از اموری که بر آن تأکید شده است، سه روز روزه گرفتن در هر ماه است.

مرحوم «علّامه مجلسی» رحمه الله در «زاد المعاد» می­ گوید: مطابق مشهور، این سه روز، پنجشنبه اوّل ماه و پنجشنبه آخر ماه و چهارشنبه اوّل از دهه وسط ماه است.

سنّت است که همه ماه شعبان را روزه بدارد و در ده ماه دیگر، سه روز آن را، روزه بگیرد. و اگر این سنّت از او فوت شد، قضای آن را بجا آورد و حتّی اگر در تابستان انجام آن دشوار باشد، در زمستان قضا نماید.

در روایتی از امام صادق (علیه­ السلام) آمده است: «کسی که این سه روز را روزه می­ گیرد، مراقب باشد، با کسی جدال و تندخویی نکند، و اگر نسبت به او جسارتی شد، درگذرد. و اگر در این ایّام روزه باشد، و به منزل برادر مؤمنی رفت و از او خواسته شد که افطار کند، اجابت دعوت مؤمن و افطار کردن، هفتاد برابر برتر است از روزه داشتن»[1] به هر حال سه روز روزه گرفتن در هر ماه (به نحوی که گذشت) پاداش فراوانی دارد، و مورد تأکید قرار گرفته است.

[1] – علامه مجلسی، محمدباقر، زادالمعاد، ص464.

متن دعا:

اللَّهُمَّ يَا اللَّهُ [أَنْتَ الْقَدِيمُ يَا اللَّهُ‌] أَنْتَ الدَّائِمُ الْقَائِمُ، يَا اللَّهُ أَنْتَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ، يَا اللَّهُ أَنْتَ الْعَلِيُّ الْأَعْلَى، يَا اللَّهُ أَنْتَ الْمُتَعَالِي فِي عُلُوِّكَ، إِلَهُ كُلِّ شَيْ‌ءٍ وَ رَبُّ كُلِّ شَيْ‌ءٍ، وَ خَالِقُ كُلِّ شَيْ‌ءٍ وَ صَانِعُ كُلِّ شَيْ‌ءٍ، الْقَاضِي الْأَكْبَرُ الْقَدِيرُ الْمُقْتَدِر،ُ تَبَارَكَتْ أَسْمَاؤُكَ وَ جَلَّ ثَنَاؤُكَ، [وَ لَا إِلَهَ غَيْرُكَ‌]

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ [عَلَى‌] آلِ مُحَمَّدٍ، وَ عَرِّفْنَا بَرَكَةَ شَهْرِنَا هَذَا، وَ ارْزُقْنَا يُمْنَهُ، وَ نُورَهُ وَ نَصْرَهُ وَ خَيْرَهُ وَ بِرَّهُ، وَ سَهِّلْ لِي فِيهِ مَا أُحِبُّهُ، وَ يَسِّرْ لِي فِيهِ مَا أُرِيدُهُ، وَ أَوْصِلْنِي إِلَى بُغْيَتِي فِيهِ‌، إِنَّكَ عَلى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَدِيرٌ،

اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ يَا مَنْ يَمْلِكُ حَوَائِجَ السَّائِلِينَ، وَ يَعْلَمُ ضَمِيرَ الصَّامِتِينَ، وَ يَا مَنْ لِكُلِّ مَسْأَلَةٍ عِنْدَهُ سَمْعٌ حَاضِرٌ، وَ جَوَابٌ عَتِيدٌ، وَ كُلِّ صَامَتٍ عِلْمٌ مِنْهُ [به‌] بَاطِنٌ مُحِيطٌ، مَوَاعِيدُكَ الصَّادِقَةُ وَ أَيَادِيكَ النَّاطِقَةُ، وَ نِعَمُكَ السَّابِغَةُ، وَ أَيَادِيكَ الْفَاضِلَةُ، وَ رَحْمَتُكَ الْوَاسِعَةُ،

إِلَهِي خَلَقْتَنِي وَ لَمْ أَكُ شَيْئاً مَذْكُوراً، وَ أَنَا عَائِذُكَ [عائذ بك‌] وَ عَائِذٌ إِلَيْك،َ وَ قَدْ ظَلَمْتُ نَفْسِي، وَ أَنَا مُقِرٌّ لَكَ بِالْعُبُودِيَّةِ، مُعْتَرِفٌ لَكَ بِالرُّبُوبِيَّةِ، مُسْتَغْفِرٌ مِنْ ذُنُوبِي، فَأَسْأَلُكَ أَنْ تَغْفِرَ لِي يَا مَنْ‌ لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيْ‌ءٌ، وَ هُوَ السَّمِيعُ الْبَصِيرُ، يَا ذَا الْجَلَالِ وَ الْإِكْرَامِ، يَا حَنَّانُ يَا مَنَّانُ، يَا مَنْ أَظْهَرَ الْجَمِيلَ وَ سَتَرَ الْقَبِيحَ، وَ [يَا مَنْ‌] لَمْ يُؤَاخِذْ بِالْجَرِيرَةِ وَ لَمْ يَهْتِكِ السِّتْرَ، يَا عَظِيمَ الْعَفْوِ يَا حَسَنَ‌  التَّجَاوُزِ، يَا وَاسِعَ الْمَغْفِرَةِ، يَا بَاسِطَ الْيَدَيْنِ بِالرَّحْمَةِ، وَ الْمَشِيَّةِ وَ الْقُدْرَةِ وَ الظُّلُمَاتِ وَ النُّورِ، يَا صَاحِبَ كُلِّ نَجْوَى وَ مُنْتَهَى كُلِّ شَكْوَى، وَ وَلِيَّ كُلِّ حَسَنَةٍ وَ نِعْمَةٍ يَا كَرِيمَ الصَّفْحِ يَا عَظِيمَ الْمَنِّ، يَا مُبْتَدِئَ النِّعَمِ [يا مبتدئا بالنعم‌]، قَبْلَ اسْتِحْقَاقِهَا يَا رَبَّاهْ يَا غِيَاثَاهْ، يَا سَيِّدَاهْ يَا مَوْلَاهْ يَا غَايَةَ رَغْبَتَاهْ،

