غسل کردن و خواندن نماز یکشنبه ماه ذی­ القعده

رسول خدا (صلی ­الله ­علیه ­و ­آله) کیفیّت نماز را این گونه بیان فرمود:

در روز یکشنبه غسل کند و وضو بگیرد، و چهار رکعت نماز بخواند (هر دو رکعت به یک سلام) در هر رکعت، سوره «حمد» یک مرتبه، سوره «قل هو الله» سه مرتبه، و سوره هاى «فلق» و «ناس» را یک مرتبه بخواند؛ و بعد از نماز هفتاد مرتبه استغفار کند، سپس بگوید:

«لاحَوْلَ وَلا قُوَّةَ اِلاَّ بِاللهِ الْعَلىِّ الْعَظیمِ»

آنگاه بگوید: «یا عَزیزُ یا غَفّارُ، اِغْفِرْ لى ذُ نُوبى، وَذُ نُوبَ جَمیـعِ الْمُؤْمِنینَ وَالْمُؤْمِناتِ، فَاِنَّهُ لا یَغْفِرُ الذُّنُوبَ اِلاَّ اَنْتَ».

از ذیل این روایت استفاده مى­ شود، که این اعمال را در غیر این ماه نیز مى­ توان انجام داد.

براى نماز در روز یکشنبه این ماه­، روایتى از رسول خدا (صلی ­الله ­علیه ­و ­آله) نقل شده است.

در فضیلت این نماز، آمده است که هر کس آن را بجا آورد، توبه ­اش پذیرفته مى­ شود، و گناهانش آمرزیده مى­ گردد، و سبب برکت براى نمازگزار و خانواده­ اش خواهد بود، و در روز قیامت کسانى که از او طلبى و یا حقّى دارند، از وى راضى گردند و با ایمان از دنیا مى­ رود، و قبرش براى او وسیع و نورانى گردد، و پدر و مادرش از او راضى شوند، و آنها نیز مورد مغفرت خداوند قرار گیرند، ذریّه او نیز بخشیده شوند و روزى او وسیع گردد، و فرشته مرگ به هنگام مردن، با او مدارا کند، و به آسانى جانش را بگیرد.[1]

[1] – سیدابن طاووس، اقبال الاعمال، ص308.

از رسول خدا (صلى ­الله­ علیه ­و آله) روایت شده است، که هر کس روزهاى پنج شنبه، جمعه و شنبه از ماه هاى حرام را روزه بگیرد، عبادت یک سال براى او نوشته شود.[1]

[1] – سیدابن طاووس، اقبال الاعمال، ص308.

از اموری که بر آن تأکید شده است، سه روز روزه گرفتن در هر ماه است.

مرحوم «علّامه مجلسی» رحمه الله در «زاد المعاد» می­ گوید: مطابق مشهور، این سه روز، پنجشنبه اوّل ماه و پنجشنبه آخر ماه و چهارشنبه اوّل از دهه وسط ماه است.

سنّت است که همه ماه شعبان را روزه بدارد و در ده ماه دیگر، سه روز آن را، روزه بگیرد. و اگر این سنّت از او فوت شد، قضای آن را بجا آورد و حتّی اگر در تابستان انجام آن دشوار باشد، در زمستان قضا نماید.

در روایتی از امام صادق (علیه­ السلام) آمده است: «کسی که این سه روز را روزه می ­گیرد، مراقب باشد، با کسی جدال و تندخویی نکند، و اگر نسبت به او جسارتی شد، درگذرد. و اگر در این ایّام روزه باشد، و به منزل برادر مؤمنی رفت و از او خواسته شد که افطار کند، اجابت دعوت مؤمن و افطار کردن، هفتاد برابر برتر است از روزه داشتن»[1] به هر حال سه روز روزه گرفتن در هر ماه (به نحوی که گذشت) پاداش فراوانی دارد، و مورد تأکید قرار گرفته است.

[1] – علامه مجلسی، محمدباقر، زادالمعاد، ص464.

