آیه ۵۲ سوره «عنکبوت» درحقیقت پاسخ کسانى است که بر اثر لجاجت، واصرار در باطل، حاضر نبودند به هیچ قیمتى در برابر بیان مستدل و منطقى قرآن، تسلیم

 حقیقت نبوت واژه «نبوت» ‌در لغت به معنای پیامبری، و واژه «نبی» به معنای پیامبر است. بنابر قول مشهور، ریشه این دو واژه، کلمه «نبأ» به معنای خبر

 مقدمه: از جمله موضوعاتى که در نهج البلاغه در چند جا تکرار شده مساله نبوت است و رسیدگى به آن علاوه بر این که موضوعى از نهج البلاغه را براى ما

 در دو سوره از سوره هاى قرآن، به  مسأله معراج اشاره شده است: نخست، سوره «اسراء» در آیه یک، که تنها بخش اول این سفر را بیان مى کند (یعنى سیر از

 خاتمیت نیاز دائمى انسان به هدایت الهى و راهنمایى وحى از یک سو، و صراحت قرآن و اجماع مسلمین بر ختم رسالت و کمال دین اسلام از سوى دیگر، پرسش هایى

 درست است که خواندن و نوشتن براى هر انسانى کمال محسوب مى شود، ولى گاه، شرائطى پیش مى آید که، نخواندن و ننوشتن کمال است. و این در مورد پیامبران

در اینجا فقط پایه و نیز ریشه قرآنى استدلال حکمای اسلامی را عرض مى کنم: پایه استدلال حکما به طور کلى درباب خدا یک بحث هست – که در گذشته هم ولو

 یکی از سؤالات مهم در بحث نبوت پیامبر اعظم (صلی الله علیه و آله) خاتمیت آن حضرت است که چرا ارسال رسل و انزال کتب با خاتمیت پیامبر (صلی الله علیه و

اصل اول از آنجا که ذات خداوند حقیقتى غیر متناهى است و مثل و نظیرى ندارد، انسان راهى به درک کنه ذات خداوند نخواهد داشت، در عین حال مى توان او را