أَسْأَلُكَ بِكَ يَا اللَّهُ، أَلَّا تُشَوِّهَ خَلْقِي بِالنَّارِ، فَإِنِّي ضَعِيفٌ مِسْكِينٌ مَهِينٌ، وَ آتِنِي‌ فِي الدُّنْيا حَسَنَةً وَ فِي الْآخِرَةِ حَسَنَةً وَ قِنا بِرَحْمَتِكَ‌ عَذابَ النَّارِ، يَا جَامِعَ‌ النَّاسِ لِيَوْمٍ لا رَيْبَ فِيهِ،‌ اجْمَعْ لِي خَيْرَ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ، بِرَحْمَتِكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ، وَ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ، وَ تَقْرَأُ اثْنَتَيْ عَشْرَةَ مَرَّةً، قُلِ ادْعُوا اللَّهَ أَوِ ادْعُوا الرَّحْمنَ أَيًّا ما تَدْعُوا فَلَهُ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‌ وَ لا تَجْهَرْ بِصَلاتِكَ وَ لا تُخافِتْ بِها، وَ ابْتَغِ بَيْنَ ذلِكَ سَبِيلًا، وَ قُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَمْ يَتَّخِذْ وَلَداً وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ شَرِيكٌ فِي الْمُلْكِ، وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ وَلِيٌّ مِنَ الذُّلِّ وَ كَبِّرْهُ تَكْبِيراً،

اللَّهُمَّ هَبْنِي [هب لي‌] بِكَرَامَتِكَ، وَ أَتِمَّ عَلَيَّ نِعْمَتَكَ، وَ أَلْبِسْنِي عَفْوَكَ وَ عَافِيَتَكَ وَ أَمْنَكَ فِي الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ،

اللَّهُمَّ لَا تُسَلِّمْنِي بِجَرِيرَتِي، وَ لَا تُخْزِنِي بِخَطِيئَتِي، وَ لَا تُشْمِتْ بِي أَعْدَائِي، وَ لَا تَكِلْنِي إِلَى نَفْسِي فِي دُنْيَايَ وَ آخِرَتِي،

اللَّهُمَّ إِنِّي عَبْدُكَ وَ ابْنُ عَبْدِكَ وَ ابْنُ أَمَتِكَ، وَ فِي قَبْضَتِكَ نَاصِيَتِي، بِيَدِكَ مَاضٍ فِيَّ حُكْمُكَ، عَدْلٌ فِيَّ قَضَاؤُكَ ،أَسْأَلُكَ بِكُلِّ اسْمٍ هُوَ لَكَ، سَمَّيْتَ بِهِ نَفْسَكَ أَوْ سَمَّاكَ بِهِ أَحَدٌ مِنْ خَلْقِكَ، أَوْ مَلَائِكَتِكَ وَ رُسُلِكَ، وَ بِاسْمِكَ الْمَخْزُونِ الْمَرْفُوعِ فِي عِلْمِ الْغَيْبِ عِنْدَكَ، وَ بِاسْمِكَ الْأَعْظَمِ الْأَعْظَمِ الَّذِي هُوَ حَقٌّ عَلَيْكَ أَنْ تَسْتَجِيبَ لِمَنْ دَعَاكَ بِهِ، وَ بِكُلِّ حَرْفٍ أَنْزَلْتَهُ عَلَى نَبِيِّكَ مُوسَى، وَ بِكُلِّ دَعْوَةٍ دَعَاكَ بِهَا أَحَدٌ مِنْ خَلْقِكَ، وَ بِكُلِّ حَرْفٍ أَنْزَلْتَهُ عَلَى مُحَمَّدٍ نَبِيِّكَ، أَنْ تَسْتَجِيبَ لِي وَ أَنْ تَجْعَلَنِي فِي عِبَادِكَ، وَ حِفْظِكَ وَ كَنَفِكَ، وَ سَتْرِكَ وَ حِصْنِكَ، وَ فِي فَضْلِكَ الْوَاسِعِ الْعَمِيمِ، إِنَّكَ أَنْتَ الرَّحْمَنُ الرَّحِيمُ، أَنْتَ الْحَيُّ الَّذِي لَا يَمُوتُ وَ أَنَا خَلْقٌ أَمُوتُ، فَاغْفِرْ لِي وَ ارْحَمْنِي وَ أَعْطِنِي سُؤْلِي فِي دُنْيَايَ وَ آخِرَتِي، وَ اغْفِرْ لِي وَ لِجَمِيعِ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ وَ الْمُسْلِمِينَ وَ الْمُسْلِمَاتِ، الْأَحْيَاءِ مِنْهُمْ وَ الْأَمْوَاتِ،

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ عَبْدِكَ وَ رَسُولِكَ، وَ اجْعَلْ عَبْدَكَ وَ رَسُولَكَ أَكْرَمَ خَلْقِكَ عَلَيْكَ، وَ أَفْضَلَهُمْ لَدَيْكَ، وَ أَعْلَاهُمْ مَنْزِلَةً عِنْدَكَ، وَ أَشْرَفَهُمْ مَكَاناً، وَ أَفْسَحَهُمْ فِي الْجَنَّةِ مَنْزِلًا، وَ آتِنا [آتني‌] فِي الدُّنْيا حَسَنَةً، وَ فِي الْآخِرَةِ حَسَنَةً، وَ قِنا [قني‌] بِرَحْمَتِكَ‌ عَذابَ النَّارِ، فَإِنَّهُ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِكَ يَا ذَا الْجَلَالِ وَ الْإِكْرَامِ.[1]

سیدابن طاووس، اقبال ، ص621.[1]

مرحوم سیّد بن طاووس نقل کرده است که در این ماه هر وقت که باشد، هر چند روز اوّل بهتر است، چهار رکعت نماز بخواند (دو نماز دو رکعتی):

در رکعت اوّل، پس از سوره «حمد» یک مرتبه «آیة الکرسی» و بیست و پنج مرتبه «انّا انزلناه»؛

در رکعت دوم «حمد» و یک مرتبه سوره «الهیکم التّکاثر» و بیست و پنج مرتبه سوره «توحید»؛

در رکعت سوم «حمد» و یک مرتبه «قل یا ایّها الکافرون» و بیست و پنج مرتبه سوره «فلق»؛

و در رکعت چهارم «حمد» و یک مرتبه سوره «نصر» و بیست و پنج مرتبه سوره «ناس» را بخواند.

پس از پایان نماز، هفتاد مرتبه بگوید: «سُبْحانَ اللَّهِ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ لا الهَ الَّا اللَّهُ وَ اللَّهُ اکْبَرُ»

و هفتاد مرتبه بگوید­: «اللَّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ».

پس از آن سه مرتبه بگوید: «اللَّهمَّ اغْفِرْ لِلْمُؤمِنینَ وَ الْمُؤمِناتِ».

آنگاه سر به سجده بگذارد و سه مرتبه بگوید:«یا حَیُّ یا قَیُّومُ، یا ذَاالْجَلالِ وَ الْإکْرامِ، یا اللَّهُ یا رَحْمنُ یا رَحیمُ، یا ارْحَمَ الرَّاحِمینَ».

