مرگ، گذرگاهى(۱) به سراى دیگر حیات دنیوى انسان با مرگ پایان یافته و به سراى دیگرى قدم مى گذارد. مسئله مرگ از جنبه تربیتى اهمیت ویژه اى دارد و در

خداوند در آیه ۲۶ سوره معارج درباره یکی از ویژگی های انسان مؤمن می فرماید: «والذین یصدقون بیوم الدین؛ و کسانی که روز جزا را باور دارند». کلمه

قرآن درباره برچیده شدن نظام دنیوى و بازگشت انسان به خداوند مى فرماید: «إِن کُل مَن فِى السمَـ’وَ ‘تِ وَ الاْ رْضِ إِلا آ ءَاتِى

۱- ترکیب انسان از روح و بدن کسانى که به معارف اسلامى تا اندازه اى آشنایى دارند مى دانند که در خلال بیانات کتاب و سنت، سخن روح و جسم یا نفس و بدن

مى دانیم که بسیارى از عذابها به نص خود قرآن پایان پذیرفتنى است، یعنى همه اهل جهنم این طور نیستند که براى ابد (در آنجا) باقى بمانند. در سوره عم مى

 نشانه های قیامت در دنیا حضرت ارمیا از پیغمبران است و با وجودى که همه پیغمبران بر توحید دعوت مى کنند و همه داراى درجه عصمتند، ولى در مقامات و

از جمله آیات الهیه که دلالت بر معاد دارد، داستان  اصحاب کهف و رقیم است . این داستان از مشهورات بین اهل ملل و نحل و تواریخ است و قرآن کریم شرحى از

افرادى که گرفتار هواى نفس هستند، روى دیده باطن و چشم دل آنان را حجابى گرفته از اوهام و خیالات، که حق را در نظرشان باطل جلوه میدهد و باطل را حق

در آیات قرآن که وصف اعراف و اتفاقاتى که در آن موقف رخ مى دهد، گفتگوى رجال اعراف با بهشتیان و دوزخیان آمده است از جمله در آیه زیر: «وَ بَیْنَهُمَا