احادیث و روایات در فرهنگ اسلامى از دیرباز و همزمان با نخستین روزهاى طلوع خورشید عالمتاب اسلام، جایگاه ویژه اى را به خود اختصاص داده و از اهمیت والایى برخوردار بوده است تا جایى که در فقه اسلامى در کنار قرآن، اجماع و عقل، یکى از منابع مهم فقهى محسوب می شود.
در میان احادیث فراوانى که از حضرات معصومین (ع) بیان شده است، بخشى از آن ها به «احادیث قدسی» مشهورند که علماى علم حدیث شناسى و به تعبیر دقیق تر «علم الحدیث»، در معرفى این نوع از احادیث چنین گفته اند:
«احادیث قدسى عبارتند از احادیثى که پیامبر از خداوند اخبار کند؛ بدین گونه که معنى و مضمون آن، بر قلب پیغمبر القاء می شود و پیغمبر با لفظ خود اداء می نماید، لذا در الفاظ آن تحدى و اعجازى نیست، به خلاف قرآن که به الفاظ مخصوص وحى شده که تغییر آن به لفظ دیگرى جائز نیست و دیگران در آوردن مثل آن عاجزند.»
احادیث قدسى از نظر موضوع و محتوا، در برگیرنده مباحث متنوع و گوناگونى است، از مواعظ و پند و اندرز گرفته، تا تاریخ انبیاء و… از جمله مطالبى که در احادیث قدسی بدان اشاره شده، موضوع زندگی، ویژگی ها و حوادث عصر غیبت و ظهور امام زمان (عج) است که در نوشتار حاضر به برخى از این مطالب و موضوعات مهدوى اشاره شده است.
وصایت و امامت حضرت مهدى (ع) در احادیث قدسی
پیامبر اکرم (ص) در طول حیات پر برکت خویش به مسئله جانشینى بعد از خود عنایتى خاص داشته و در موارد گوناگون، این مطلب و اسامى جانشینان و امامان بعد از خود را متذکر شده اند. البته این موضوع در احادیث قدسى نیز مورد یادآورى و تأکید قرار گرفته است و از آنجا که امام زمان (عج) به عنوان آخرین جانشین پیامبر (ص) از جانب ایشان معرفى شده بودند، در احادیث قدسى نیز به موضوع امامت و وصایت آن حضرت (عج) تصریح گردیده که از این میان، حدیث زیر قابل توجه می باشد:
«… سلامه از ابوسلیمان، چوپان رسول خدا (ص) نقل کرده که گفت: من از رسول خدا (ص) شنیدم که فرمود: وقتى در شب معراج به آسمان رفتم، خداوند به من فرمود: اى محمد! من تو و على و فاطمه و حسن و حسین و امامان از نسل آنها را از نور خود آفریدم و ولایت شما را به همه اهل آسمان ها و زمین عرضه کردم. هر کس آن را قبول کند، در نزد من مؤمن است و هر کس انکار کند کافر می باشد…
اى محمد! آیا می خواهی آن امامان بعد از خود را ببینی؟ گفتم: بلى اى خداى بزرگ! خطاب آمد: پس به سمت راست عرش نگاه کن، وقتى که نگاه کردم دیدم علی، فاطمه، حسن، حسین و على بن حسین و محمد بن على و جعفر بن محمد و موسى بن جعفر و على بن موسى و محمد بن على و على بن محمد و حسن بن على و مهدى که در میان انوار زیادى می درخشید، به حال ایستاده نماز می خوانند و در میان آنها نور مهدى از همه درخشان تر است…»[۱]
ویژگی های حضرت مهدى (ع) در احادیث قدسی
امام زمان (عج) به عنوان آخرین حجت خداوند در زمین و کسى که مأموریت برپا داشتن عدالت حقیقى را بر عهده دارد، از ویژگی ها و خصالى برخوردار است که تنها شایسته و برازنده اوست و کس دیگرى را در این خصال یاراى مشارکت با او نیست مگر انبیاء الهى و ائمه معصومین (ع)، در پاره اى از احادیث قدسى، ضمن اشاره به مطالبى از قبیل امامت و وصایت آن حضرت (عج)، به این ویژگی هاى آسمانى اشاره شده:
امام صادق (ع) فرمود: روزى جابر بن عبدالله انصارى با پدرم تنها بودند، من هم حضور داشتم. پدرم به جابر گفت: اى جابر! به من از لوحى خبر بده که تو در نزد مادرم فاطمه دختر رسول خدا (ص) دیده ای.