در پایان هر حاجتی که دارد از خداوند عزّوجلّ طلب نماید، (امید است اجابت گردد)، در این روایت آمده است هر کس این نماز را با این کیفیّت انجام دهد، خداوند خودش و مال و زن و فرزندان او را و هم­چنین، دین و دنیای او را تا سال دیگر حفظ فرماید، و اگر در این سال بمیرد، پاداش شهیدان دارد.[1]

– سید ابن طاووس، اقبال، ص622.[1]

در بعضی از روایات اسلامی آمده است، هر کس چنین کند، سلامت خود را در آن ماه از خداوند متعال گرفته است.[1]

در بعضی از احادیث آمده است: بعد از نماز، این دعا را (که پرمعنا و پربرکت و مشتمل بر آیات گران بها و مناسبی از قرآن مجید است) بخواند:

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ، وَ ما مِنْ دابَّةٍ فِی الْأرْضِ إلَّاعَلَی اللَّهِ رِزْقُها،

به نام خداوند بخشنده مهربان، و هیچ جنبنده­ ای در زمین نیست، مگر این که روزیِ او بر خداست.

وَ یَعْلَمُ مُسْتَقَرَّها وَ مُسْتَوْدَعَها، کُلٌّ فِی کِتابٍ مُبینٍ، بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرحیم،

و او قرارگاه و محلّ نقل و انتقالشان را می­ داند، همه این ها در کتاب مبین (لوح محفوظ) ثبت است، به نام خداوند بخشنده مهربان.

وَ انْ یَمْسَسْکَ اللَّهُ بِضُرٍّ فَلا کاشِفَ لَهُ إلّاهُوَ، وَ انْ یُرِدْکَ بِخَیْرٍ فَلا رادَّ لِفَضْلِهِ، یُصیبُ بِهِ مَنْ یَشاءُ مِنْ عِبادِهِ، وَ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحیمُ.

و اگر خداوند (برای امتحان و مانند آن) زیانی به تو رساند هیچ کس جز او نمی ­تواند آن را برطرف کند، و اگر اراده خیری برای تو کند، هیچ کس مانع فضل او نخواهد شد، آن را به هر کس از بندگانش بخواهد می­رساند و او آمرزنده و مهربان است،

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ، سَیَجْعَلُ اللَّهُ بَعْدَ عُسْرٍ یُسْراً، ما شآءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إلَّا بِاللَّهِ، حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَکیلُ، وَ اُفَوِّضُ امْری إِلَی اللَّهِ، إِنَّ اللَّهَ بَصیرٌ بِالْعِبادِ،

به نام خداوند بخشنده مهربان، خداوند به زودی بعد از سختی ­ها آسانی قرار می دهد، آنچه خدا بخواهد (همان خواهد شد و) توان و نیرویی جز برای خدا نیست، خدا ما را بس است و او بهترین حامی ماست، و من کار خود را به خدا وا می­ گذارم که خداوند نسبت به بندگانش بیناست،

لا الهَ إلَّاانْتَ، سُبْحانَکَ إِنِّی کُنْتُ مِنَ الظَّالِمینَ، رَبِّ إِنّی لِما انْزَلْتَ الَیَّ مِنْ خَیْرٍ فَقیرٌ، رَبِّ لا تَذَرْنِی فَرْداً، وَ انْتَ خَیْرُ الْوارِثینَ.[2]

جز تو معبودی نیست منزّهی تو، و من از ستمکاران بودم، پروردگارا به هر خیر و نیکی که تو بر من فرو فرستی نیازمندم، پروردگارا مرا تنها نگذار و تو بهترین وارثانی.

[1] علامه مجلسی، محمدباقر، زاد المعاد، ص463.

[2] علامه مجلسی، محمدباقر، زاد المعاد، ص463.

[1] – علامه مجلسی، محمدباقر، زاد المعاد، ص­462.

در این روز در سال یازدهم شهادت حضرت فاطمه (سلام الله علیها) واقع شده، و شیعیان باید در این روز، به مراسم سوگواری آن حضرت قیام کنند. و آن مظلومه را زیارت و بر ستمگران و غاصبان حق او نفرین کنند.

سید ابن طاووس در کتاب «اقبال» پس از ذکر وفات آن حضرت در این روز، این زیارت را برای آن بانوی بزرگ ذکر کرده است:

«السَّلامُ عَلَیْکِ یا سَیِّدَة نِسآءِ الْعالَمینَ،

السَّلامُ عَلَیْکِ یا والِدَة الْحُجَجِ عَلَی النَّاسِ اجْمَعینَ،

السَّلامُ عَلَیْکِ ایَّتُهَا الْمَظْلُومَة الْمَمْنُوعَة حَقُّها،

اللهُمَّ صَلِّ عَلی امَتِکَ وَابْنَة نَبِیِّکَ، وَزَوْجَة وَصِیِّ نَبِیِّکَ، صَلاة تُزْلِفُها فَوْقَ زُلْفی عِبادِکَ الْمُکَرَّمینَ، مِنْ اهْلِ السَّمواتِ وَاهْلِ الْأَرَضینَ».

(سلام بر تو ای سرور بانوان جهانیان، سلام بر تو ای مادر حجّت­ های بر تمامی مردم، سلام بر تو ای مظلومه­ ای که از حقّش منع شد، خدایا بر کنیزت و دختر پیامبرت و همسر جانشین پیامبرت درود فرست، درودی که منزلتی برتر از منزلت بندگان گرامیت از اهل آسمان و زمین به او بدهد.)

سپس مرحوم سیّد اضافه می کند: «روایت شده است، هر کس با این عبارات، آن حضرت را زیارت کند و از خدا طلب آمرزش نماید، خداوند گناهانش را می بخشد و او را داخل بهشت می کند»[1]

ـ سید ابن طاووس ، اقبال، ص 623.[1]

در این روز در سال پنجم، یا دوم از بعثت، ولادت با سعادت حضرت فاطمه زهرا (سلام‌ الله‌ علیها) واقع شده و در آن انجام چند عمل شایسته است.

اوّل: روزه گرفتن.

دوّم: رساندن خیرات و صدقات به مؤمنان.

سوم: زیارت نمودن آن بانوی دنیا و آخرت.[1]

کیفیّت زیارت بانوی اسلام فاطمه زهرا (علیها السلام)

زیارت اوّل:

«السَّلامُ عَلَیْکِ یا سِیِّدَة نِسآءِ الْعالَمینَ، السَّلامُ عَلَیْکِ یا والِدَة الْحُجَجِ».

(سلام بر تو ای سرور بانوان جهان، سلام بر تو ای مادر حجّت ها(ی خدا).)

