اصل وحى، چنان که «راغب» در «مفردات» مى گوید، «اشاره سریع» است خواه با کلام رمزى باشد، و یا صداى خالى از ترکیب کلامى، و یا اشاره با اعضاء (با چشم

اسلام کاملترین و آخرین دین الهى و پیامبر آن آخرین رسول الهى است و بعد از پیامبر اسلام پیامبر دیگرى نخواهد آمد. همه مسلمانان بر این عقیده اجماع و

در گذشته، بعضى از فلاسفه که معتقد به «افلاک نه گانه بطلمیوسى» پوست پیازى بودند، مانع مهم «معراج» را از نظر علمى وجود همین افلاک و لزوم خرق و

قرآن پیامبر گرامى را انسان آگاه از غیب معرفى مى کند، به طور مسلم این آگاهى از درون ذات او نجوشیده بلکه مانند دیگر علوم و آگاهى هاى او، از برون بر

مقدمه نبوت که به عنوان رشته ارتباطى انسان با خالق یگانه می‌باشد با نظر به ارتباطش با خداى متعال عالی ترین درجه انسانى است فلذا کسى نیز که به

پیامبران یا انبیاء کسانی هستند که خداوند از طریق آنها، انسان را به سوی خود دعوت می‌کند. خداوند بوسیله وحی با پیامبران در ارتباط است. عصمت،

امام  خمینی دربارۀ علم انبیا می‌فرماید: «علم انبیا به احکام، از سنخ اجتهاد نیست، تا احیاناً مخالف واقع باشد. تحقیقاً آنان(ع) حقایق را از اطلاع

امام خمینی، با توجه به بینش عرفانی خود، علم غیب و علم لدنی پیامبر را از زاویه مظهریت پیامبر اکرم (ص)، از اسم اعظم حق بررسی کرده است، وی ضمن

تمام مسلمانان معتقدند که حضرت عیسی مسیح(علیه السلام)  زنده است و در آخر الزمان ظهور خواهد نمود و حتی مسیحیان که خود شان را پیرو دین حضرت مسیح می