اطاعت و بندگی امام سجاد(علیه‌السلام)

اشاره:

عبادت خداوند متعال چیزی است برای همگان به صورت یکسان لذت بخش نیست چه اینکه برای برخی بسیار سنگین و ملال آور است. اما عبادت خدا برای بندگتن خاص و پاک خداوند بسیار ارزشمند و شیرین است و هیچگاه از آن خسته نمی شوند. در اینجا به یکی از فضایل امام سجاد (علیه‌السلام) در حوزه عبادت اشاره شده است تا باشد مسلمانان از این فضیلت امام در مورد عبادت خدا پند گرفته و آن را با میل و اشتیاق انجام دهند.

انسان موجودی است که دارای عاطفه و محبت است و همیشه در پی محبوبی می گردد تا در کنار او آرمش پیدا کند. محبت  به عمل و رفتار و احساس انسان جهت می دهد. انسان هرکس یکه دوست داشته باشد از انجام کاری برای او خسته نمی شود. بنابراین مردان خدا به دلیل اینکه خدا را بیشتر از هر چیزی دوست دارند، از انجام کار برای خداوند هرگز خسته نمی شود بلکه هر کاری را برای او با عشق و علاقه انجام می دهد. یکی از کارهای که برای خدا انجام می شود عبادت و دعا است. عبادت خداوند برای اکثر مردم بسیار سنگی است چنانکه خداوند می فرماید:«وَ اسْتَعینُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاهِ وَ إِنَّها لَکَبیرَهٌ إِلاَّ عَلَى الْخاشِعینَ‏ ؛ از صبر و نماز یارى جویید؛ (و با استقامت و مهار هوسهاى درونى و توجه به پروردگار، نیرو بگیرید؛) و این کار، جز براى خاشعان، گران است»[۱]

امامان شیعه همگی محب خداوند بوده و خداوند نیز آنان را دوست داشته و به همین دلیل نه تهنها از عبادت خسته نمی شده اند بلکه با کمال علاقه و عش آن را انجام می داده اند.

امام باقر (علیه السلام) فرمودند:

چون وقت نماز می شد، رنگ امام  زین العابدین (علیه السلام) زرد می شد و لرزه بر اندام وى می افتاد و در زیر آسمان می ایستاد  و اشک مى ریخت و مى گفت: اگر بنده می دانست  که با که مناجات مى کند، از نماز برنگشتى.

روزى به صحرایى بیرون شد. مولایى از آن وى از عقب وى بیرون رفت او را یافت که بر سنگ درشت سجده کرده بود، گفت: من ایستادم و [آواز گریستن شنیدم و]  او مى گفت: «لا اله الا اللّه حقّا حقّا لا اله الّا اللّه تعبّدا و رقّا لا اله الّا اللّه ایمانا و تصدیقا».

وى مى گفت و من مى شمردم تا هزار بار تمام شد و سر از سجده برداشت، روى و محاسنش در اشک غرق شده بود.[۲]

پی نوشت:

[۱] . بقره، ۴۵.

[۲] . حسن بن حسین شیعى سبزوارى، راحه الأرواح در شرح زندگانى فضائل و معجزات ائمه اطهار علیهم السلام،تهران: ۱۳۷۸، ص۱۵۸.