خواندن نماز اوّل ماه در روز اوّل، و آن دو رکعت است، در رکعت اوّل بعد از «حمد»، سی مرتبه «قل هو اللَّه احد» می­ خواند (به عدد روزهای ماه) و در رکعت دوم سی مرتبه «انّا انزلناه»، و بعد از نماز صدقه­ ای در راه خدا می ­دهد؛ (و اگر مستحقّی حاضر نیست، برای او کنار بگذارد)

در بعضی از روایات اسلامی آمده است، هر کس چنین کند، سلامت خود را در آن ماه از خداوند متعال گرفته است.[1]

در بعضی از احادیث آمده است: بعد از نماز، این دعا را (که پرمعنا و پربرکت و مشتمل بر آیات گران بها و مناسبی از قرآن مجید است) بخواند:

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ، وَ ما مِنْ دابَّةٍ فِی الْأرْضِ إلَّاعَلَی اللَّهِ رِزْقُها،

به نام خداوند بخشنده مهربان، و هیچ جنبنده­ ای در زمین نیست، مگر این که روزیِ او بر خداست.

وَ یَعْلَمُ مُسْتَقَرَّها وَ مُسْتَوْدَعَها، کُلٌّ فِی کِتابٍ مُبینٍ، بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرحیم،

و او قرارگاه و محلّ نقل و انتقالشان را می­ داند، همه این ها در کتاب مبین (لوح محفوظ) ثبت است، به نام خداوند بخشنده مهربان.

وَ انْ یَمْسَسْکَ اللَّهُ بِضُرٍّ فَلا کاشِفَ لَهُ إلّاهُوَ، وَ انْ یُرِدْکَ بِخَیْرٍ فَلا رادَّ لِفَضْلِهِ، یُصیبُ بِهِ مَنْ یَشاءُ مِنْ عِبادِهِ، وَ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحیمُ.

و اگر خداوند (برای امتحان و مانند آن) زیانی به تو رساند هیچ کس جز او نمی ­تواند آن را برطرف کند، و اگر اراده خیری برای تو کند، هیچ کس مانع فضل او نخواهد شد، آن را به هر کس از بندگانش بخواهد می­رساند و او آمرزنده و مهربان است،

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ، سَیَجْعَلُ اللَّهُ بَعْدَ عُسْرٍ یُسْراً، ما شآءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إلَّا بِاللَّهِ، حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَکیلُ، وَ اُفَوِّضُ امْری إِلَی اللَّهِ، إِنَّ اللَّهَ بَصیرٌ بِالْعِبادِ،

به نام خداوند بخشنده مهربان، خداوند به زودی بعد از سختی ­ها آسانی قرار می دهد، آنچه خدا بخواهد (همان خواهد شد و) توان و نیرویی جز برای خدا نیست، خدا ما را بس است و او بهترین حامی ماست، و من کار خود را به خدا وا می­ گذارم که خداوند نسبت به بندگانش بیناست،

لا الهَ إلَّاانْتَ، سُبْحانَکَ إِنِّی کُنْتُ مِنَ الظَّالِمینَ، رَبِّ إِنّی لِما انْزَلْتَ الَیَّ مِنْ خَیْرٍ فَقیرٌ، رَبِّ لا تَذَرْنِی فَرْداً، وَ انْتَ خَیْرُ الْوارِثینَ.[2]

جز تو معبودی نیست منزّهی تو، و من از ستمکاران بودم، پروردگارا به هر خیر و نیکی که تو بر من فرو فرستی نیازمندم، پروردگارا مرا تنها نگذار و تو بهترین وارثانی.

[1] – علامه مجلسی، محمدباقر، زاد المعاد، ص463.

[2] – علامه مجلسی، محمدباقر، زاد المعاد، ص463.

خواندن هفت بار سوره «حمد»[1]

[1] – علامه مجلسی، محمدباقر، زاد المعاد، ص­462.

از رسول خدا (صلی ­الله ­علیه ­و ­آله) روایت شده است، که شب پانزدهم ماه ذى ­القعده، شب مبارکى است و خداوند در این شب، به بندگان مؤمن، نظر رحمت مى­ افکند. هر کسی که در این شب به اطاعت خداوند مشغول باشد، پاداش بسیار زیادى دارد.

