمان مردم را به خاطر عمال و خویشاوندان خود تحت فشار قرار می داد و اگر لازم بود، آنان را عزل و توبیخ هم می نمود؛ همان گونه که عبدالله بن مسعود

بیعت برای ولایتعهدی یزید بیعت گرفتن برای خلافت پسرش یزید، بیش از هر مسأله دیگری باعث شد بسیاری در مقابل او بایستند و از او انتقاد کنند. وی از

خلافت ولید بن یزید پس از هشام بنا بر وصیت یزید بن عبدالملک، خلافت به ولید بن یزید رسید.[۱۲۵] ولید دوم از همان عهد هشام بی‌بندوبار بود و حتی هشام

هشام بن عبدالملک و توقف فتوحات اسلامی آخرین پسر عبدالملک بن مروان که بر تخت نشست هشام بود. هشامی که دورۀ نسبتاً طولانی و پرحادثه ای را در تاریخ

بنی امیه در دستگاه خلافت اسلامی متأسفانه به رغم نگرانی های پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) و هشدارها و اعلام خطرهای ایشان به مسلمانان

شورش یزید بن ولید ولید در کار زمامداری اهمال کار، و نسبت به اطرافیان خود کم توجه و اهل ساز و آواز و سرگرم کنیزان خواننده، بود. ‌[۱۷۶] او به می

قیام بهلول مهمترین قیام را بهلول بن عمیر شیبانی، معروف به کثّاره شیبانی، در سال ۱۱۹ کرد. او که نزد هشام به دلیری شهرت داشت، ادعای خدایی کرد و به

گرایش اعتزالی مامون بر اساس شواهد تاریخی، مامون با برخی از عالمان معتزلی نظیر اَبُوهُذِیل عَلّاف و نَظَّام مراوادتی داشت[۳۹] و مناصب حکومتی را

مُتَوکِّل عَبّاسی، ابوالفضل جعفر بن معتصم (حکومت:۲۳۲-۲۴۷ق)، دهمین خلیفه عباسی و دشمن سرسخت خاندان علی بن ابیطالب (علیه السلام). او ۱۵ سال حکومت