مهدی الهی قمشه ای

اشاره:

محمدمهدی الهی قمشه ای (۱۲۸۰- ۱۳۵۲ش)، ملقّب به مُحی الدین، حکیم، عارف، شاعر و مترجم قرآن و صحیفه سجادیه و مفاتیح الجنان است. او را آغازگر عصر ترجمه روان و آزاد قرآن به فارسی خوانده‌اند. از ابتدای تأسیس دانشگاه تهران به مدت ۳۵ سال به تدریس علوم عقلی و ادبیات در این دانشگاه اشتغال داشت. تخلّص شعری وی «الهی» است. حسین و مهدیه الهی قمشه ای فرزندان او هستند.

محمدمهدی الهی قمشه ای در سال ۱۲۸۰ شمسی در قمشه (شهرضا) از توابع اصفهان متولد شد. نیاکان او از سادات بحرین بودند[۱] که در زمان نادر شاه افشار به ایران مهاجرت کردند و در قمشه ساکن شدند. از ۵ سالگی آموختن را آغاز کرد و تا ۷ سالگی مقدمات ادبیات فارسی و عربی را آموخت و سپس به فراگیری علوم دینی نزد پدرش ملا ابوالحسن که از علمای شهر بود پرداخت و مقدمات فقه و اصول و حکمت را نیز نزد ملا محمد هادی فرزانه قمشه ای آموخت.

سفرهای علمی مهدی الهی قمشه ای

    اصفهان:در ۱۴ سالگی به اصفهان رفت و از محضر شیخ محمد حکیم خراسانی و میرزا جهانگیر خان قشقایی بهره برد و در همان جا با سید حسن مدرّس آشنا شد و در کلاس‌های او شرکت کرد.

    مشهد:او یک سال بیشتر در اصفهان نماند و عازم مشهد شد و در مدرسه نواب به ادامه تحصیل پرداخت و از درس آقا بزرگ حکیم (در علوم نقلی و عقلی) و آیت الله حاج آقا حسین قمی (فقه و اصول) و شیخ اسدالله یزدی مشهور به هراتی (منطق و حکمت) و ملا محمد علی فاضل (حکمت و عرفان) و شیخ حسن بُرسی (فقه و اصول) استفاده کرد.[۲] پس از آن به قصد بهره گیری از حوزه علمیه نجف عازم سفر شد.

    تهران:وی در مسیر خود به سوی نجف، در تهران به مدرسه سپهسالار (مدرسه عالی شهید مطهری) رفت و در آنجا دوباره با سید حسن مدرس ملاقات کرد و از تصمیم خود برگشت و در این شهر ماندگار شد. با دستگیر شدن مدرس، الهی قمشه‌ای نیز روانه زندان شد ولی به سفارش ذکاء الملک فروغی (نخست وزیر وقت که رابطه علمی با وی داشت) آزاد گردید. پس از تبعید شهید مدرس، الهی کرسی تدریس او را عهده‌دار گردید و ضمن تدریس، از محضر میرزا طاهر تنکابنی (در حکمت و فلسفه) نیز بهره می‌برد.

پس از آنکه دانشگاه تهران تاسیس شد و مدرسه سپهسالار به دانشکده معقول و منقول تبدیل گردید، الهی قمشه ای ضمن تدریس منطق و حکمت و ادبیات در این دانشکده، با نوشتن کتاب «توحید هوشمندان» از دانشکده مزبور دکترا گرفت. او در دانشکده ادبیات نیز به تدریس ادبیات عرب پرداخت و ۳۵ سال کار تدریس را ادامه داد.

خانواده

همسر:طیبه تربتی فعال ادبی و مولف کتاب خوشه‌ها

فرزندان:

1. حسین: ادیب، سخنران، مترجم و نویسنده که در زمینه ادبیات و هنر و عرفان فعالیت دارد. او اصلاحاتی در ترجمه قرآن پدر انجام داد که در سال ۱۳۶۱ توسط انتشارات امیر کبیر به چاپ رسید.
2. نظام الدین: استاد فلسفه و رئیس کتابخانه دانشگاه تهران. وی در سال ۱۳۷۶ از دنیا رفت.
3. مرتضی: رئیس انجمن جئوترمال کانادا
4. مهدیه: شاعر و محقق
5. و سه دختر دیگر

وفات

وی در شامگاه ۲۴ اردیبهشت ۱۳۵۲ش در ۷۲ سالگی و در حالی که مشغول آخرین اصلاحات ترجمه قرآن بود، از دنیا رفت و در قبرستان وادی السلام قم در اتاق شماره ۱۹ (که پس از نوسازی قبرستان، تخریب گردید) به خاک سپرده شد.