و در ادامه فرمود: چون شب به نیمه رسید، به عبادت خدا و نماز بپرداز، و از خداوند حاجت بطلب که در این شب، حاجت کسى بدون پاسخ نخواهد ماند.[1]

[1] – سیدابن طاووس، اقبال الاعمال، ص309.

بنا بر روایات، روز 23 ذی القعده­، روز زیارتی مخصوص امام علی بن موسی الرضا (علیه ­السلام) است.

علامه­ ی مجلسی درباره اعمال این روز فرمودند:

زیارت حضرت امام رضا (علیه السلام) در روزهای مقدس اسلامی، افضل است­؛ خصوصاً در روزهایی که اختصاص به آن حضرت دارد. مثل روز ولادت ایشان (11 ذی­ القعده) و روز شهادت آن حضرت (مطابق مشهور آخر ماه صفر)­،

سپس از کتاب اقبال مرحوم سید بن طاووس استحباب زیارت آن حضرت را در روز 23 ذی­ القعده (طبق روایتی روز شهادت آن حضرت) نیز نقل می­ کند و در پایان می­ نویسد: استحباب زیارت آن حضرت در ماه رجب گذشت (در اعمال ماه رجب بیان شد).[1]

مرحوم محدث قمی روز 25 ذی­ القعده را نیز به این موارد ضمیمه کرده است.

[1] – علامه مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج99، ص43-44.

همان گونه که پیش از این در قسمت تقویم ماه ذی ­القعده گفته شد، روز بیست و پنجم ذى­ القعده، روزى است که نخستین خشکى­ ها از زیر آب سربرآورد و سپس گسترش یافت. براى این روز اعمالى نقل شده است:

1. در روایتى از امیرمؤمنان (علیه ­السلام) نقل شده است: اوّل رحمتى که از آسمان، به زمین نازل شد، روز بیست و پنجم ذى ­القعده بود­، بنابراین اگر کسى آن روز را روزه بگیرد، و آن شب را به عبادت بپردازد، پاداش عبادت یکصد سال را دارد.

هم­چنین فرمودند: در آن روز، اگر گروهى به ذکر خدا بپردازند، خداوند حاجت­شان را پیش از آن­که متفرّق شوند برآورده سازد، و خداوند در این روز هزار هزار رحمت نازل مى­ کند، که قسمتى از آن شامل کسانى است که جمع گردند، و به ذکر خدا بپردازند، و روزش را روزه بدارند و شبش را عبادت کنند.[1]

2. مستحب است در آغاز روز (هنگامى که آفتاب کمى بلند شود) دو رکعت نماز خوانده شود، و در هر رکعت، بعد از سوره حمد پنج مرتبه سوره والشمس را خوانده، و پس از سلام نماز، این دعا خوانده شود:

لا حَوْلَ وَلا قُوَّةَ اِلاَّ بِاللهِ الْعَلىِّ الْعَظیمِ، یا مُقیلَ الْعَثَراتِ، اَقِلْنى عَثْرَتى، یا مُجیبَ الدَّعَواتِ، اَجِبْ دَعْوَتى، یا سامِعَ الْأَصْواتِ، اِسْمَعْ صَوْتى، وَارْحَمْنى وَتَجاوَزْ عَنْ سَیِّئاتى وَما عِنْدى، یا ذَاالْجَلالِ وَالْإِکْرامِ.[2]

3. «شیخ طوسى» فرمودند: مستحب است در این روز، این دعا خوانده شود:

