دعا از روى جزم و قطع

کسی که در پیشگاه خدا برای برآورده شدن حاجت خود می ایستد و او را می خواند، نباید تردید و دو دلی در او وجود داشته باشد بلکه باید با قطع و جزم دعا کرده و حجتش را از خدا بخواهد.

بنابر روایات اهل سنت پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرموده است: «هرگاه یکى از شما دعا کند نگوید: خدایا اگر خواستى مرا بیامرز، خدایا اگر خواستى به من رحم کن بلکه باید بطور قطع درخواست کند، چه خدا را وادار کننده‏ اى نیست».[۱] و نیز فرموده است: «هرگاه یکى از شما دعا کند باید آنچه را مى ‏خواهد بزرگ باشد، زیرا براى خداوند هیچ چیزى بزرگ نیست».[۲] و نیز: «خداوند را بخوانید و یقین به اجابت داشته باشید. و بدانید خداوند دعاى دل غافل را اجابت نمى‏کند.»[۳]

از طریق شیعه نیز بر این مطلب روایاتی نقل شده است. کافى از امام صادق علیه السلام روایت کرده که فرموده است: «هنگامى که دعا مى‏کنى گمان کن که حاجتت بر در خانه است.»[۴] و نیز از آن حضرت روایت شده است: «خداوند دعاى دل غافل را اجابت‏ نمى‏کند؛ پس هرگاه دعا مى ‏کنى دلت را متوجّه او کن و یقین به اجابت داشته باش.»[۵] و نیز فرموده است: «هرگاه خدا را مى‏ خوانى با دل رو به سوى او کن و بر این گمان باش که حاجتت بر در خانه است.»[۶] و نیز فرموده است: «هنگامى که پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم طلب باران کرد و به اندازه ‏اى باران آمد که گفتند بیم غرق شدن است. آن حضرت با دستش اشاره ‏اى کرد و گفت: خدایا باران را به اطراف ما بفرست و بر ما نفرست. در این موقع ابرها پراکنده شدند. مردم عرض کردند: اى پیامبر خدا یک بار دیگر براى ما طلب باران کردى امّا باران بر ما نبارید و این بار که طلب باران فرمودى بر ما بارید فرمود: من در آن بار که دعا کردم نیّت آن را نداشتم سپس که دعا کردم براى آن نیّت کردم.»[۷]

پی نوشت:

[۱] . ابن ماجه به شماره ۳۸۵۴؛ بخارى، ج ۸، ص ۹۲ از ابى هریره.

[۲] . صحیح مسلم، ج ۸، ص ۶۴.

[۳] . ترمذى، ج ۱۳، ص ۲۲، و گفته است حدیث شگفتى است.

[۴] . همان مأخذ، ج ۲، ص ۴۷۳، شماره ۱ تا ۳.

[۵] . همان مأخذ، ج ۲، ص ۴۷۳، شماره ۱ تا ۳.

[۶] . همان مأخذ، ج ۲، ص ۴۷۳، شماره ۱ تا ۳.

[۷] . همان مأخذ، ج ۲، ص ۴۷۴، شماره ۵.

منبع: راه روشن؛ ترجمه المحجه البیضاء فى تهذیب الإحیاء، ج‏۲.