شهادت امام حسن عسکرى (علیه السلام) ۸ ربیع الاول

 سال ۲۶۰ هجرى قمرى

امام حسن عسکرى(علیه السلام)، امام یازدهم شیعیان، در هشتم ربیع الاوّل سال ۲۶۰ هجرى قمرى در شهر سامرا به شهادت رسید.

نام مبارکش حسن بن على، لقبش عسکرى و کنیه اش ابو محمد بود.

مادرش، بانویى پاکیزه و عبادت پیشه و در سرزمین خویش پیش از اسارت، پادشاه زاده بود و پس از اسارت و انتقال به مدینه، به همسرى امام دهم شیعیان حضرت امام على النقى (علیه السلام) افتخار یافت. نامش ” حُدیث ” و در روایات و عبارات دیگر، نام هایى چون جدّه، سلیل و سوسن نیز براى وى گفته شد.

این بانوى پاکدامن و پاکیزه سرشت، در ربیع الثانى سال ۲۳۲ هجرى قمرى، فرزند گرامى اش حضرت امام حسن عسکرى (علیه السلام) را به دنیا آورد و سراسر جهان هستى را با نور رخسارش جلوه گر ساخت.

امام حسن عسکرى (علیه السلام) پس از پدر بزرگوارش، از جهت دانش و معارف دینى، فقیه ترین و داناترین مردم و از جهت اخلاق و رفتار، برترین انسان هاى روى زمین بود و از تمام جهات، داراى کمالات عالیه و ویژگى هاى منحصر به فرد بود.

وجود مبارک آثار وى در میان مسلمانان، استوانه محکم و پایدارى بود که اسلام عزیز و مکتب حیات بخش اهل بیت(علیهم السلام) را بر پا نگه مى داشت و از گزند دشمنان خارجى و کینه توزان و بدخواهان داخلى، محفوظ و مصون نگه مى داشت.

امام حسن عسکرى (علیه السلام) در چهار سالگى، بنا به درخواست متوکل عباسى (دهمین خلیفه عباسیان)، به همراه پدر بزرگوارش امام هادى(علیه السلام) و سایر خانواده اش راهى سامرا ( مرکز خلافت عباسیان، در شمال غربى عراق) گردید (۱) و پس از شهادت پدرش در سال ۲۵۴ هجرى قمرى به امامت شیعیان نایل آمد. آن حضرت و خانواده و خاندان پدرش، در ظاهر به دعوت متوکل عباسى در سامرا سکونت داشتند ولى در حقیقت حضورشان در سامرا اجبارى و تبعید گونه بود، تا آن حضرت را از نزدیک در مراقبت و نظارت خویش داشته باشند.

زمامداران معاصر آن حضرت عبارت بودند از:

۱- متوکل عباسى (۲۴۷ – ۲۳۲ ق)

۲- منتصر عباسى (۲۴۸ – ۲۴۷ ق)

۳- مستعین عباسى (۲۵۲ – ۲۴۸ ق)

۴- معتز عباسى (۲۵۵ – ۲۵۲ ق)

۵- مهتدى عباسى (۲۵۶ – ۲۵۵ ق)

۶- معتمد عباسى (۲۷۹ – ۲۵۶ ق)

از میان خلفاى مذکور، تنها از سوى منتصر عباسى، فرزند متوکل، نسبت به امام هادى(علیه السلام)، امام حسن عسکرى (علیه السلام) و علویان و شیعیان آزارى نرسید و در ایام خلافت کوتاه مدت وى، احسان و خدمات شایانى به آنان شد، که در مقایسه با نامهربانى ها و ستم کارى هاى سایر خلفاى عباسى چیز مهمى به شمار نمى آمد.

امام حسن عسکرى (علیه السلام) از آنان، فشارها و سختى هاى زیادى متحمل گردید و سرانجام به وسیله زهرى که معتمد عباسى به آن حضرت خورانید، مسموم و پس از چند روز تحمل بیمارى، روح ملکوتى اش به لقاءالله پیوست.

منبع :منتهى الآمال، ج ۲، ص ۳۹۳