نماز به عنوان یک نیایش منسجم و هدف دار، سابقه ای بس طولانی در ادیان ابراهیمی دارد و می توان آن را به عنوان قدیمی ترین عبادتی ذکر کرد که در تمام

رسیدن به لذت عبادت و بار یافتن در محضر حضرت حق، تنها زمانی میسر و ممکن میگردد که آیینه قلب آدمی از هرگونه قذارت و آلودگی پاک و مصفا گردد، بگونه

از آنجایی که روح و حقیقت نماز، بر وجود حضور قلب استوار است و آثار و فوایدی که برای نماز در آیات و روایات آمده، مخصوص نماز با حضور قلب است، لذا

وجوب نماز شب بر رسول گرامی اسلام حضرت محمد (صلی الله علیه و آله) یکی از وظایفی است که در قرآن به آن حضرت اختصاص داده شده است. البته در این باره دو

تردیدی نیست که خدای متعال نیازی به عبادت و پرستش بندگان ندارد، و عبادت را برای آن جعل نکرده است تا از این طریق نیازهای خویش را بر آورده سازد،

اشاره: دستور وجوب نماز های یومیه که اقامه آن بر مسلمانان در شبانه روز، پنج مرتبه واجب شده درزمان خاصی برپیامبر (صلی الله علیه و آله) نازل شده

اشاره: نماز (واژه‌ای فارسی و معادل کلمه عربی «صَلاه») عملی عبادی است که پنج بار در اوقات معینی از شبانه‌روز واجب است. در این عبادت، نمازگزار رو

اشاره: یک تعریف برای نماز، ‌تعریف فقهی آن است که نماز عملی است که دارای ارکان و شرایط خاص است که انجام آن روزی پنج بار بر شخص مکلف واجب است. اما

نماز گزاری، شکوهمندترین عبادت و مهمترین توصیه و سفارش انبیا و اوصیای الهی است. نه برای اینکه خداوند، به نماز گزاری ما نیازی داشته باشد زیرا که