اشاره:
اکثر انسانها موجودی«طماع» و حریص و متوقع هستند و به حق و سهم خود قناعت نمیکنند، ضمن اینکه این افراد از نظر الهی و دینی و اجتماعی و وجدانی، منفور و محقر و پست و خوار هستند هیچگاه با دارا بودن این صفت ناپسند طمعکاری و حرص ورزی، راضی و بی نیاز و سیر نمیشوند. اما مردان خدا نه تنها طمعکار نیستند بلکه همیشه در صدد برآورده ساختن حاجات نیازمندان است. در این مقاله برخوردامام سجاد(علیه‌السلام) با دزد طمعکار منعکس شده است.
روایت شده است که امام باقر (علیه‌السلام) فرمود: «پدرم، على بن الحسین (علیه‌السلام) به سفر حجّ مى‌رفت. هنگامى که به صحرایى میان مکه و مدینه رسید، ناگهان دزدى آمد و گفت: «[از مرکب] پایین بیا و تمام مال و ثروتى را که با خود دارى، به من تسلیم کن». پدرم فرمود: «آنچه دارم، با تو تقسیم مى‌کنم و بر تو حلال دارم». او قبول نکرد.
امام فرمود: «پروردگارت کجاست؟»
گفت: «خوابیده است» .
در این حال، دو حیوان درنده پیدا شدند؛ یکى سر او را گرفت و دیگرى پایش را.
امام فرمود: «گمان کردى که خدایت خوابیده است؟»۱
پی نوشت:
۱٫زندگانى امام زین‌العابدین (علیه‌السلام) ، ص ۶۶؛ به نقل از: اثنا عشریه فى المواعظ العددیه، ص ۳۲)
منبع: برگی از فضایل و کرامات اهل بیت علیهم السلام،فاطمه عسکری،موسسه فرهنگی هنری مشعر،تهران: ۱۳۹۱،ص۹۷.