جابر عرض کرد: خداوند را شاهد می گیرم که من روزى به نزد فاطمه دختر رسول خدا (ص) وارد شدم تا تولد حسین (ع) را به وى تهنیت بگویم. در دست ایشان یک لوح سبز رنگ دیدم. من تصور کردم که از زمرد است و در داخل آن لوح، نوشته هاى سفیدى دیدم که شبیه نور خورشید بودند و می درخشیدند. حضرت (س) به من فرمود: این لوحى است که خداوند به رسولش محمد (ص) هدیه کرده است که در آن نام شوهرم على و نام دو فرزندانم (حسن و حسین) و نام سایر امامان از نسل من نوشته شده است.
بعد جابر گفت: من خداوند را شاهد می گیرم که در لوح، این مطالب نوشته شده بود: بسم الله الرحمن الرحیم، این کتابى است از جانب خداوند عزیز و حکیم براى محمد نبی اش و نورش و سفیرش. و من (خداوند) این امامت را با دادن (م ح م د) به حسن عسکرى (ع) تکمیل می نمایم. او رحمت براى همه جهانیان است. در او، کمال موسى و روشنى عیسى و صبر ایوب هست…»[۲]
ولایت مهدى (ع) در احادیث قدسی، شرط ورود به بهشت
براساس آیات قرآن کریم و احادیث قدسی وارده از پیامبر اکرم (ص) و ائمه (ع)، مهمترین شرط براى ورود در بهشت و رضوان الهى و دست یافتن به سعادت ابدی، تمسک به حبل المتین ولایت و دوستى اهل بیت (ع) است که وجود مبارک امام زمان (عج) نیز از این شجره طیبه بوده و در نتیجه بدون حب و دوستى آن حضرت (ع)، وارد شدن در بهشت و مشمول رحمت و غفران الهى شدن امرى محال و غیر ممکن است، چرا که امام صادق (ع) از پدرانش از امیرالمؤمنین (ع) از رسول خدا (ص) نقل کرده که حضرت فرمود:
«وقتى در شب معراج به آسمان ها عروج کردم، خداوند به من وحى فرمود: اى محمد! اگر بنده اى براى من آنقدر عبادت کند تا بمیرد و مانند چوب، خشک بشود ولی با حال انکار ولایت امامان با من ملاقات کند، من او را به بهشتم راه نمی دهم و نمی گذارم زیر سایه عرش من باشد.»[۳]
ملائکه الهى یاوران مهدى (ع) به هنگام ظهور
پیامبران الهى و از جمله پیامبر اکرم (ص) به هنگام قیام بر علیه جباران و سرکشان زمان خود، در مواقعى از حیات و نهضت خویش، به وسیله ملائکه خداوند مورد حمایت و پشتیبانى قرار می گرفتند که ماجراى این حمایت هاى الهى در کتب روایى و تاریخى به وفور ذکر شده و حتى رد پاى آن را در کتب آسمانى و از جمله قرآن کریم هم می توان مشاهده کرد که نمونه بارز آن، حضور ملائکه بی شمار از جانب خداوند جهت یارى سپاه مسلمانان در جنگ بدر است.[۳]
امام زمان (عج) نیز به عنوان آخرین سفیر الهى در جهت تحقق اهداف عالیه انبیاء و برپا داشتن کلمه توحید و عدل در کره زمین، در مأموریت آسمانى خود، از تائیدات الهى و از جمله حضور فرشتگان به عنوان یاوران آن حضرت (عج) برخوردار است که در حدیث قدسى زیر بدان تصریح گردیده:
«… ابن عباس از رسول خدا (ص) نقل کرده که حضرت فرمود: وقتى در شب معراج به آسمان هفتم رسیدم و از آنجا به سدره المنتهى و از آنجا هم به سوى حجاب هاى نورى رفتم، خداوند مرا ندا داد که: اى محمد! تو بنده منى و من خداى تو هستم… و به وسیله او (مهدی قائم) روى زمین را از دشمنانم پاک می کنم… و با ملائکه خودم، او را تأیید می نمایم تا بتواند امر مرا در روى زمین نافذ کند و دین مرا رفیع گرداند.»[۴]
مهدى (ع)، منتقم خون امام حسین (ع) در احادیث قدسی
بدون تردید حادثه دردناک عاشوراى سال ۶۰ هجری، که در آن یکى از پاکترین انسان هاى هستی و فرزند گرامى و برومند پیامبر اکرم (ص)، حضرت امام حسین (ع) به همراه جمعى از اصحاب باوفاى خود به شهادت رسید، تلخ ترین حادثه اى است که بعد از رحلت پیامبر اکرم (ص) در عالم اسلام روى داد و تا ابد آزادگان جهان را در اندوهى جانکاه فرو برد. پس از آن حادثه هولناک، همواره یکى از آرزوهاى شیعیان خاندان رسالت این بوده که به نوعى انتقام این جنایت بی بدیل از مسببان و عاملانش ستانده شود.
