شهادت ابن سکیت نحوى

زمان مطالعه : 2 دقیقه

توسط : رحمت الله ضیایی

0 نظر

سال ۲۴۴هـ ق

ابویوسف، یعقوب بن اسحاق دورقى، معروف به ابن سکیت نحوى، از بزرگان ادب و لغت عرب بود. وى در جنوب غربى ایران و در حوالى اهواز، دیده به جهان گشود.

او از عظماى شیعه و از خواص امام محمد تقى(علیه السلام) و امام على النقى(علیه السلام) به شمار مى آمد و مورخان و سیره نویسان، از وى تجلیل کرده و از وى به نیکى یاد نمودند.

ابن سکیت، پرچم دار دانش و معارف عربى، مانند ادبیات، شعر، لغت و نحو بود، بدین جهت به نحوى معروف گردیده است.

وى داراى تألیفات گرانسنگى، چون “تهذیب الألفاظ” و “اصلاح المنطق” بود.

وى را از این جهت “ابن السکیت” مى گفتند که سکوتش فراوان بود.

ابن سکیت، معلم معتز و مؤید (پسران متوکل عباسى) بود و آنان را با صرف و نحو و ادبیات عرب آشنا کرد.

روزى متوکل عباسى (دهمین خلیفه عباسیان) که در دشمنى با اهل بیت(علیه السلام) و خاندان رسالت و امامت، زبانزد خاص و عام بود از ابن سکیت پرسید: پسرانم معتز و مؤید در نزد تو بهترند یا حسن و حسین پسران على بن ابى طالب(علیه السلام)؟

ابن سکیت که از پرسش بى جا و غیر قابل قیاس متوکل به خشم آمده و سکوت در برابر این ستمگر طاغى را روا نمى دانست، در پاسخش گفت: به خدا سوگند، قنبر غلام على بن ابى طالب(علیه السلام)، از تو و پسرانت بهتر و در نزد من محبوبتر است.

متوکل عباسى، که انتظار چنین پاسخى را از معلم فرزندان خویش نداشت، چنان به خشم آمد که در همان لحظه به قراولان ترک نژاد خود دستور داد که زبانش را از قفا بیرون کشند.

مأموران حکومتى نیز زبانش را از قفا بیرون آورده و وى را به همان حال به شهادت رسانیدند.

تاریخ شهادت این دانشمند فرزانه شیعه و مدافع مقام ولایت و امامت، پنجم رجب سال ۲۴۴ قمرى است.(۱)

بى تردید این مرد بزرگ از بهشتیان و مقربان درگاه الهى است. زیرا مشمول این حدیث نبوى است که از امام على بن ابى طالب(علیه السلام) نقل گردید: قال امیرالمومنین(علیه السلام): اخذ رسول الله(ص) بید الحسن و الحسین و قال: من أحبنى و أحب هذین و أبا هما و امهما و کان متبعا لسنتى، کان معى فى الجنه.(۲)

یعنى: پیامبر اکرم(ص) روزى دست حسن و حسین را گرفت و فرمود: هر کسى مرا دوست بدارد و نسبت به این دو (حسن و حسین) و پدر و مادرشان محبت و دوستى بورزد و از سنت من پیروى کند، در بهشت با من خواهد بود.