اصطلاح «انسان کامل» که درعرفان وتصوف مطرح است، از نظرانسان شناسی و جهان بینی عرفانی مورد توجه ویژه شیعه امامیه وفرقه اسماعیلیه در مبحث امامت و

امامت عقلی اصل این پیش فرض و این که بعثت و معرفى پیشوا، لطف است، مورد قبول اکثر مذاهب کلامى حتى بزرگان اشاعره است، منتها اشاعره مى ‏گویند، اگر

هادی کیست یشوا یعنى کسى که پیشرواست، عده ‏اى تابع و پیرو او هستند اعم از آنکه آن پیشوا عادل و راه یافته و درست رو باشد یا باطل و گمراه

فقط ولی با استناد به امر تکوینی الهی اقدام به هدایت تکوینی می‏کند: ((وجعلنا منهم ایمه یهدون بامرنا لما صبروا و کانوا بآیاتنا یوقنون)) ((‏برخی از

تعیین امام با مردم رهبرى پیامبر برخاسته از مقام نبوت او پیامبر اسلام که خود زعامت امت را بر عهده داشت، علاوه بر پیشواى دینى، رهبر سیاسى نیز به

قلعه خدا ائمه‏ اطهار(ع) در توحید و یگانه‏پرستی، جایگاه و نقش دیگری هم دارند که به این اعتبار هم می‏توان آنها را «پایه‏ های توحید» به شمار آورد

خدای امامت از آنجا که هر چیز با ارزشی جز نزد کسی که امین است و هر چیز را در مکان آن قرار می‌دهد، به ودیعه گذارده نمی‌شود، لذا فرموده است:«

واژه‎ شناسى معاد واژه معاد در لغت در سه معنا به کار رفته است: الف.معناى مصدری: یعنى عود و بازگشتن؛ ب. اسم مکان: یعنى مکان بازگشتن؛ ج. اسم زمان:

امامان خردسال نیز از این امر مستثنا نبودند، و از طرف بزرگان شیعه مورد تفحض قرار گرفتند و بر توان علمی و انجام کرامت ها و اعجاز ایشان یقین حاصل