فریضه‌ی امر به معروف و نهی از منکر طبق فرمایش امام علی(علیه‌السلام) سه مرتبه دارد: مرتبه قلبی، مرتبه‌ی لسانی(زبانی) و مرتبه یدی(دستی و عملی).

امر به معروف و نهی از منکر یکی از موارد فروع دین است. امر به معروف و نهی از منکر به قدری مهم است که سیّد و سالار شهیدان امام حسین(علیه‌السلام)

آزادی یکی از مواهب الهی برای انسان، و دارای ابعاد وسیع فردی و اجتماعی است. پس از شیوع باورهای لیبرالی و گرایش به برخی مفاهیم حقوق بشر غربی، این

امر به معروف و نهی از منکر دارای آثاری است که جامعه را کنترل نموده و آن را به سوی کمال  و انسانیت سوق می دهد. اگر این دو پدیده در جامعه رایج شود و

امر به معروف و نهی از منکر در اسلام برای مصلحت و صلاح جامعه تشریع شده است. چنانکه عقل انسان نیز به طور مستقل به این مهم توجه دارد و تقیداتی را

اساسی ترین شرط صلاح و سعادت جامعه آگاهی به حدود و وظائف است و اگر جامعه ای از بهترین قوانین و مقررات، هرچند کامل و پیشرفته، برخوردار باشد ولی

 در مباحث پیش رو موضوعات امر به معروف و نهی از منکر به عنوان مکانیزم نظارت همگانی در اصلاح جامعه و همچنین نقش مؤثر که این راهکار می تواند  اثرات

در قرآن کریم دربارۀ عقوبت ترک امر به معروف و نهی از منکر حکایتهایی نسبت به امتهای گذشته نقل شده است که داستان اصحاب سبت یکی از آنهاست. داستان

اَمْرِ به مَعْروف وَ نَهْی اَزْ مُنْکر، دو واجب از فروع دین هستند. امر به معروف یعنی دعوت کردن کسی که عمل واجبی را ترک کرده به انجام آن، و نهی از