قیامت یکی از موضوعات مسلم ادیان ابراهیمی و آسمانی است. هر سه دین ابراهیمی (اسلام و یهود و مسیحیت) اعتقاد به قیامت دارند که در قیامت تمام مردگان زنده شده و به جزای اعمال خود می‌رسند.
در دین اسلام قیامت دو اصطلاح دارد یکی قیامت صغری و دیگری قیامت کبری منظور از قیامت صغری همان مرگ است و چون با مرگ به طور مقدماتی به اعمال انسان ها رسیدگی می شود و مؤمنان در بهشت برزخی و فاسقان در جهنم برزخی می مانند تا قیامت کبری فرا برسد و حساب رسی کامل صورت گیرد. بسیاری از گناهکاران پس از مدتی عذاب در جهنم برزخی نجات پیدا می کنند و در قیامت کبری بخشیده شده و به جهنم ابدی که پس از آن است وارد نمی شوند. [۱]
در قرآن کریم آیات متعددی در باره قیامت و نعمت و عذاب آن پرداخته است و هیچ ابهام و غباری در فهم و معنای آن وجود ندارد؛ از این رو نیازی به تأویل و امثال این امور هم ندارد. به عنوان نمونه آیه «اللَّهُ لا إِلهَ إِلاَّ هُوَ لَیجْمَعَنَّکُمْ إِلى یوْمِ الْقِیامَهِ لا رَیبَ فیهِ وَ مَنْ أَصْدَقُ مِنَ اللَّهِ حَدیثاً»[۲]؛ خداوند، معبودى جز او نیست! و به یقین، همه شما را در روز رستاخیز- که شکى در آن نیست- جمع مىکند! و کیست که از خداوند، راستگوتر باشد؟ به صراحت می‌فرماید که آدمیان بعد از زندگی در دنیا و پس از مرگ همگی در روز قیامت برای دادرسی و پاداش اعمال آنان جمع می شوند.
در آئین مسیحیت، درباره زندگی آینده انسان، بر اساس سیستمی از ایده های انجیلی مختلف استوار شده که با کمی اشکال و پیچیدگی قابل شناخت است. فقرات معینی از انجیل چنین اظهار می دارد که انسان لحظه ای پس از مرگ یا در خوشی و سعادت جاوید یا در عذاب دایم داخل می شود. در حالی که فقرات دیگری متفقاً و به طور روشن چنین بیان می کنند که داوری نهایی تا پایان زندگی دنیا انجام نمی گیرد. اختلاف نظر میان این دو فکر با «دکترین بر پاشدن داوری ثانوی» از بین می رود. بلافاصله پس از مرگ، هر انسانی مورد داوری جداگانه ای، که تعیین کننده سرنوشت وی از نظر سعادت و شقاوت می باشد قرار می گیرد. شخص محکوم فوراً روانه دوزخ می شود. در پایان جهان، وقتی که مردگان با بدن هایشان به پا می‌خیزند و به ارواحشان ملحق می شوند یک داوری عمومی بر پا خواهد شد. در آنجا عذاب و شکنجه محکومان و نعمت و برکت نجات یافتگان افزایش خواهد یافت. ارواح بالاخره در عالم برزخ به رحمت جاوید خواهند رسید.[۳] ملاحظه می شود که در دین مسیحیت هم قیامت بر روز رستاخیز مردگان اطلاق می شود.
اما در آیین بهائیت که سران آنان مدعی هستند که دین شان آسمانی است قیامت معنای کاملا متفاوت . مخالف با آموزه های ادیان آسمانی دارد.
