خداى متعال در آیه ۳۵ سوره «احقاف» خطاب به پیامبر(صلى الله علیه وآله) مى فرماید: «صبر کن همان گونه که پیامبران «اولوا العزم» صبر و شکیبائى

مساله نبوت عامه از این نظر که خود یک نحوه تبلیغ احکام و قوانین تشریع شده است و قوانین تشریع شده امورى است اعتبارى نه حقایقى خارجى، هر چند مساله

 در آیه ۵۱ سوره «شورى» خداى متعال از یکى از پربارترین مواهب خویش که براى بشر فراهم ساخته سخن مى گوید و آن چیزى نیست جز مسأله وحى و ارتباط انبیاء

آیه ۵۲ سوره «عنکبوت» درحقیقت پاسخ کسانى است که بر اثر لجاجت، واصرار در باطل، حاضر نبودند به هیچ قیمتى در برابر بیان مستدل و منطقى قرآن، تسلیم

 حقیقت نبوت واژه «نبوت» ‌در لغت به معنای پیامبری، و واژه «نبی» به معنای پیامبر است. بنابر قول مشهور، ریشه این دو واژه، کلمه «نبأ» به معنای خبر

 مقدمه: از جمله موضوعاتى که در نهج البلاغه در چند جا تکرار شده مساله نبوت است و رسیدگى به آن علاوه بر این که موضوعى از نهج البلاغه را براى ما

 در دو سوره از سوره هاى قرآن، به  مسأله معراج اشاره شده است: نخست، سوره «اسراء» در آیه یک، که تنها بخش اول این سفر را بیان مى کند (یعنى سیر از

 خاتمیت نیاز دائمى انسان به هدایت الهى و راهنمایى وحى از یک سو، و صراحت قرآن و اجماع مسلمین بر ختم رسالت و کمال دین اسلام از سوى دیگر، پرسش هایى

 درست است که خواندن و نوشتن براى هر انسانى کمال محسوب مى شود، ولى گاه، شرائطى پیش مى آید که، نخواندن و ننوشتن کمال است. و این در مورد پیامبران