مناظره مکتوب امام هادی(ع) با یحیی ابن اکثم

اشاره:

یحیی بن اکثم دانشمند‎ترین قاضی عصر مأمون در بصره بود. وی در احتجاج با امام هشتم ـ علیه‎السّلام ـ شکست خورد. هم چنین در حضور مامون ،در مناظره با امام جواد – علیه السلام- نیز مغلوب گردید و هر دو یقین کردند که علم و سیادت از مختصات خاندان علوی است. در این نوشته به یکی از مناظران امام هادی (علیه السلام) اشاره شده است.

موسى بن محمّد نوهء حضرت رضا علیه السّلام ( برادر حضرت هادى ) گوید: در دار العامّه به یحیى بن اکثم برخوردم و از من سؤالاتى نمود، پس بخدمت برادرم ؛ على بن محمّد علیه السّلام رسیدم – و پس از آنکه میان من و او کلماتى در پند و اندرز گفتگو شد و [ سرانجام ] مرا به اطاعت خود واداشت و بینایم ساخت – بدو گفتم : قربانت گردم ، همانا ابن اکثم طىّ ارسال نامه اى از من سؤالاتى کرده تا پاسخش گویم ، آن حضرت علیه السّلام پس از تبسّمى فرمود : آیا پاسخش گفتى ؟ عرض کردم : خیر ، ندانستم ، فرمود : آنها چه بود ؟ گفتم : در نامه اش مرا از آیاتی پرسیده است.

سپس موسی بن محمد سوالات اکثم را طرح می کند. پس آن حضرت علیه السّلام فرمود : برایش بنویس ، گفتم : چه بنویسم ؟ فرمود : بنویس :  ( بِسْمِ الله الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ ) ، خداوند تو را هدایت کند ، نامه ات بمن رسید ، نامه اى که با عیب جوئى در آن خواستى ما را بیازمائى که اگر در آنها قصور نمودیم راهى براى طعن ما بیابى ، و امیدوارم خداوند مناسب نیّت و قصد درونت جزایت دهد ، ما پرسش هایت را شرح و بیان داشتیم ، پس بدانها گوش سپار ، و فهمت را مطیع و رام ساز و دلت را بدان بسپار ( حواست را جمع کن ) ، که به تحقیق حجّت بر تو تمام است ، و السّلام.

سوالات و پاسخ ها از قرار زیر بوده است:

سؤال اول:

در مورد آیه‌شریفه: «وَ قالَ الَّذی عِنْدَهُ عِلْمٌ مِنَ الکتابِ أنا آتیکَ بِهِ قَبْلَ أنْ یَرْتَدَّ الیکَ طَرْفُکَ»[۱] پرسید: «سلیمان تخت بلقیس را خواست و آصف بن برخیا، تخت را پیش از آنکه سلیمان چشم بر هم زند حاضر کرد، چگونه سلیمان که پیغمبر بود، بر علوم آصف بن برخیا بی‌اطلاع بود و خود نتوانست تخت را حاضر کند؟»

حضرت پاسخ داد: «سلیمان پیغمبر در انجام این عمل خود قادر بود، لکن خواست عظمت آصف بن برخیا را بر مردم روشن سازد و خلیفه و جانشین پس از خود را که از نظر علمی افضلیت بر سایر مردم داشته معرفی کند. آصف بن برخیا خلیفه و جانشین سلیمان بوده وهر چه علم و دانش داشت از مکتب نبوّت سلیمان گرفته بود و این سنّت پیغمبران بوده که جانشینان خود را به علم و افضلیت معرفی کنند.

سؤال دوم:

در آیه شریفه «وَ رَفَعَ أبَوَیْهِ عَلَی الْعَرْشِ وَ خَرَّوا لَهُ سُجَّداً»[۲]مربوط به یعقوب نبی و رفتن او به کنعان نزد یوسف و شناختن فرزند و سجده کردن او با فرزندش برای یوسف است، «چرا یعقوب با اینکه پیغمبر بود به یوسف سجده کرد در حالی که سجده و خضوع وخشوع مخصوص پروردگار است؟»

حضرت پاسخ داد: «سجده یعقوب برای یوسف نبوده، بلکه به شکرانه ملاقات با فرزند گم کرده خود،‌ خدای آفریننده را سجده کرد چرا که پس از سالیان درازی چشم پدری که خبر مرگ فرزند را شنیده بود به دیدار او روشن شد واین سجده مانند سجده ملائکه برای آدم ـ علیه‎السّلام ـ است.ملائکه در حقیقت بر آدم سجده نکردند بلکه به منظور اطاعت و شکرگزاری در برابر بزرگترین خلقت حق سجده نمودند.»