شاگردان

1. حسن حسن‌زاده آملی به مدت ۱۱ سال حکمت منظومه سبزواری، مبحث نفس اسفار و شرح خواجه نصیرالدین طوسی بر اشارات ابن سینا را نزد او فراگرفت.
2. عبدالله جوادی آملی بخشی از شرح منظومه و نیز الهیات و بخش عرفان شرح اشارات خواجه نصیر طوسی را نزد وی خواند.
3. ربانی تربتی
4. سید ابوالحسن رفیعی قزوینی
5. دکتر محمود انور
6. کاظم مدیر شانه چی
7. سید محمد باقر حجتی
8. محمد باقر محقق
9. عبدالرحیم ملکیان

آثار

1. تالیف:
2. حکمت الهی در دو جلد: جلد اول شامل مهمترین مباحث حکمت اسلامی؛ جلد دوم شامل متن و شرح فصوص الحکم فارابی همراه با ترجمه و شرح خطبه توحید نهج البلاغه
3. توحید هوشمندان(مقدمات فلسفه اسلامی به انضمام ترجمه فصوص الحکم فارابی)
4. حاشیه بر تفسیر ابوالفتوح رازی
5. حکمت عملی یا اخلاق مرتضوی (در زمان خود وی در خاتمه کتاب «حکمت الهی» منتشر شد و اخیرا با مقدمه، تصحیح و تعلیقات آیت الله حسن زاده مستقلا به چاپ رسیده است.)
6. فلسفه معلم ثانی ابونصر فارابی (که در سال ۱۳۲۲ به همراه کتاب توحید هوشمندان به چاپ رسید.)
7. مشاهدات العارفین فی احوال السالکین الی الله
8. رساله‌ای در فلسفه کلی
9. رساله‌ای درمراتب ادراک
10. رساله‌ای در سیر و سلوک
11. حاشیه بر مبدأ و معاد ملا صدرا
12. رساله‌ای در مراتب عشق
13. دروس عرفانی از مکتب علوی
14. قرآن کریم با ترجمه الهی قمشه‌ای
15. ترجمه:
16. قرآن کریم
17. صحیفه سجادیه
18. مفاتیح الجنان

شعر:

    دیوان اشعار شامل: نغمه الهی(شرحی منظوم بر خطبه همّام امام علی(ع))، نغمه حسینی، نغمه عشاق، رباعیات، مسمّطات، اسرار حج، نغمه لاهوت

ترجمه قرآن کریم

الهی قمشه‌ای قرآن را طی هفت سال[۳] به صورتی روان ترجمه کرد. پیش از آن قرآن به صورت تحت اللفظی ترجمه می‌شد. ترجمه الهی (در کنار ترجمه عبدالحسین آیتی بافقی یزدی) هردو آغازگر عصر ترجمه روان و نسبتا آزاد قرآن کریم به فارسی بودند. ترجمه الهی قمشه‌ای به علت آنکه آزادتر است یعنی عناصر تفسیری بیشتری دارد، روانتر و خوش خوان‌تر است.[۴] این ترجمه نخستین بار در سال ۱۳۲۳ از سوی کتاب فروشی اسلامیه به چاپ رسید. شهرت علمی و عرفانی و دانشگاهی مترجم از یک سو و روان و ساده بودن عبارات از سوی دیگر و همچنین آسان گیری در مساله حق مولف، سبب شده است که این ترجمه طی هفتاد سال گذشته بیش از دیگر ترجمه‌ها و پی در پی تجدید چاپ شود. این ترجمه را به علت توضیحاتی کوتاه در بین پرانتز خلاصه التفاسیر می‌نامند. به گفته بهاءالدین خرمشاهی، ارزش تاریخی و تاثیر روانشناختی این ترجمه بیش از ارزش علمی و آکادمیک آن است.[۵]