«عَلَی النَّاسِ أجْمَعینَ، السَّلامُ عَلَیْکِ أَیَّتُهَا الْمَظْلومَة الْمَمْنُوعَة حَقُّها».

(بر تمامی مردم، سلام بر تو ای مظلومه­ای که از حقّت منع شدی.)

سپس بگو: «­اللَّهُمَّ صَلِّ عَلی أَمَتِکَ وَ ابنَة نَبیِّکَ، وَ زَوْجَة وَصِیِّ نَبِیِّکَ، صَلاة تُزْلِفُها فَوقَ زُلفی عِبادِکَ الْمُکَرَّمینَ، مِنْ أهْلِ السَّمواتِ وَأَهْلِ الْأَرَضینَ»[2].

(خدایا بر کنیزت و دختر پیامبرت و همسر جانشین پیامبرت درود فرست، درودی که او را به بالاتر از جایگاه بندگان گرامی از اهل آسمانها و زمین برساند.)

زیارت دوم:

محمّد بن عیسی از امام محمد­باقر (علیه السلام) نقل می کند، که فرمود: هرگاه کنار قبر جدّه ­ات فاطمه (علیها السلام) قرار گرفتی بگو:

«یا مُمْتَحَنَة، امْتَحَنَکِ اللَّهُ الَّذی خَلَقَکِ قَبْلَ انْ یَخْلُقَکِ، فَوَجَدَکِ لِما امْتَحَنَکِ صابِرَةً، وَزَعَمْنا انَّا لَکِ اوْلِیآءُ و مُصَدِّقُونَ، وَصابرُونَ لِکُلِّ ما اتانا بِهِ ابُوکِ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ، وَاتانا بِهِ وصِیُّهُ، فَانَّا نَسْئَلُکِ انْ کُنَّا صَدَّقْناکِ»

(ای آزموده، خدایی که تو را آفرید قبل از آفرینشت تو را آزمود و تو را بر آنچه آزمود شکیبا یافت و ما خود را دوستدار و تصدیق کننده تو می دانیم و بر آنچه پدرت که درود خدا بر او و خاندان پاکش باد و جانشینش برای ما آورده شکیباییم، پس از تو می ­خواهیم، که اگر ما تصدیق کنندگان توایم)

«إلَّا الْحَقْتِنا بِتَصْدیقِنا لَهُما، لِنُبشِّرَ انْفُسَنا بانَّا قَدْ طَهُرْنا بِوِلایَتِکِ».[3]

(ما را به واسطه تصدیقمان به آن دو ملحق کنی، تا به خود بشارت دهیم، که به برکت ولایتت پاک شده ­ایم.)

زیارت سوم:

مرحوم «شیخ طوسی» در کتاب «تهذیب»، زیارت دیگری را از بزرگان شیعه نقل می ­کند که از این قرار است:

«السَّلامُ عَلَیْکِ یا بِنْتَ رَسُولِ اللَّهِ، السَّلامُ عَلَیْکِ یا بِنْتَ نَبِیِّ اللَّهِ، السَّلامُ عَلَیْکِ یا بِنْتَ حَبیبِ اللَّهِ»

(سلام بر تو ای دختر رسول خدا، سلام بر تو ای دختر پیامبر خدا، سلام بر تو ای دختر (محمّد) محبوب خدا)

«السَّلامُ عَلَیْکِ یا بِنْتَ خَلیلِ اللَّهِ، السَّلامُ عَلَیْکِ یا بِنْتَ صَفِیِّ اللَّهِ، السَّلامُ عَلَیْکِ یا بِنْتَ امینِ اللَّهِ»

(سلام بر تو ای دختر خلیل خدا، سلام بر تو ای دختر (محمّد) برگزیده خدا، سلام بر توای دختر امین خدا،)

«السَّلامُ عَلَیْکِ یا بِنْتَ خَیْرِ خَلْقِ اللَّهِ، السَّلامُ عَلَیْکِ یا بِنْتَ افْضَلِ انْبِیآءِ اللَّهِ وَرُسُلِهِ وَمَلائِکَتِهِ».

(سلام بر تو ای دختر، بهترین مخلوقات خدا، سلام بر تو ای دختر برترین پیامبران و فرستادگان و فرشتگان خدا،)

«السَّلامُ عَلَیْکِ یا بِنْتَ خَیْرِ الْبَرِیَّة، السَّلامُ عَلَیْکِ یا سِیِّدَة نِسآءِ الْعالَمینَ»

(سلام بر تو ای دختر بهترین آفریدگان خدا، سلام بر تو ای سرور بانوان جهانیان.)

«مِنَ الْأَوَّلینَ وَالْأ خِرینَ، السَّلامُ عَلَیْکِ یا زَوْجَة وَلِیِّ اللَّهِ، وَ خَیْرِ الْخَلْقِ بَعْدَ رَسُولِ اللَّهِ، السَّلامُ عَلَیْکِ یا امَّ الْحَسَنِ وَالْحُسَیْنِ سَیِّدَیْ شَبابِ اهْلِ الْجَنَّهِ»

(از پیشینیان و پسینیان، سلام بر تو ای همسر ولیّ خدا، و بهترین مخلوقات بعد از رسول خدا، سلام بر تو ای مادر حسن و حسین سرور جوانان اهل بهشت،)

«السَّلامُ عَلَیْکِ ایَّتُهَا الصِّدّیقَة الشَّهیدَة، السَّلامُ عَلَیْکِ ایَّتُهَا الرَّضِیَّة الْمَرْضِیَّهُ، السَّلامُ عَلَیْکِ ایَّتُهَا الْفاضِلَهُ الزَّکِیَّة»

(سلام بر تو ای راستگوی شهیده، سلام بر توای که از خدا خشنود و او از تو خشنود است، سلام بر تو ای با فضیلت پاکیزه،)

«السَّلامُ عَلَیْکِ ایَّتُهَا الْحَوْرآءُ الْإِنْسِیَّة، السَّلامُ عَلَیْکِ ایَّتُهَا التَّقِیَّة النَّقِیَّة، السَّلامُ عَلَیْکِ ایَّتُهَا الْمُحَدَّثَة الْعَلیمَة»

(سلام بر تو ای حوری صفت در شکل انسان، سلام بر تو ای پرهیزکار پاکیزه، سلام بر تو ای دانای اخبار (از سوی فرشتگان) و آگاه،)

«السَّلامُ عَلَیْکِ ایَّتُهَا الْمَظْلُومَة الْمَغْصُوبَة، السَّلامُ عَلَیْکِ ایَّتُهَا الْمُضْطَهَدَة الْمَقْهُورَة، السَّلامُ عَلَیْکِ یا فاطِمَة بِنْتَ رَسُولِ اللَّهِ، وَرَحْمَهُ اللَّهِ وَبَرَکاتُهُ­»