سؤال سوم:

در آیه شریفه «وَ اِنْ کُنْتَ فی شَکَّ ممّا أنْزَلنْا اِلَیکَ فَاسْئَلِ الّذینَ یقْرَؤونَ الکتابَ»[۳] اگر در آنچه بر تو نازل کردیم شک داری پس بپرس از کسانی که می‎خوانند کتاب را؛ مخاطب این آیه کیست؟ آیا مخاطب پیامبر است و او در مُنزَلات آسمانی شک کرده بود یا مخاطب کس دیگری است؟ و از چه کسی باید سؤال کند؟

حضرت پاسخ داد: «این آیه خطاب به شخص پیغمبر ـ صلی‎الله علیه و آله ـ است؛ البته آن حضرت در هیچ یک از آیات قرآن شک و تردید نداشته است ولی چون برخی می‎گفتند: چرا خداوند کسی از فرشتگان را به عنوان پیامبر مبعوث نکرد؛ این آیه خطاب به پیغمبر و برای آنهاست که از کسانی که از کتب آسمانی اطلاع دارند بپرس و خواهی دانست که تمام پیغمبرانی که پیش از تو فرستادیم همه از نوع و جنس خود آن امت بودند و مانند مردم زندگی می‎کردند و در اجتماعیات شرکت داشتند و با مردم معاشرت داشتند و با وقوف بر کتب گذشته آسمانی این شک و تردید از دل سائلین بر طرف می‎‎شد».

سؤال چهارم:

در آیه شریفه: «وَ لَوْ أنَّ ما فِی الأرضِ مِنْ شَجَرَه أقلامٌ وَ الْبَحْرُ یَمُدُّهُ مِنْ بَعْدِهِ سَبْعه أبحُرٍ ما نَفِدَتْ کَلِماتُ اللهِ»[۴] آن هفت دریا که اگر آب آنرا برای شرح کلمات خدا بکار برند خشک می‎شود در حالیکه هنوز کلمات و آثار او بیان نشده کدام است؟

حضرت پاسخ داد: «دریاهای هفتگانه عبارتند از: « عین کبریت، (دریای کبریت)، عین برهوت(دریای مدیترانه)، دریای طبریّه در فلسطین، دریای حمئه و آن دریایی است که خاکش سیاه و آبش گرم است و مراد دریاچه «آلبرت» یا ویکتوریا است که زیر خط استوا واقع شده است، دریای «مارسیدان» یا «مارسودان» که در سودان حبشه است، دریای «افریقیه»، دریای «سجرون». و مراد از «کلمات الله» ما ائمه جانشینان پیغمبر خدا ـ صلی‎الله علیه و آله ـ هستیم که فضایل ما تمام نشدنی است.

سؤال پنجم:

در آیه شریفه «و فیها ما تَشْتَهیهِ الأنْفُسُ وَ تَلَذُّ الأعْیُنُ»[۵] اگر در بهشت هر چه خوردنی و هر چه دیدنی است برای لذت است، چرا در آنجا خداوند آدم را از شجره گندم نهی و به جرم آن معاقب گردانید و او را از بهشت رانده و به دنیا فرستاد؟

حضرت پاسخ داد: «چون خداوند متعال با آدم ـ علیه‎السّلام ـ پیمان بست که پیرامون حسد نگردد و نزدیک شجره گندم نرود ولی چون آدم تحت تأثیرحوّا قرار گرفت و از گندم خورد، بجرم عدم اطاعت از فرمان خدا از بهشت رانده شد و امّا منظور از لذت نفس و التذاذ چشم، خوردن و خفتن و دفع کردن (به مستراح رفتن) مانند دنیا نیست بلکه مراد، لذت معنوی و روحانی است.»

سؤال ششم:

در آیه شریفه «أو یُرَوِّجُهُمْ ذُکراناً وَ إناثاً»[۶] ترویج مرد به مرد جایز دانسته شده و اگر چنین است چرا قوم لوط را به سبب همین عمل تشنیع مورد عقاب و عتاب سخت خدا واقع شده است؟

حضرت در پاسخ فرمود: تمام این آیه چنین است. «لِلّهِ مُلْکُ السَّمواتِ و الأرضِ. یَخْلُقُ ما یَشاءُ، وَ یَهَبُ لِمَنْ یَشاءُ اناثاً وَ یَهَبُ لِمَنْ یَشاءُ الذُّکورَ أوْ یُزَوِّجُهُمْ ذُکْراناً و اناثاً وَ یجْعَلُ مَنْ یَشاءُ عَقیماً، انَّه علیمٌ قدیرٌ». یعنی: آسمان و زمین از آن پروردگار است، اوست که به هر که بخواهد می‎بخشد و هر که را بخواهد خلق می‎کند، به هر که بخواهد دختر می‎دهد و به هر که اراده کند پسر عنایت می‎فرماید تا با یکدیگر ازدواج کنند و در تزویج هر که او را خواست عقیم و نازا و یا ولود وکثیر الأولاد می‎سازد.» لکن نا بخردان برخی از آیات را سر و ته می‎خوانند و مردم را به انحراف می‎کشانند.