هر چند پس از نهضت کربلا، تلاش هایى در این جهت از جانب دوستداران اهل بیت (ع) صورت گرفت ولی مطابق احادیث قدسی اسلامی، انتقام حقیقى این ماجرا، تنها با ظهور امام زمان (عج) گرفته خواهد شد و تنها وجود مقدس حضرت مهدى (عج) است که شایسته عنوان «منتقم حسین (ع)» می باشد. از همین روست که در دعاى شریف ندبه، این عبارت را با آرزوى تمام و از صمیم دل و جان بر زبان جارى می کنیم که: «این الطالب بدم المقتول بکربلاء» و این موضوع نیز از جمله مطالبى است که در احادیث قدسی مورد اشاره واقع شده، که از جمله می توان به حدیث زیر اشاره کرد:
«… ابوحمزه ثمالى از امام باقر (ع) نقل کرده که حضرت فرمود: وقتى حضرت امام حسین (ع) کشته شد، ملائکه شیون و زارى کردند و گفتند: اى خداوند و مولاى ما! آیا از کسى که برگزیده تو و فرزند برگزیده تو را کشته غفلت می کنی؟
از جانب خداوند وحى آمد: اى ملائکه من! خوشحال باشید، قسم به عزت و جلالم، من از قاتلین حسین انتقام خواهم کشید… بعد هم پرده غیبى کنار رفت و ملائکه، امامانى را که از صلب حسین بودند دیدند و خوشحال شدند و دیدند که یکى از آنها برخاسته نماز می خواند. پس خداوند فرمود: من با این قائمم، انتقام خون حسین را خواهم گرفت.»[۵]
حوادث و ویژگی هاى دوران غیبت در احادیث قدسی
از سال ۳۲۹ هجری، در تاریخ امامت شیعه دورانى آغاز شد و تاکنون ادامه دارد که از آن با عنوان «غیبت کبری» یاد می شود. مهمترین خصوصیت و ویژگى این دوران، عدم ظهور (و نه حضور) امام معصوم در میان جامعه اسلامى است. این دوران که تا زمان ما شامل یازده قرن و به تعبیر دیگر ۱۱۰۰ سال شده و معلوم هم نیست تا چه زمانى ادامه یابد، به واقع دوران غربت و مظلومیت مسلمانان و مخصوصا شیعیان است. دورانى بسیار سخت و تنش زا و همراه با انواع و اقسام زحمات جسمى و روحى و مادى و معنوی، که در عین حال دوران آزمایش و امتحان بوده و سبب جدا شدن صفوف مومنان حقیقى از منافقان و کفار می گردد.