سلام بر تو ای ستمدیده ­ای که حقّت غصب شده، سلام بر تو ای ظلم کشیده مورد غضب (دشمنان) واقع شده، سلام بر تو ای فاطمه دختر رسول خدا و رحمت و برکات خدا بر تو باد،)

«صَلَّی اللَّهُ عَلَیْکِ وَ عَلی رُوحِکِ وَ بَدَنِکِ، اشْهَدُ انَّکِ مَضَیْتِ عَلی بَیِّنَة مِنْ رَبِّکِ، وَ انَّ مَنْ سَرَّکِ فَقَدْ سَرَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ»

(درود خدا بر تو و بر روح و بدن تو باد، گواهی می­ دهم که تو با دلیل روشن از جانب پروردگارت عمرت را به پایان رساندی و به یقین هر که تو را خشنود ساخت رسول خدا- که درود خدا بر او و خاندان پاکش باد- را خشنود ساخته،)

«­وَ مَنْ جَفاکِ فَقَدْ جَفا رَسُولَ اللَّهِ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ، وَ مَنْ آذاکِ فَقَدْ آذی رَسُولَ اللَّهِ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ»

(و هر که بر تو ستم کرد، به یقین بر رسول خدا – که درود خدا بر او و خاندان پاکش باد – ستم کرده، و هر که تو را اذیّت نمود به یقین رسول خدا – که درود خدا بر او و خاندان پاکش باد – را اذیّت نموده)

«وَ مَنْ وَصَلَکِ فَقَدْ وَصَلَ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ، وَ مَنْ قَطَعَکِ فَقَدْ قَطَعَ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ»

(و هر که به تو پیوست به یقین به رسول خدا – که درود خدا بر او و خاندان پاکش باد – پیوسته و هر که از تو برید به یقین از رسول خدا – که درود خدا بر او و خاندان پاکش باد – بریده است،)

«لِأَنَّکِ بَضْعَة مِنْهُ، وَ رُوحُهُ الَّتی بَیْنَ جَنْبَیْهِ، کَما قالَ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ، اشْهِدُ اللَّهَ وَ رُسُلَهُ وَ مَلائِکَتَهُ ا­نّی راضٍ عَمَّنْ رَضیتِ عَنْهُ، ساخِطٌ عَلی مَنْ سَخِطْتِ عَلَیْهِ»

(زیرا تو پاره تن او و روحش که درون جسم او بود هستی، همان گونه که پیامبر – که درود خدا بر او و خاندان پاکش باد – فرمود، خدا و فرستادگان و فرشتگانش را گواه می گیرم که به یقین من خشنودم از هر که تو از او خشنودی و خشمگینم از هر که تو از او خشمگینی،)

«­مُتَبَرِّءٌ مِمَّنْ تَبَرَّئْتِ مِنْهُ، مُوالٍ لِمَنْ والَیْتِ، مُعادٍ لِمَنْ عادَیْتِ، مُبْغِضٌ لِمَنْ ابْغَضْتِ، مُحِبٌّ لِمَنْ احْبَبْتِ»

(بیزارم از هر که تو از او بیزاری، دوست دارم هر که را تو دوست داری، دشمنم با هر که تو با او دشمنی، کینه دارم از آن که تو از او دلگیری، و علاقه مندم به هر که تو به او علاقه داری،)

«­وَکَفی بِاللَّهِ شَهیداً وَ حَسیباً، وَ جازِیاً وَ مُثیباً».

(و خدا برای گواه و حسابگر و کیفردهنده و پاداش دهنده کافی است،)

سپس بر رسول اکرم و ائمّه اطهار صلوات می فرستی.[4]

زیارت چهارم:

سید ابن طاووس در کتاب «اقبال» پس از ذکر وفات آن حضرت در این روز، این زیارت را برای آن بانوی بزرگ ذکر کرده است:

«السَّلامُ عَلَیْکِ یا سَیِّدَة نِسآءِ الْعالَمینَ، السَّلامُ عَلَیْکِ یا والِدَة الْحُجَجِ عَلَی النَّاسِ اجْمَعینَ، السَّلامُ عَلَیْکِ ایَّتُهَا الْمَظْلُومَة الْمَمْنُوعَة حَقُّها، اللهُمَّ صَلِّ عَلی امَتِکَ وَابْنَة نَبِیِّکَ، وَزَوْجَة وَصِیِّ نَبِیِّکَ، صَلاة تُزْلِفُها فَوْقَ زُلْفی عِبادِکَ الْمُکَرَّمینَ، مِنْ اهْلِ السَّمواتِ وَاهْلِ الْأَرَضینَ».

(سلام بر تو ای سرور بانوان جهانیان، سلام بر تو ای مادر حجّت­های بر تمامی مردم، سلام بر تو ای مظلومه­ای که از حقّش منع شد، خدایا بر کنیزت و دختر پیامبرت و همسر جانشین پیامبرت درود فرست، درودی که منزلتی برتر از منزلت بندگان گرامیت از اهل آسمان و زمین به او بدهد.)

سپس مرحوم سیّد اضافه می کند: «روایت شده است، هر کس با این عبارات، آن حضرت را زیارت کند و از خدا طلب آمرزش نماید، خداوند گناهانش را می­ بخشد و او را داخل بهشت می ­کند»[5]

زیارت پنجم:

زیارت دیگری را «سیّد بن طاووس» در اقبال برای روز بیستم جمادی الثانی، روز تولّد آن حضرت ذکر کرده است که مثل زیارت بالاست تا «ساخِطٌ عَلی مَنْ سَخِطْتِ عَلَیْهِ» و از این جا به بعد به این نحو است:

«وَ وَلِیٌّ لِمَنْ والاکِ، وَعَدُوٌّ لِمَنْ عاداکِ، وَحَرْبٌ لِمَنْ حارَبَکِ، ا­نَا یا مَوْلاتی بِکِ وَبِابیکِ وَبَعْلِکِ، وَالْأَئِمَّهِ مِنْ وُلْدِکِ مُوقِنٌ، وَبِوِلایَتِهِمْ مُؤْمِنٌ، وَبِطاعَتِهِمْ مُلْتَزِمٌ»

(و با هر کسی که با تو دوستی کند دوستم و با هر کسی که با تو دشمنی کند دشمنم و با هر کس که با تو از در جنگ درآید در جنگم،

ای سرورم من به تو و پدرت و همسرت و امامان از فرزندانت یقین دارم و به ولایت آنها ایمان دارم و به اطاعت از آنان ملتزمم)