اللَّهُمَّ دَاحِی الْکعْبَةِ، وَ فَالِقَ الْحَبَّةِ وَ صَارِفَ اللَّزْبَةِ، وَ کاشِفَ کلِّ کرْبَةٍ، أَسْأَلُک فِی هَذَا الْیوْمِ مِنْ أَیامِک الَّتِی أَعْظَمْتَ حَقَّهَا، وَ أَقْدَمْتَ سَبْقَهَا، وَ جَعَلْتَهَا عِنْدَ الْمُؤْمِنِینَ وَدِیعَةً، وَ إِلَیک ذَرِیعَةً، وَ بِرَحْمَتِک الْوَسِیعَةِ، أَنْ تُصَلِّی عَلَى مُحَمَّدٍ عَبْدِک الْمُنْتَجَبِ فِی الْمِیثَاقِ الْقَرِیبِ یوْمَ التَّلاقِ، فَاتِقِ کلِّ رَتْقٍ، وَ دَاعٍ إِلَى کلِّ حَق،ٍّ وَ عَلَى أَهْلِ بَیتِهِ الْأَطْهَارِ الْهُدَاةِ الْمَنَارِ، دَعَائِمِ الْجَبَّارِ، وَ وُلاةِ الْجَنَّةِ وَ النَّارِ، وَأَعْطِنَا فِی یوْمِنَا هَذَا مِنْ عَطَائِک الْمَخْزُونِ غَیرَ مَقْطُوعٍ وَلامَمْنُوعٍ، تَجْمَعُ لَنَا بِهِ التَّوْبَةَ وَ حُسْنَ الْأَوْبَةِ،

خدایا! اى گستراننده کعبه و شکافننده دانه، و برگیرنده سختى و برطرف کننده هر گرفتارى، از تو مى ­خواهم در این روز از روزهایت که حقش را بزرگ گرداندى و سبقتش را پیش انداختى و آن را نزد اهل ایمان امانت و و به سوى خود وسیله قرار دادى، و به رحمت گسترده ­ات که بر محمد درود فرستى آن بنده برگزیده ­ات در پیمان نزدیک، روز دیدار شکافنده هر امر بسته و دعوت‌کننده به حق، و بر اهل بیت پاکش آن راهنمایان و روشن کنندگان راه حق، ستون‌هاى جبار و متولیان بهشت و دوزخ و عطا کن. به ما از عطاى در خزانه ­ات که نه بریده شود و نه منع گردد، تا به وسیله آن توبه و بازگشت خوبى براى ما فراهم نمایى.

یا خَیرَ مَدْعُوٍّ وَ أَکرَمَ مَرْجُوٍّ، یا کفِی یا وَفِی، یا مَنْ لُطْفُهُ خَفِی، الْطُفْ لِی بِلُطْفِک، وَ أَسْعِدْنِی بِعَفْوِ،ک وَ أَیدْنِی بِنَصْرِک، وَلاتُنْسِنِی کرِیمَ ذِکرِک بِوُلاةِ أَمْرِک، وَ حَفَظَةِ سِرِّک، وَاحْفَظْنِی مِنْ شَوَائِبِ الدَّهْرِ إِلَى یوْمِ الْحَشْرِ وَ النَّشْرِ، وَ أَشْهِدْنِی أَوْلِیاءَک عِنْدَ خُرُوجِ نَفْسِی، وَ حُلُولِ رَمْسِی، وَانْقِطَاعِ عَمَلِی، وَانْقِضَاءِ أَجَلِی، اللَّهُمَّ وَاذْکرْنِی عَلَى طُولِ الْبِلَى، إِذَا حَلَلْتُ بَینَ أَطْبَاقِ الثَّرَى، وَ نَسِینِی النَّاسُونَ مِنَ الْوَرَى، وَ أَحْلِلْنِی دَارَالْمُقَامَةِ، وَ بَوِّئْنِی مَنْزِلَ الْکرَامَةِ؛

اى بهترین خوانده شده، و کریم­ترین امید شده، اى کفایت کننده، اى وفادار، اى آن که لطفش پنهانى است به لطفت، به من لطف کن و به عفوت خوشبختم نما، و به یارى­ات تأییدم فرما، و از ذکر کریمانه ­ات فراموشم مکن، به حق متولیان امرت و نگهبانان رازت، و از گرفتاری‌هاى روزگار تا روز قیامت و برانگیخته شدن خفظم کن. هنگام بیرون آمدن جانم، و فرو رفتن در قبرم، و تمام شدن کارم، و سپرى شدن عمرم. اولیائت را به بالینم حاضر کن، خدایا یادم کن بر طول پوسیدگى، زمانى که در میان توده­ هاى خاک فرود آیم و فراموش کنندگان از مردم فراموشم کنند، و در خانه اقامت فرودم آر، و در منزل کرامت جایم ده.