سؤال هفتم:

در آیه شریفه: «وَ اَشْهِدُوا ذَوَیْ عَدْلٍ مِنْکُم»[۷] «در چه صورتی شهادت یک زن به تنهایی پذیرفته می‎شود، در حالیکه از شرایط شهادت رجولیت، عدالت است؟»

حضرت در پاسخ فرمود: «یگانه زنی که شهادت او به تنهایی پذیرفته می‎گردد، همانا شخص قابله است که در امور زنانگی شهادت او مورد قبول است، آنهم با شرط تراضی طرفین، ولی در صورت عدم رضایت، باید دو زن شهادت دهند و اگر آنهم کفایت نکند باید طبقه‎ای از زنان شهادت دهند».

سؤال هشتم:

در فرمایش امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب ـ علیه‎السّلام ـ که فرمود: «خنثی، اگر از مجرای رجولیت بول کرد، در بردن ارث، ملحق به مردان می‎شود و اگر از مجرای زنانه بول کرد در بردن ارث به زنان ملحق خواهد شد» از آنجا که شهادت این مطلب از خودش مسموع نیست، آیا تشخیص اینکار با مرد خواهد بود یا زن؟ اگر مرد باشد و بر آلت زنانه او نگاه کند یا زن باشد و بر آلت مردانه او نظر افکند عمل حرام انجام داده، با این حال راه تشخیص چیست؟

حضرت پاسخ داد: «باید تنی چند از عدول امت در آینه‎ای که مقابل او گذاشته می‎شود نظر افکنده و مجرای بول او را تشخیص دهند تا مرد و زن بودن خنثی معین شود.»

سؤال نهم:

از گوسفند موطوئه و مشتبه سؤال کرد که «تکلیف ما با آن چیست؟

حضرت فرمود: «اگر گوسفند موطوئه شناخته شود او را ذبح کنند و در آتش اندازند و اگر راهی برای تشخیص آن پیدا نکردند می‎توانند با قید قرعه گوسفند مشتبه را از گله خارج نمایند، آنگاه ذبح کرده و در آتش بسوزانند تا سایر گوسفندان از آسیب سوختن مصون مانند.»

سؤال دهم:

علت آشکارا خواندن قرائت در فریضه صبح و آهسته خواندن آن در نماز ظهر و عصر چیست با اینکه هر دو جزء صلوه یومیّه هستند؟

حضرت جواب داد: «از آنجا که موقع نماز صبح هوا تاریک است و کسی نمازگذار را نمی‎بیند حکم شد که بلند بخواند و نماز ظهرین را که همه می‎بینند آهسته خواندن آن ارجح است».

سؤال یازدهم:

چرا امیرالمؤمنین علی ـ علیه‎السّلام ـ قاتل زبیر را به آتش جهنم بشارت داد و چرا در جنگ جمل خود آن حضرت او را به قتل نرسانید با آنکه خلیفه وقت و امام مقتدر بود؟»

حضرت در پاسخ فرمود: «چون رسول خدا ـ صلی‎الله علیه و آله ـ فرمود: قاتل «صفیّه» (یعنی زبیر) در جنگ نهروان خروج خواهد کرد و کشته خواهد شد و لذا علی ـ علیه‎السّلام ـ او را در جنگ بصره (جمل) آزاد گذاشت، زیرا یقین داشت که او جزء خوارج نهروان به قتل خواهد رسید و قول پیغمبر ـ صلی‎الله علیه و آله ـ دروغ نیست.»

سؤال دوازدهم:

‌امیرالمؤمنین ـ علیه‎السّلام ـ در جنگ صفین فرمان داد شامیان را در هر حال باشند سالم یا مجروح، پیاده یا سواره، مسلّح یا بدون سلاح، هر که را هر کجا یافتند از دم تیغ بگذارنند در صورتیکه در جنگ جمل چنین فرمان نداد بلکه فرمود: فقط جنگجویان را دنبال کنید. این تفاوت حکم برای چیست؟

حضرت فرمود: «هر فرمانی در جای خود بجاست و هر حکمی در قضیّه مخصوصی پسندیده است که جای دیگر ناپسند است و اگر عناد و لجاج و خصومت شامیان را با مردم خوارج در نظر بگیریم و اوضاع و احوال جنگ را از زمان و مکان و مصالح روزگار بنگریم، حکم بر اساس مصلحت بوده است».

سؤال سیزدهم:

مردی که به لواط اقرار کند آیا حدّی بر او هست یا خیر؟

حضرت در پاسخ فرمودند: «اگر اقرار او به لواط با بیّنه و شاهد تأیید نشود، امام می‎تواند او را مجازات نکند بدلیل آیه شریفه «هذا عَطاؤُنا، فَامْنُنْ أوْ أمسِکْ»[۸]

پی نوشت:

[۱]. سوره نمل: آیه ۴۰.

[۲]. سوره یوسف: آیه۱۰۰.

[۳]. سوره یونس، آیه ۹۴.

[۴]. سوره لقمان آیه ۲۷.

[۵]. سوره زخرف، آیه ۷۱.

[۶]. سوره شوری آیه۵۰.

[۷]. سوره طلاق آیه ۲.

[۸]. سوره صاد آیه ۳۹.

منبع:  برگرفته از  کتاب تحف العقول تألیف ابن شعبه حرانی، ترجمه جعفری ص ۴۴۹.