«اشْهَدُ انَّ الدّینَ دینُهُمْ، وَ الْحُکْمَ حُکْمُهُمْ، وَ هُمْ قَدْ بَلَّغُوا عَنِ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ، وَ دَعَوْا الی سَبیلِ اللَّهِ بِالْحِکْمَهِ وَ الْمَوْعِظَهِ الْحَسَنَهِ»

(گواهی می دهم که دینِ (حقّ) دین آنان و فرمان (لازم الاجرا) فرمان آنان است و از جانب خداوند عزیزو گرامی احکام را رسانده و با حکمت و موعظه نیکو به راه او دعوت نموده اند،)

«لا تَاْخُذُهُمْ فِی اللَّهِ لَوْمَة لآئِمٍ، وَ صَلَواتُ اللَّهِ عَلَیْکِ وَ عَلی ابیکِ وَ بَعْلِکِ، وَ ابْنَیْکِ وَ ذُرِّیَّتِکِ الْأَئِمَّةِ الطَّاهِرینَ»

(و در این راه سرزنش ملامت کنندگان در آنان اثر نکرد، و درود خدا بر تو و پدرت و همسرت و دو فرزندت و نسلت، همان امامان پاک،)

«اللهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَاهْلِ بَیْتِهِ وَ صَلِّ عَلَی الْبَتُولِ الطَّاهِرَةِ، الصِّدیقَةِ الْمَعْصُومَةِ، التَّقِیَّةِ النَّقِیَّةِ، الرَّضِیَّةِ الزَّکِیَّةِ الرَّشیدَةِ، الْمَظْلُومَةِ الْمَقْهُورَة، الْمَغْصُوبَةِ حَقُّهَا، الْمَمْنُوعَةِ ارْثُهَا».

(خدایا بر محمّد و خاندان پاکش درود فرست و بر حضرت بتول (آن بانوی) پاکیزه، راستگو، معصوم، پرهیزکار، پاک، خشنود از خداوند، بی گناه، هدایت یافته، ستمدیده و اندوهگین که حقّش غصب و ارثش گرفته شد،)

«الْمَکْسُورَةِ ضِلْعُهَا، الْمَظْلُومِ بَعْلُهَا، الْمَقْتُولِ وَلَدُها، فاطِمَةَ بِنْتِ رَسُولِکَ وَ بِضْعَةِ لَحْمِهِ، وَ صَمیمِ قَلْبِهِ، وَ فِلْذَةِ کَبِدِهِ، وَ النُّخْبَةِ مِنْکَ لَهُ، وَ التُّحْفَة خَصَصْتَ بِها وَصِیَّهُ،»

(و پهلویش شکسته و همسرش مورد ستم واقع شد، و فرزندش کشته شد، همان فاطمه دختر رسولت و پاره تنش، و میوه دل و جگرگوشه ­اش، و برگزیده از جانب تو برای پیامبرت و گوهری که به وصیّ او اختصاص دادی،

«وَحَبیبَهِ الْمُصْطَفی، وَ قَرینَهِ الْمُرْتَضی وَ سَیَّدَهِ النِّساءِ، وَ مُبَشِّرَهِ الْأَوْلِیآءِ، حَلیفَهِ الْوَرَعِ وَ الزُّهْدِ، وَ تُفَّاحَة الفِرْدَوْسِ»

(و محبوب مصطفی و همنشین مرتضی و سرور بانوان و بشارت دهنده اولیا، مظهر پارسایی و زهد، و میوه بهشت)

وَ الْخُلْدِ الَّتی شَرَّفْتَ مَوْلِدَها بِنِسآءِ الْجَنَّة، وَ سَلَلْتَ مِنْها انْوارَ الْأَئِمَّة، وَ ارْخَیْتَ دُونَها حِجابَ النُّبُوَّة»

(جاودانی که ولادتش را با زنان بهشتی گرامی داشتی، و نور امامان را از او جاری ساختی، و در نزد او پرده نبوّت را کنار زدی،)

«اللهُمَّ صَلِّ عَلَیْها صَلاةً تَزیدُ فی مَحَلِّها عِنْدَکَ، وَ شَرَفِها لَدَیْکَ، وَ مَنْزِلَتِها مِنْ رِضاکَ»

(خدایا بر او درودی فرست، که بر مقام و شرافت او نزد تو و بر خشنودیت از او بیافزاید)

«­وَ ­بَلِّغْها مِنَّا تَحِیَّةً وَ سَلاماً، وَ آتِنا مِنْ لَدُنْکَ فی حُبِّها فَضْلًا وَ احْساناً، وَ رَحْمَةً وَ غُفْراناً، انَّکَ ذُو الْعَفْوِ الْکَریمِ»

(و درود و سلام ما را به او برسان و در برابر دوستیش از جانب خود لطف و احسان و رحمت و آمرزشت را به ما عنایت کن، چرا که تو آمرزنده و بزرگواری.)

آنگاه نماز زیارت می­ خوانی. و اگر توانستی نماز خود آن حضرت (که دو رکعت است در هر رکعتی یک حمد و شصت مرتبه قل هو اللَّه) را می ­خوانی. و اگر نتوانستی دو رکعت با حمد و قل هو اللَّه و حمد و قل یا­ ایها­ الکافرون بجا آور و پس از سلام بگو:

« اللَّهُمَّ إِنّی أَتَوَجَّهُ إِلَیْکَ بِنَبِیِّنا مُحَمَّدٍ وَ بِأَهْلِ بَیْتِهِ صَلَواتُکَ عَلَیْهِمْ»

(خدایا من به واسطه پیامبرمان محمّد و خاندان پاکش – که درود تو بر آنان باد – به سوی تو رو می ­آورم)

«وَأَسْئَلُکَ بَحَقِّکَ الْعَظیمِ عَلَیْهِمْ، الَّذی لا­یَعْلَمُ کُنْهَهُ سِواکَ، وَ أَسْئَلُکَ بِحَقِ مَنْ حَقُّهُ عِنْدَکَ عَظیمٌ»

(و از تو می­ خواهم به حق بزرگی که بر آنان داری و کسی جز تو حقیقت آن را نمی­ داند، و از تو می­ خواهم به حقّ کسی که حقّ او نزدت بزرگ است،)

«وَ بِأَسْمائِکَ الْحُسْنی، الَّتی أَمَرْتَنی أَنْ أَدْعُوکَ بِها»

(و به حقّ نامهای نیکویت که فرمان دادی تو را به آن بخوانم)

«وَاسْئَلُکَ بِاسْمِکَ الْأَعْظَمِ الَّذی أَمَرْتَ بِهِ ابْراهیمَ انْ یَدْعُوَ بِهِ الطَّیرَ فَأَجابَتْهُ»

و از تو می­ خواهم به حقّ اسم اعظمی که ابراهیم را به آن فرمان دادی که پرنده را با آن صدا زند)

«وَ بِاسْمِکَ الْعَظیمِ الَّذی قُلْتَ لِلنَّارِ بِهِ کُونی بَرْداً وَ سَلاماً عَلی إِبْراهیمَ فَکانَتْ بَرْداً»

(و پرنده پاسخش گفت، و به حقّ اسم با عظمتی که با آن به آتش فرمودی: بر ابراهیم سرد و سالم باش، پس آتش سرد شد.)