وَاجْعَلْنِی مِنْ مُرَافِقِی أَوْلِیائِک، وَ أَهْلِ اجْتِبَائِک وَاصْطِفَائِک، وَ بَارِک لِی فِی لِقَائِک، وَارْزُقْنِی حُسْنَ الْعَمَلِ قَبْلَ حُلُولِ الْأَجَلِ، بَرِیئا مِنَ الزَّلَلِ وَ سُوءِ الْخَطَلِ، اللَّهُمَّ وَ أَوْرِدْنِی حَوْضَ نَبِیک مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ، وَاسْقِنِی مِنْهُ مَشْرَبا رَوِیا سَائِغا هَنِیئاف لاأَظْمَأُ بَعْدَهُ وَ لاأُحَلَّأُ وِرْدَهُ، وَ لاعَنْهُ أُذَادُ، وَاجْعَلْهُ لِی خَیرَ زَادٍ، وَ أَوْفَى مِیعَادٍ یوْمَ یقُومُ الْأَشْهَادُ، اللَّهُمَّ وَالْعَنْ جَبَابِرَةَ الْأَوَّلِینَ وَالْآخِرِینَ، وَ بِحُقُوقِ[لِحُقُوقِ] أَوْلِیائِک الْمُسْتَأْثِرِینَ، اللَّهُمَّ وَاقْصِمْ دَعَائِمَهُمْ، وَ أَهْلِک أَشْیاعَهُمْ وَ عَامِلَهُمْ، وَ عَجِّلْ مَهَالِکهُمْ، وَاسْلُبْهُمْ مَمَالِکهُمْ، وَ ضَیقْ عَلَیهِمْ مَسَالِکهُمْ، وَ الْعَنْ مُسَاهِمَهُمْ وَ مُشَارِکهُمْ؛

و از دوستان اولیائت، و برگزیدگان و خاصان درگاهت قرارم ده، و دیدارت را بر من مبارک گردان و پیش از فرارسیدن پایان عمرم حسن عمل روزى ­ام فرما، در حالى که پاک از لغزش‌ها و گفتار بى­ پایه و منطق تباه باشم. خدایا مرا به حوض پیامبرت محمد (درود خدا بر او و خاندانش) وارد کن، و از آن به من بنوشان، نوشاندنى سیراب کننده، روان و گوارا که پس از آن هرگز تشنه نشوم، و از ورود به آن طرد نگردم، و از آن منع نشوم، و آن را قرار ده برایم بهترین توشه و کاملترین وعده­ گاه، روزى که گواهان بپا مى­ خیزند. خدایا لعنت کن گردن­کشان گذشته و آینده را، هم آنان که حقوق اولیائت را به ناحق به خود اختصاص دادند. خدایا پایه­ هایشان را بشکن، و پیروان و عمالشان را نابود ساز، زمینه ­هاى هلاکت­شان را بزودى فراهم فرما، و کشورهای­شان را از دستشان بگیر، و راه‌هایشان را بر آنان تنگ کن، و بر آنان که با آنان سهیم و شریکند لعنت فرست.

اللَّهُمَّ وَ عَجِّلْ فَرَجَ أَوْلِیائِک، وَارْدُدْ عَلَیهِمْ مَظَالِمَهُمْ، وَ أَظْهِرْ بِالْحَقِّ قَائِمَهُمْ، وَاجْعَلْهُ لِدِینِک مُنْتَصِرا، وَ بِأَمْرِک فِی أَعْدَائِک مُؤْتَمِرا، اللَّهُمَّ احْفُفْهُ بِمَلائِکةِ النَّصْرِ، وَ بِمَا أَلْقَیتَ إِلَیهِ مِنَ الْأَمْرِ فِی لَیلَةِ الْقَدْرِ مُنْتَقِما لَک حَتَّى تَرْضَى، وَ یعُودَ دِینُک بِهِ وَ عَلَى یدَیهِ جَدِیدا غَضّا، وَ یمْحَضَ الْحَقَّ مَحْضا، وَ یرْفِضَ الْبَاطِلَ رَفْضا، اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَیهِ وَ عَلَى جَمِیعِ آبَائِهِ، وَاجْعَلْنَا مِنْ صَحْبِهِ وَ أُسْرَتِهِ، وَابْعَثْنَا فِی کرَّتِهِ حَتَّى نَکونَ فِی زَمَانِهِ مِنْ أَعْوَانِهِ، اللَّهُمَّ أَدْرِک بِنَا قِیامَهُ، وَ أَشْهِدْنَا أَیامَهُ، وَ صَلِّ عَلَیهِ[عَلَى مُحَمَّدٍ] وَارْدُدْ إِلَینَا سَلامَهُ، وَ السَّلامُ عَلَیهِ[عَلَیهِمْ] وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَکاتُهُ.[3]

