- اسلام
- قرآن
- پیامبر(ص) و اهل بیت(ع)
- شیعه
- خانواده
- ادیان و مذاهب
- پرسش ها و پاسخ ها
- کتابشناسی
- کتابخانه
- چندرسانه ای
- زمان مطالعه : 3 دقیقه
- توسط : رحمت الله ضیایی
- 0 نظر
غیبت حضرت صاحب الامر (علیه السلام) و طول عمر آن حضرت از جمله مسائلی است که گاه ممکن است از سوی برخی مورد شک قرار گیرد. لذا از آنجائی که ایمان به آن حضرت و وجود با برکت ایشان جزو ضروریات دین شمرده می شود، از این رو توسط معصومین (علیهم السّلام) اشارات فراوانی در مورد وجود مبارک حضرت مهدی(علیه السلام) صورت گرفته و از جنبه های مختلفی معرفی گردیده است تا مسلمین با آن حضرت احساس انس و الفت نمایند از جمله اخباری که وارد شده است، توصیف سیمای آن حضرت و مشخصات و خصوصیات ظاهری امام عصر (علیه السلام) می باشد که از میان این روایات به چند مورد اشاره می کنیم:
الف. بدن مبارک حضرت و چهره ایشان
۱. امام باقر (علیه السّلام) می فرماید: روزی عمر بن خطاب از امیر المؤمنین(علیه السلام) در مورد حضرت مهدی (علیه السلام) سؤال نمود. آن حضرت فرمودند: «او جوانی است چهار شانه، دارای صورتی زیبا، و موئی نیکو، موهای مبارکش بر شانه هایش ریخته، چهره اش آن چنان نورانی است که بر سیاهی محاسن و مویش غلبه می کند».[۱]
۲. و نیز حضرت علی (علیه السّلام) می فرمود: در آخر الزمان مردی از فرزندان من قیام می کند که چهره اش سفید آمیخته با سرخی است… .[۲]
۳. رسول خدا (صلّی الله علیه و اله) فرمود: «بر گونه راست مهدی خالی است که گویی ستاره ای درخشان می باشد»[۳] و نیز فرموده است «بر دست راست او خالی است».[۴]
۴. همچنین وقتی از رسول خدا(صلی الله علیه و آله) در مورد مهدی (علیه السلام) پرسیدند فرمود: مهدی (علیه السلام) مردی از اولاد من است. صورتی چون کوکب دری دارد. رنگ چهره اش بسان اعراب است امّا جسمش چون اجسام مردان بنی اسرائیل.»[۵] (هیکل درشت و قوی).
۵. و نیز رسول خدا(ص) فرموده است: مهدی پیشانی فراخ دارد و استخوان میانه بینی اش بر آمده است و چشمانی سرمه کشیده دارد…»[۶] (چشمانی سیاه و درشت).
۶. و نیز آن حضرت می فرماید: خداوند مردی از عترت مرا مبعوث خواهد کرد که دندانهای ثنایای او از هم فاصله دارد.»[۷]
ب. سن آن حضرت
۱. اباصلت هروی گوید از امام رضا (علیه السلام) در مورد مهدی(علیه السلام) پرسیدم. فرمود: از علامات او این است که سنش زیاد است امّا سیمائی جوان دارد آن گونه که هر کس به او نگاه کند او را مردی چهل ساله یا کمتر خواهد پنداشت. علامت دیگر او، این است که با گذشت زمان پیر و سالخورده نمی شود تا زمان رحلتش فرا رسد.»[۸]
۳. در همین راستا امام باقر (علیه السّلام) فرموده است: نه در موهای سر مهدی و نه در موهای ریش او تار سفیدی نخواهد بود.»[۹]
ج. قدرت حضرت صاحب الامر(علیه السلام)
چنان چه گذشت آن حضرت، بدنی قوی و درشت چون مردمان بنی اسرائیل دارد و قدرت او چنان است که رسول خدا ( صلّی الله علیه و آله ) فرموده: «قوت و قدرت ده مرد به مهدی داده شده است»[۱۰].
د. لباس و خوراک:
امام صادق(علیه السلام) می فرماید: «او همواره لباسی خشن (نه حریری تن آسا) می پوشد و غذای غیر لذیذی دارد و نفس و جسم خود را در طاعت و عبادت الهی به رنج و زحمت می اندازد.»[۱۱]
هـ. شباهت به رسول اکرم ( صلّی الله علیه و آله ):
۱. پیامبر اکرم ( صلّی الله علیه و آله ) می فرماید: نهمین فرزند حسین، قائم خاندان من است. او شبیه ترین فرد به من در شمایل و گفتار و کردار است .»[۱۲]
۲. و نیز فرموده است: مهدی از فرزندان من است. نام او نام من است و کنیه او کنیه من است و از حیث خوی و خصلت و آفرینش از همه به من شبیه تر است.»
۳. همچنین در بیان سیره آن حضرت آمده است که: چونان امیر المؤمنین علی(علیه السلام) لباس می پوشد و چون او عمل می کند و سیره اش همانند سیره اوست.[۱۳]
هـ. همچنین ابن عباس در توصیف بهشتیان از پیامبر اکرم ( صلّی الله علیه و آله )نقل کرده که می فرمود: مهدی طاووس اهل بهشت است.[۱۴] یعنی زیباترین اهل بهشت است که در دنیا به جمال او کسی نمی رسد ـ صلّی الله علیه و علی آبائه ـ.
معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
۱ـ. روزگاررهایی(یوم الخلاص) ،نویسنده:کامل سلیمان.ترجمه مهدی پور.
۲ـ ملاحم، نویسنده:سید بن طاووس.
پی نوشت:
[۱] . اربلی، کشف الغمه، بیروت، دارالاضواء، ۱۴۰۵ق، ج ۳، ص ۲۶۲.
[۲] . طبرسی، اعلام الوری، قم، آل بیت، اول، ۱۴۱۷ق، ج ۲، ص ۲۹۴.
[۳] . اربلی، پیشین، ص ۲۸۷.
[۴] . طبسی ، الشیعه و الرجعه، ترجمه سید محمد میرشاه ولد، قم، انصاریان، ۱۳۷۱، ج ۱، ص ۲۳۷.
[۵] . صدوق، شرح الاخبار، قم، مؤسسه نشر اسلامی، بی تا، ج ۳، ص ۳۷۸.
[۶] . طبسی، پیشین، ص ۲۳۷.
[۷] . اربلی، پیشین، ص ۲۸۹.
[۸] . طبرسی، پیشین، ص ۲۹۴.
[۹] .قاضی نعمان مغربی، ص ۳۷۹.
[۱۰] . همان.
[۱۱] . نعمانی، الغیبه، تهران، مکتبه الصدوق، بی تا، ص ۲۴۴.
[۱۲] . مجلسی، بحار الانوار،ج۵۳.
[۱۳] . احمد الرحمانی، امام علی ( علیه السّلام )، تهران، المنیر، ۱۴۱۷، ص ۶۲۰.
[۱۴] . اربلی، پیشین، ص ۲۸۲.