«وَ بِأَحَبِّ الْأَسْماءِ إِلَیْکَ، وَ أَشْرَفِها وَ أَعْظَمِها لَدَیْکَ»،

(و به حقّ محبوبترین و شریفترین و بزرگترین نامها در نزدت)

«وَ أَسْرَعِها إِجابَةً، وَ أَنْجَحِها طَلِبَةً، وَ بِما أَنْتَ أَهْلُهُ وَ مُسْتَحِقُّهُ وَ مُسْتَوْجِبُهُ»

(و سریع­ترین آنها در پاسخ­گویی و پسندیده­ترین آنها در برآوردن حاجت، و به حق آنچه تو اهل و سزاوار و شایسته آنی (از تو می­ خواهم))

«­وَ أَتَوَسَّلُ إِلَیْکَ وَ أَرْغَبُ إِلَیْکَ، وَ أَتَضَرَّعُ الَیْکَ وَ أَلَحُّ عَلَیْکَ،»

(و به تو متوسّل شده و از تو می­ خواهم و به درگاهت تضرّع نموده و اصرار می ­ورزم)

«وَ أَسْئَلُکَ بِکُتُبِکَ الَّتی أَنْزَلْتَها عَلی أَنْبِیائِکَ وَ رُسُلِکَ صَلَواتُکَ عَلَیْهِمْ، مِنَ التَّوْریةِ وَ الْانْجیلِ، وَ الزَّبُورِ وَ الْقُرآنِ الْعَظیمِ،»

(و از تو می­ خواهم به حق کتاب هایت، تورات و انجیل و زبور و قرآن با عظمت که بر پیامبران و فرستادگانت – که درود تو بر آنان باد – نازل نمودی،)

«فَإِنَّ فیهَا اسْمُکَ الْأَعْظَمُ، وَ بِما فیها مِنْ أَسْمائِکَ الْعُظْمی، انْ تُصَلِّیَ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ أَنْ تُفَرِّجَ عَنْ آلِ مُحَمَّدٍ وَ شیعَتِهِمْ وَ مُحِبّیهِمْ وَ عَنّی».

(زیرا که اسم اعظمت در آنها است و به حقّ آنچه از نامهای با عظمتت در آنهاست (از تو می­ خواهم) که بر محمّد و خاندان پاکش درود فرستی و خاندان محمّد و شیعیان و دوستداران آنان و مرا (از آتش) رهایی بخشی

«وَ تَفْتَحَ أَبْوابَ السَّماءِ لِدُعائی وَ تَرْفَعَهُ فی عِلّیّینَ، وَ تَأْذَنَ فی هذَا الْیَوْمِ، وَ فی هذِهِ السَّاعَة بِفَرَجی»

(و درهای آسمان را بر دعایم بگشایی و آن را در بالاترین درجات بالا بری و در این روز و در این ساعت به گشایش کارم)

«وَ إِعْطاءِ أَمَلی وَ سُؤْلی فِی الدُّنْیا وَ الْآخِرَهِ، یا مَنْ لا یَعْلَمُ أَحَدٌ کَیْفَ هُوَ وَقُدْرَتُهُ إِلَّا هُوَ»

(و برآمدن آرزو و خواسته ام در دنیا و آخرت اجازه دهی، ای کسی که جز تو کسی چگونگی و قدرتت را نمی داند،)

«یا مَنْ سَدَّ الْهَواءَ بِالسَّماءِ، وَ کَبَسَ الْأَرْضَ عَلَی الْماءِ، وَاخْتارَ لِنَفْسِهِ أَحْسَنَ الْأَسْماءِ، یا مَنْ سَمّی نَفْسَهُ بِالْاسْمِ الَّذی تُقْضی بِهِ حاجَةُ مَنْ یَدْعُوهُ»

(ای کسی که (اشعه مرگبار) آسمان را به وسیله هوا مسدود کردی و زمین را روی آب قرار دادی و برای خود زیباترین نامها را برگزیده ای، ای کسی که خود را به اسمی نامیده ای که با آن خواسته خوانندگانت را اجابت می کنی،)

«أَسْئَلُکَ بِحَقِّ ذلِکَ الْاسْمِ، فَلا شَفیعَ أَقْوی لی مِنْهُ، انْ تُصَلِّیَ عَلی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ، وَتَقْضِیَ لی حَوائِجی وَتَسْمَعَ بِمُحَمَّدٍ»

(از تو می خواهم به حق آن اسمی که شفیعی قویتر از آن برایم نیست که بر محمّد و خاندان پاکش درود فرستی و خواسته هایم را برآوری، و صدایم را بشنوی به حقّ محمّد

«­وَعَلیٍّ وَ فاطِمَهَ، وَ الْحَسَنِ وَالْحُسَیْنِ، وَعَلیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ، وَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلیٍّ، وَجَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ، وَمُوسَی بْنِ جَعْفَرٍ، وَعَلِیِّ بْنِ مُوسی وَمُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ، وَعَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدٍ، وَالْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ، وَالْحُجَّهِ الْمُنْتَظِرِ لِإِذْنِکَ،»

(و علی و فاطمه و حسن و حسین و علی بن حسین و محمد بن علی و جعفر بن محمد و موسی بن جعفر و علی بن موسی و محمد بن علی و علی بن محمد و حسن بن علی و حجّتی که (در ظهورش) منتظر اجازه توست.)

«صَلَواتُکَ وَسَلامُکَ وَ رَحْمَتُکَ وَ بَرَکاتُکَ عَلَیْهِمْ صَوْتی لِیَشْفَعُوا لی إِلَیْکَ، وَ تُشَفِّعَهُمْ فِیَّ، وَلا تَرُدَّنی خائِباً، بِحَقِّ لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ»

(که درود و سلام و رحمت و برکات تو بر آنان باد تا مرا در درگاهت شفاعت کنند، و شفاعت آنان را در مورد من بپذیری و مرا مأیوس باز مگردانی به حقّ این که معبودی جز تو نیست.)