خدایا در فرج دوستانت شتاب کن، و حقوق تاراج رفته آنان را به آنان بازگردان، و قائم آنان را به حق آشکار کن. و او را یارى رسانِ دینت بدار. و درباره دشمنانت فرمانده به فرمانت قرار ده.

خدایا فرشتگان پیروزى را گرداگرد او همواره بدار، و به آن دستورى که در شب قدر به او القا کردى، او را انتقام گیرنده خویش قرار ده، تا جایى که خشنود شوى، و دینت به وسیله او و بدست او به گونه­ اى نو و تازه بازگردد، و حق به طور کامل ناب شود، و باطل به صورت همه جانبه به دور افکنده شود. خدایا بر او و همه پدرانش درود فرست، و ما را از هم­نشینان و خاندانش قرار بده، و در زمان بازگشتش ما را برانگیز، تا در دوران او در شمار یارانش باشیم. خدایا درک قیامش را روزى ما کن، و در روزگارش ما را حاضر کن، و بر او درود فرست، و سلام او را به ما بازرسان، درود و رحمت خدا و برکاتش بر او باد.

[1] – سیدابن طاووس، اقبال الاعمال، ص308.

[2] – سیدابن طاووس، اقبال الاعمال، ص304.

[3] – شیخ طوسی، مصباح المتهجد، ص669.

هنگام رؤیت هلال دعایی را که در «صحیفه سجّادیه» آمده است، بخواند که بسیار پرمعناست:

ایُّهَا الْخَلْقُ الْمُطیعُ، الدَّائِبُ السَّریعُ، الْمُتَرَدِّدُ فی مَنازِلِ التَّقْدیرِ،

ای مخلوق فرمانبردار، و خستگی ناپذیر شتابان، که در منزلگاه­ های معین در حرکتی،

الْمُتَصَرِّفُ فی فَلَکِ التَّدْبیرِ، امَنْتُ بِمَنْ نَوَّرَ بِکَ الظُّلَمَ، وَاوْضَحَ بِکَ الْبُهَمَ،

و در مدار حساب شده­ ای در چرخشی، ایمان دارم به آن که تاریکی­ها را به وسیله تو روشن کرد، و تیرگی ها را به تو آشکار ساخت.

وجَعَلَکَ ایَةً مِنْ ایاتِ مُلْکِهِ، وَعَلامَةً مِنْ عَلاماتِ سُلْطانِهِ، فَحَدَّ بِکَ الزَّمانَ،

و تو را نشانه ای از نشانه های فرمانرواییش و علامتی از علائم حکومتش قرار داده، و زمان را به وسیله تو معیّن کرد،

وَامْتَهَنَکَ بِالزِّیادَةِ وَالنُّقْصانِ، وَالطُّلُوعِ والْأُفُولِ، وَالْإِنارَةِ، وَالْکُسُوفِ، فی کُلِّ ذلِکَ انْتَ لَهُ مُطیعٌ، وَالی ارادَتِهِ سَریعٌ، سُبْحانَهُ­،

و بزرگی و کوچکی، و طلوع و غروب و آشکاری و پنهانی را پیشینه تو ساخت، در تمام این امور تو فرمانبردار او هستی و به خواسته ­اش به سرعت پاسخگویی، پاک و منزّه است او.