علی محمد باب شیرازی که فرقه بابیت به او منسوب است و فرقه بهائیت نیز مبتنی بر آن است ادعاهای عجیب و غریب را در کتاب بیان خود منعکس نموده است. او قیامت را که در ادیان توحیدی یک آموزه انکار ناپذیر است و حتی در ادیان غیر توحیدی نیز مورد توجه می باشد انکار کرده و مطالبی باطل را که هیچ ریشه عقلی و نقلی ندارد به خورد پیروانش داده، می گوید:
«مراد از یوم قیامت ظهور شجره حقیقت است و مشاهده نمی شود که احدی از شیعه یوم قیامت را فهمیده باشد بلکه همه موهوماً امری را توهم نموده که عندالله حقیقت ندارد و آنچه عندالله و عند عرف اهل حقیقت مقصود از یوم قیامت است این است که از وقت ظهور شجره حقیقت در هر زمان به هر اسم الی حین غروب آن یوم قیامت است؛ مثلا از یوم بعثت عیسی تا یوم عروج آن قیامت موسی بود… و از حین ظهور شجره بیان الی ما یغرب قیامت رسول الله است که در قرآن خداوند وعده فرموده که اول آن بعد از دو ساعت و یازده دقیقه از شب پنجم جمادی الاول سنه هزار و دویست و شصت که سنه هزار و دویست و هفتاد بعثت می شود اول یوم قیامت قرآن بوده و الی غروب شجره حقیقت قیامت قرآن است…» .[۴]
علی محمد باب در این جملاتی که اشکالات ادبی هم دارد ادعا می کند که به پایان هر شریعنی قیامت گفته می شود و از آن نتیجه می گیرد که قیامت دین حضرت موسی (علیه السلام) با بعثت حضرت عیسی (علیه السلام) تحقق پیدا کرده و قیامت حضرت عیسی (علیه السلام) با بعثت پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) محقق شده است و قیامتی که در قرآن مطرح است با آمدن علی محمد باب و آیین بهائیت محقق شده است و هیچ کسی هم متوجه وقوع قیامت نشده است.
سوالات ما
۱. با توجه به اینکه از دیدگاه همه ادیان آسمانی روز رستاخیز قیامت که مردگان برای قضاوت و گرفتن نتیجه اعمال خود زنده می شوند آیا دلیل علی محمد باب بر این سخنان که هیچ پایه عقلی و ادیانی ندارد چیست؟
۲. علی محمد باب کلمه قیامت را از قرآن کریم گرفته و آن را به میل خود معنا کرده است در حالی که قیامت در قرآن معنای روشنی دارد؛ چرا چیزی را که از قران گرفته با خود قرآن آن را معنا نمی کند؟
۳. آیا این سخنان علی محمد باب که هیچ مبنایی ندارد، مساوی با یاوه گویی نیست؟ زیرا در هیچ یکی از ادیان چنین سخنی گفته نشده است که قیامت عبارت از پایان دوره رسالت انبیاء است تا چندین قیامت ثابت گردد؟
۴. آیا همین اظهارات باطل علی محمد باب دلیل روشن بر این نیست که دینی را که او آورده است هیچ ربطی به خداوند و ادیان آسمانی ندارد بلکه یک سلسله اباطیل را جمع کرده و به عنوان دین آسمانی به خورد پیروانش می دهد؟
نویسنده: حمید الله رفیعی
پی نوشت ها
[۱] . تفسیر موضوعی، ج ۹، سیره رسول اکرم (صلّی الله علیه و آله) در قرآن، فصل دوم، اعجاز پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله) ، آیت الله جوادی آملی، چاپ اسراء، چاپ اول، ۱۳۷۶، در حدیثی از پیامبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ نقل است که فرمودند: “کسی که می میرد پس به حقیقت قیامت او برپا می شود (بحار الانوار، علامه مجلسی، ج ۵۸، ص ۷.)
[۲] . سوره نساء، آیه ۸۷.
[۳] . جهان، مسیحیت، اینار مولند، ص ۱۴۱، چاپ دوم، ۱۳۸۱، انتشارات امیر کبیر.
[۴] . بیان فارسی باب اول از واحد الثانی، شیرازی باب علی محمد، نسخه مخطوط انحصاری.