سپس حوائجت را طلب می ­کنی که برآورده خواهد شد؛ ان شاءاللَّه تعالی.[6]

– سید ابن طاووس، اقبال، ص 623.[1]

– علامه مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج 97، ص198، حدیث18. سید ابن طاووس، اقبال، ص 623.[2]

-علامه مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج97، ص 194، جدیث 11،[3]

– علامه مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج97، ص195، حدیث12،[4]

– سید ابن طاووس، اقبال، ص623.[5]

– سید ابن طاووس ، اقبال، ص 624-626. علامه مجلسی ، محمدباقر، بحارالانوار، ج97، ص199، حدیث20.[6]

هنگام رؤیت هلال دعایی را که در «صحیفه سجّادیه» آمده است، بخواند که بسیار پرمعناست:

ایُّهَا الْخَلْقُ الْمُطیعُ، الدَّائِبُ السَّریعُ، الْمُتَرَدِّدُ فی مَنازِلِ التَّقْدیرِ،

ای مخلوق فرمانبردار، و خستگی ناپذیر شتابان، که در منزلگاه­ های معین در حرکتی،

الْمُتَصَرِّفُ فی فَلَکِ التَّدْبیرِ، امَنْتُ بِمَنْ نَوَّرَ بِکَ الظُّلَمَ، وَاوْضَحَ بِکَ الْبُهَمَ،

و در مدار حساب شده­ ای در چرخشی، ایمان دارم به آن که تاریکی­ها را به وسیله تو روشن کرد، و تیرگی ها را به تو آشکار ساخت.

وجَعَلَکَ ایَةً مِنْ ایاتِ مُلْکِهِ، وَعَلامَةً مِنْ عَلاماتِ سُلْطانِهِ، فَحَدَّ بِکَ الزَّمانَ،

و تو را نشانه ای از نشانه های فرمانرواییش و علامتی از علائم حکومتش قرار داده، و زمان را به وسیله تو معیّن کرد،

وَامْتَهَنَکَ بِالزِّیادَةِ وَالنُّقْصانِ، وَالطُّلُوعِ والْأُفُولِ، وَالْإِنارَةِ، وَالْکُسُوفِ، فی کُلِّ ذلِکَ انْتَ لَهُ مُطیعٌ، وَالی ارادَتِهِ سَریعٌ، سُبْحانَهُ­،

و بزرگی و کوچکی، و طلوع و غروب و آشکاری و پنهانی را پیشینه تو ساخت، در تمام این امور تو فرمانبردار او هستی و به خواسته ­اش به سرعت پاسخگویی، پاک و منزّه است او.

ما اعْجَبَ ما دَبَّرَ فی امْرِکَ، وَ الْطَفَ ما صَنَعَ فی شَاْنِکَ، جَعَلَک مِفْتاحَ شَهْرٍ حادِثٍ لِأَمْرٍ حادِثٍ،

و چه تدبیر اعجاب آوری در کار تو دارد، و چه دقیق است آنچه در مورد تو انجام داده است، تو را کلید آغاز ماه جدید برای کاری جدید قرار داده است.

فَاسْئَلُ اللَّهَ رَبِّی وَ رَبَّکَ، وَ خالِقی وَ خالِقَکَ­،

پس از خداوندی که پروردگار و آفریننده

وَمُقَدِّری وَ مُقَدِّرَکَ، وَ مُصَوِّری وَ مُصَوِّرَکَ، انْ یُصَلِّیَ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ،

و تقدیر کننده، و صورت بخش من و توست می ­خواهم که بر محمّد و خاندان پاکش درود فرستد،

وَانْ یَجْعَلَکَ هِلالَ بَرَکةٍ لا تَمْحَقُهَا الْأَیَّامُ، وَ طَهارَةٍ لا تُدَنِّسُهَا الْأثامُ،

و تو را قرار دهد هلال با برکتی که روزگار، آن را نابود نکند، و هلال پاکی که پلیدی ها آن را آلوده نسازد،

هِلالَ امْنٍ مِنَ الأفاتِ، وَ سَلامَةٍ مِنَ السَّیِّئاتِ، هِلالَ سَعْدٍ لا نَحْسَ فیهِ،

و هلال ایمنی از آفات و سلامت از گناهان و هلال با سعادتی که در آن نحوستی نباشد،

وَ یُمْنٍ لا نَکَدَ مَعَهُ، وَ یُسْرٍ لا یُمازِجُهُ عُسْرٌ، وَ خَیْرٍ لا یَشُوبُهُ شَرٌّ، هِلالَ

و هلال با برکتی که بداقبالی نیاورد و هلال آسایشی که سختی با او نباشد، و هلال خیری که شری با آن همراه نشود، (و تو را) هلال

امْنٍ وَ ایمانٍ، وَ نِعْمَةٍ وَ احْسانٍ، وَ سَلامَةٍ وَ اسْلامٍ، اللهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ اجْعَلْنا مِنْ ارْضی مَنْ طَلَعَ عَلَیْهِ، وَ ازْکی مَنْ نَظَرَ الَیْهِ،

امنیّت و ایمان و نعمت و لطف و سلامت و اسلام (قرار دهد)، خدایا بر محمّد و خاندان پاکش درود فرست، و مرا از خوشنودترین افرادی که ماه بر آنان طلوع کرده، و پاک ترین کسی که به آن نگاه کرده،

وَاسْعَدَ مَنْ تَعَبَّدَ لَکَ فیهِ، وَ وَفِّقْنَا فیهِ لِلتَّوْبَهِ وَ اعْصِمْنا فیهِ مِنَ الْحَوْبَهِ،

و از با سعادت ترین کسانی که تو را در آن ماه عبادت کرده­اند قرار ده، و ما را در این ماه برای توبه موفّق بدار، و از لغزش بازدار،

وَاحْفِظْنا فیهِ مِنْ مُباشِرَةِ مَعْصِیَتِکَ، وَ اوْزِعْنا فیهِ شُکْرَ نِعْمَتِکَ، وَالْبِسْنا فیهِ جُنَنَ الْعافِیَةِ،

و از ارتکاب گناهان حفظ کن، و در این ماه شکر نعمت ­هایت را قسمت­مان کن، و لباس، عافیت بر انداممان بپوشان،

وَ اتْمِمْ عَلَیْنا بِاسْتِکْمالِ طاعَتِکَ فیهِ الْمِنَّةَ، انَّکَ انْتَ الْمَنَّانُ الْحَمیدُ، وَ صَلَّی اللَّهُ عَلی مُحَمَّدٍ و الِهِ الطَیِّبینَ الطَّاهِرینَ.

و با نهایت بندگی برای تو نعمتت را بر ما در این ماه تمام کن، زیرا که تو بسیار نعمت بخش و ستوده ­ای، و درود خدا بر محمّد و خاندان پاک و پاکیزه اش باد.

صحیفه سجادیه، دعای 43