در برخى از احادیث قدسى بدین دوران پر مشقت اشاراتى شده و از پاره اى از حوادث ناگوار این دوران یاد شده است. از جمله در حدیثی که قبلا ذکر شد پیرامون لوح آسمانى پیامبر اکرم (ص) در نزد حضرت زهرا (س) از قول جابر، چنین می خوانیم:
«… جابر گفت: من خداوند را شاهد می گیرم که در لوح، این مطالب نوشته شده بود:… در زمان (غیبت مهدی) اولیاء من خوار می شوند… آنها کشته می شوند و آنها را می سوزانند و همیشه آنها از دشمنانشان، مرعوب و ترسناک می شوند. زمین با خون آنان رنگین می شود و در میان خانواده آنان، ماتم و شیون می اندازند. آنها اولیاى واقعى من هستند…»[۶]
از عبارات فوق استفاده می شود که دوران غیبت، دوران سختی ها و مشقات است و نه دوران تن پرورى و شادکامی؛ و مومنان و اولیاى حقیقى خداوند، کسانى هستند که این سختی ها را متحمل شده و از سر می گذرانند و همین تحمل سختی هاست که آنها را امیدوار از اعماق وجود خود، خواهان طلوع خورشید ظهور امام (ع) شده و صمیمانه منتظر فرج و گشایش باشند و براى ظهور آخرین حجت الهى خاضعانه دعا کنند.
پاداش مومنان در دوران غیبت مهدى (ع) در احادیث قدسی
در فراز قبلى این نوشتار، به این مطلب اشاره کردیم که دوران غیبت امام زمان (عج)، برای پیروان راستین آن حضرت (ع)، دورانى همراه با انواع و اقسام مشکلات و مصائب بوده و تنها آن دسته از شیعیان حقیقى اهل بیت (ع) که به راه ایشان ایمان حقیقی دارند، می توانند در این دوران پر غوغا، صبر و شکیبایى پیشه کرده و این سختی ها را پشت سرگذارند.
ولى باید دانست هر چقدر سختی ها و مشقات این دوران شدید و سنگین باشد، پاداش و ثوابى هم که در برابر آن ها نصیب بندگان حقیقى و صابر خداوند می شود، بی بدیل و والاست؛ زیرا همان طور که «أفضلُ أعمالِ اُمّتی انتظارُ فَرَجِ اللّه ِ عزّ و جلّ؛[۷] بافضیلت ترین عمل های امت من در دوران غیبت، انتظار فرج است» یقینا پاداش این افضل اعمال نیز برتر از پاداش تمام اعمال دیگر خواهد بود. این پاداش عظیم منتظران حقیقی، در احادیث قدسى مورد اشاره قرار گرفته است:
«… مفضل بن صالح از جابر از امام باقر (ع) نقل کرده که حضرت فرمود: زمانى می آید که امام مردم، غایب می شود؛ پس خوشا به حال کسانى که در آن زمان، در امر امامت ما استوار بمانند؛ چون کمترین ثواب آنها این است که خداوند آنها را ندا می دهد و می فرماید:
اى بندگان و اى کنیزان من! شما به سر من ایمان آوردید و غیب مرا تصدیق کردید. پس من بهترین ثواب را به شما مژده می دهم. شما بندگان و کنیزان من هستید و بر من حق است که عبادت هاى شما را قبول کنم و از تقصیرات شما بگذرم و به خاطر شما، به بندگان باران نازل می کنم و به خاطر شما بلاها را از بندگانم دفع می کنم. اگر شما نبودید، هر آینه من عذاب خود را بر آنان نازل می کردم.»[۸]
برخى از علائم ظهور مهدى (ع) در احادیث قدسی
ظهور موعود آسمانى که پیام آور رحمت و برپاکننده عدالت می باشد، آرزویى است بس بزرگ که تنها مختص شیعیان نبوده و تمامى معتقدان به ادیان آسمانى در انتظار تحقق آن بسر می برند؛ چرا که تنها با تحقق این امید و آرزوى بزرگ است که بشریت پس از قرون متمادى می تواند جمال سعادت را در این جهان مشاهده کند و حیاتى توام با صلح و آرامش را در این کره خاکى تجربه نماید. اما اینکه این آرزوى دیرینه بشر چه زمانی محقق خواهد شد، بر علم بشر پوشیده است و کسى را جز خداوند به لحظه وقوع آن آگاهی نیست.