اشکالاتی بر این ترجمه وارد کرده‌اند از جمله: بی‌توجهی به ضمیرها و معلوم و مجهول بودن فعل‌ها، عدم رعایت نکات ادبی در ریشه یابی برخی کلمه‌ها یا اعراب جمله‌ها، نقل به معنا، آمیختگی شرح و ترجمه، عطف مترادفین و قلم گردانی‌های غیر لازم، افتادگی و… برخی معتقدند ترجمه الهی قمشه‌ای در واقع همان ترجمه بصیر الملک[۶] است که زیر نظر الهی قمشه‌ای تنظیم شده و نکات تفسیری به آن افزوده شده است.[۷]

نقد و ویرایش: بر ترجمه قرآن الهی قمشه ای نقدهایی نوشته شده است از جمله در کتاب قرآن پژوهی اثر بهاءالدین خرمشاهی، ۱۱۰ نکته انتقادی بر ترجمه بیست جزء اول مطرح شده است.[۸] خرمشاهی همچنین در مقاله «درباره ترجمه شادروان الهی قمشه‌ای از قرآن کریم» به نکاتی در این زمینه پرداخته است[۹] ماشاءالله بیات مختاری نیز در مقاله «کفایت‌ها و کاستی‌های ترجمه استاد الهی قمشه ای» به نقاط قوت و ضعف این ترجمه اشاراتی داشته است.[۱۰]

همچنین حسین استاد ولی افزون بر انجام اصلاحات املایی و ویرایشی، محتوای ترجمه را نیز تا حدی اصلاح کرد که از سوی انتشارات اسلامیه در سال ۱۳۷۷ به چاپ رسید.

پی نوشت:

۱.از ایشان نقل شده است که چون در کسوت متعارف فعلی شناخته شده‌ام، از تبدیل عمامه سفید به سیاه خودداری می‌کنم. حسن زاده آملی، نامه‌ها برنامه‌ها، ص۸۰

۲.شریف رازی، گنجینه دانشمندان، ج۸، ص۱۰۸.

۳.گفتگو با سرکار خانم [مهدیه] الهی قمشه‌ای، مجله پیام زن، آبان ۱۳۷۸، شماره ۹۲، ص۴۸.

۴.خرمشاهی، بهاءالدین، «ترجمه شادروان مهدی الهی قمشه‌ای»، ترجمان وحی، شماره۷، ص۸.

۵.خرمشاهی، بهاءالدین، «ترجمه شادروان مهدی الهی قمشه‌ای»، ترجمان وحی، شماره۷، ص۲۱.

۶.از رجال فرهنگی و متدین دربار ناصرالدین شاه

۷.معرفت، محمد هادی، تاریخ قرآن، انتشارات سمت، ص۲۰۴؛ معتمدی، رسول، مجله پیام قرآن، شماره۳، ص۴۴.

۸.صفحه ۴۵۷-۵۳۱

۹.مجله وقف میراث جاویدان، پاییز ۱۳۷۲، شماره۳، صص ۱۴-۲۱

۱۰.مجله پژوهش‌های قرآنی، زمستان ۱۳۸۴، شماره ۴۴، صص۸۹-۱۰۵

منابع

۱.بیات مختاری، ماشاءالله، «کفایت‌ها و کاستی‌های ترجمه استاد الهی قمشه‌ای»، پژوهش‌های قرآنی، زمستان ۱۳۸۴، شماره ۴۴، صص۸۹-۱۰۵.

۲.خرمشاهی، بهاءالدین، «درباره ترجمه شادروان الهی قمشه‌ای از قرآن کریم»، وقف میراث جاویدان، پاییز ۱۳۷۲، شماره۳، صص۱۴-۲۱.

۳.خرمشاهی، بهاءالدین، «ترجمه شادروان مهدی الهی قمشه‌ای»، ترجمان وحی، شهریور ۱۳۷۹، شماره۷، صص۴-۲۱.

۴.معرفت، محمد هادی، تاریخ قرآن، سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی دانشگاه ها، تهران، ۱۳۸۲.

منبع: ویکی شیعه