ما اعْجَبَ ما دَبَّرَ فی امْرِکَ، وَ الْطَفَ ما صَنَعَ فی شَاْنِکَ، جَعَلَک مِفْتاحَ شَهْرٍ حادِثٍ لِأَمْرٍ حادِثٍ،

و چه تدبیر اعجاب آوری در کار تو دارد، و چه دقیق است آنچه در مورد تو انجام داده است، تو را کلید آغاز ماه جدید برای کاری جدید قرار داده است.

فَاسْئَلُ اللَّهَ رَبِّی وَ رَبَّکَ، وَ خالِقی وَ خالِقَکَ­،

پس از خداوندی که پروردگار و آفریننده

وَمُقَدِّری وَ مُقَدِّرَکَ، وَ مُصَوِّری وَ مُصَوِّرَکَ، انْ یُصَلِّیَ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ،

و تقدیر کننده، و صورت بخش من و توست می ­خواهم که بر محمّد و خاندان پاکش درود فرستد،

وَانْ یَجْعَلَکَ هِلالَ بَرَکةٍ لا تَمْحَقُهَا الْأَیَّامُ، وَ طَهارَةٍ لا تُدَنِّسُهَا الْأثامُ،

و تو را قرار دهد هلال با برکتی که روزگار، آن را نابود نکند، و هلال پاکی که پلیدی ها آن را آلوده نسازد،

هِلالَ امْنٍ مِنَ الأفاتِ، وَ سَلامَةٍ مِنَ السَّیِّئاتِ، هِلالَ سَعْدٍ لا نَحْسَ فیهِ،

و هلال ایمنی از آفات و سلامت از گناهان و هلال با سعادتی که در آن نحوستی نباشد،

وَ یُمْنٍ لا نَکَدَ مَعَهُ، وَ یُسْرٍ لا یُمازِجُهُ عُسْرٌ، وَ خَیْرٍ لا یَشُوبُهُ شَرٌّ، هِلالَ

و هلال با برکتی که بداقبالی نیاورد و هلال آسایشی که سختی با او نباشد، و هلال خیری که شری با آن همراه نشود، (و تو را) هلال

امْنٍ وَ ایمانٍ، وَ نِعْمَةٍ وَ احْسانٍ، وَ سَلامَةٍ وَ اسْلامٍ، اللهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ اجْعَلْنا مِنْ ارْضی مَنْ طَلَعَ عَلَیْهِ، وَ ازْکی مَنْ نَظَرَ الَیْهِ،

امنیّت و ایمان و نعمت و لطف و سلامت و اسلام (قرار دهد)، خدایا بر محمّد و خاندان پاکش درود فرست، و مرا از خوشنودترین افرادی که ماه بر آنان طلوع کرده، و پاک ترین کسی که به آن نگاه کرده،

وَاسْعَدَ مَنْ تَعَبَّدَ لَکَ فیهِ، وَ وَفِّقْنَا فیهِ لِلتَّوْبَهِ وَ اعْصِمْنا فیهِ مِنَ الْحَوْبَهِ،

و از با سعادت ترین کسانی که تو را در آن ماه عبادت کرده­اند قرار ده، و ما را در این ماه برای توبه موفّق بدار، و از لغزش بازدار،

وَاحْفِظْنا فیهِ مِنْ مُباشِرَةِ مَعْصِیَتِکَ، وَ اوْزِعْنا فیهِ شُکْرَ نِعْمَتِکَ، وَالْبِسْنا فیهِ جُنَنَ الْعافِیَةِ،

و از ارتکاب گناهان حفظ کن، و در این ماه شکر نعمت ­هایت را قسمت­مان کن، و لباس، عافیت بر انداممان بپوشان،

وَ اتْمِمْ عَلَیْنا بِاسْتِکْمالِ طاعَتِکَ فیهِ الْمِنَّةَ، انَّکَ انْتَ الْمَنَّانُ الْحَمیدُ، وَ صَلَّی اللَّهُ عَلی مُحَمَّدٍ و الِهِ الطَیِّبینَ الطَّاهِرینَ.

و با نهایت بندگی برای تو نعمتت را بر ما در این ماه تمام کن، زیرا که تو بسیار نعمت بخش و ستوده ­ای، و درود خدا بر محمّد و خاندان پاک و پاکیزه اش باد.

صحیفه سجادیه؛ دعای 43