تنها چیزى که از روایات و احادیث قدسی می توان در این زمینه استفاده کرد این است که علائمى براى زمان ظهور برشمرده اند که با مراجعه به آن ها می توان تا حدودى به این نکته اذعان کرد که لحظه ظهور موعود آسمانى، چندان دور نبوده و در آینده اى نه چندان دور، این حادثه سترگ اتفاق خواهد افتاد. در احادیث قدسی نیز به این مطلب اشاراتى شده و علائمى براى هنگامه ظهور ذکر گردیده که از آن میان، توجه به حدیث قدسى زیر خالى از لطف نیست:
«… ابن عباس از رسول خدا (ص) نقل کرده که حضرت فرمود: وقتى من در شب معراج به آسمان ها رفتم و به مقام قرب رسیدم، خداوند ندا داد: اى محمد! به درستى که على بعد از تو خلیفه و جانشین است و قومى از امت تو، با او مخالفت می کنند؛ اما بدانند که بهشت بر کسانى که با على مخالفت کنند و با وى دشمنى نمایند، حرام است و من به زودى از صلب على، یازده نقیب بیرون می آورم که یکى از آنها، آقایى است که مسیح در پشت سر او نماز می خواند و او روى زمین را پس از این که مملو از جور و ستم شده، پر از عدل و داد می کند. من گفتم: خداوندا! این کار چه موقعى صورت می گیرد؟
خداوند فرمود: وقتى که علم واقعى از میان مردم برداشته شود و جهل زیادتر گردد و خوانندگان قرآن زیاد باشد ولى علما کم بشوند و فقها کمتر باشند و شعرا زیادتر شوند و فسق و فجور زیادتر بشود. مرد با مرد، همبستر شود و زن با زن. امنا و حکمرانان امت، خائن باشند و یارى کنندگان آن حکمرانان، به مردم ستم کنند. در آن هنگام من یک خسوف در مشرق و یک خسوف در مغرب به وجود می آورم و سپس دجال در مشرق ظهور می کند…»[۱۰]
همانطور که گفته شد با توجه به حدیث فوق و احادیث قدسی مشابه، می توان امیدوار بود که ایام ظهور حضرت مهدى (عج) چندان دور نیست؛ چرا که توجه به مفاد این حدیث و اوضاع فعلى دنیا، ثابت کننده این مسئله است.
سرگردانی مردم جهان، عدم توجه به معانى و مفاهیم قرآن کریم و در مقابل، اهتمام بیش از حد به ظاهر و قرائت این کتاب آسمانی، و وفور علماى بی سواد و دربارى در عالم اسلام و از دست رفتن فقیهان عالیقدر که مطابق روایات، قلعه هاى اسلام اند، رواج بی بند و باری و فساد اخلاقى تا سر حد جنون نظیر همجنس بازى و…، حاکمان خیانتکار که بر امت اسلام در اقصى نقاط عالم حکمرانى می کنند و ثروت هاى مسلمانان را به کام بیگانگان می ریزند و… همه علائمى هستند که امروزه در سطح جهان به سهولت قابل مشاهده بوده و تائیدکننده مضامین احادیث قدسی فوق است.
از همین رو به نظر می رسد دوران ظهور، چندان دور نیست و برماست که به قدر طاقت، خود را براى آن دوران آماده کنیم، هر چند تذکر این نکته را هم ضرورى می دانیم که تعیین زمان دقیق ظهور از جانب هر کس، امرى باطل و خلاف فرامین الهى و معصومین (ع) است.
رویدادها و حوادث بعد از ظهور مهدى (ع) در احادیث قدسی
دوران ظهور امام زمان (عج)، برخلاف دوران غیبت که دوران رنج و مشقت بود و مردم عالم و به ویژه مؤمنان حقیقى و شیعیان آن حضرت از سوى سرکشان و ستمگران متحمل رنج ها و سختی های بسیار می شدند، ایام صلح و صفا و آرامش، فراوانى نعمت، امنیت و آسایش، عبودیت و بندگی، خوارى کفار و ستمگران و عزت و سربلندى مؤمنان و مستضعفان خواهد بود.
دورانی است که تحت فرمانروایى حجت بر حق خداوند، کسى را بر کسى یاراى ستم نیست و همگان از رفاه و آزادى به معناى حقیقى برخوردار خواهند بود و بدین گونه نمونه اى از بهشت ابدى در روى کره خاکى فرصت تحقق پیدا می کند و احادیث قدسی تائید کننده این مدعاست:
«… رسول خدا (ص) فرمود: وقتى در شب معراج به آسمان هفتم رسیدم، خداوند مرا ندا داد و فرمود: … و به وسیله قائم از شما، زمین خود را آباد می کنم که تسبیح و تقدیس و تکبیر و تمجید من در زمان او زیادتر می شود و به وسیله او (مهدى قائم) روى زمین را از دشمنانم پاک می کنم و اولیاى خود را وارث زمین می کنم و به وسیله او سخنان کافران را پایین می آورم و کلمه من والاتر می شود و به خاطر او من بندگان کشورها را دوست می دارم و به خاطر او با مشیت خودم همه خزائن و دفینه هاى داخل زمین را بیرون می ریزم و با اراده خودم او را به پنهانی ها و آشکارها آگاه می کنم…»[۱۱]
بدین ترتیب با اراده قاهر الهى و به وسیله آخرین خلیفه خداوند در زمین، بشریت، دوران آرامش و آسایش خود را آغاز می کند و پس از قرن ها ناآرامى و ستم کشی، ایام شادمانی رنجدیدگان و مستضعفان فرا می رسد و این همان وعده الهى است که در قرآن یادآورى شده که: «وَ نُرِیدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى ٱلَّذِینَ استُضعِفُواْ فِی الارض وَ نَجعَلَهم آئمه وَ نَجعَلَهُمُ الوارِثِینَ؛[۱۲]و ما اراده کردیم که بر آن مردم ضعیف شده در روى زمین منّت گذاریم و آنان را رهبران مردم کرده و وارثانشان نماییم.
جمع بندی
مطالعه ی احادیث قدسی، به عنوان کلام الهی که از طریق پیامبر اسلام (ص) و ائمه معصومین (ع) به ما رسیده، از اهمیت ویژه ای در شناخت جایگاه منجی و آینده جهان در فرهنگ اسلامی برخوردار است. این احادیث، نه تنها تصویری روشن از ویژگی ها و نقش حضرت مهدی (عج) در دوران ظهور ارائه می دهند، بلکه به تبیین وظایف و تکالیف منتظران در عصر غیبت نیز می پردازند. در این نوشتار، با اشاره به چند مورد از احادیث قدسی، به بررسی ابعاد گوناگون موضوع مهدویت، از جمله وصایت و امامت، ویژگی ها و خصال منحصر به فرد آن حضرت، نقش ولایت ایشان در سعادت اخروی، حمایت ملائکه از ایشان در زمان ظهور، ویژگی های دوران غیبت و پاداش منتظران پرداخته شد.
پی نوشت ها
[۱] صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج۱، ص۲۵۲
[۲]صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج ۱، ۵۷۴-۵۶۹
[۳]حرعاملی، کلیات حدیث قدسی(ترجمه الجواهر السنیه فی الأحادیث القدسیه)، ص۵۳۰
[۴] آل عمران، ۱۲۳و ۱۲۴
[۵] حرعاملی، کلیات حدیث قدسی(ترجمه الجواهر السنیه فی الأحادیث القدسیه)، ص۴۶۷
[۶] حرعاملی، کلیات حدیث قدسی(ترجمه الجواهر السنیه فی الأحادیث القدسیه)، ص۴۸۴
[۷]صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج ۱، ۵۷۴-۵۶۹
[۸] علامه مجلسی، بحارالانوار، ج۲،ص۱۲۲
[۹] علامه مجلسی، بحارالانوار، ج۵۲،ص۱۴۵
[۱۰]حرعاملی، کلیات حدیث قدسی(ترجمه الجواهر السنیه فی الأحادیث القدسیه)، ص۵۳۰
[۱۱]حرعاملی، کلیات حدیث قدسی(ترجمه الجواهر السنیه فی الأحادیث القدسیه)، ص۴۶۷
[۱۲] قصص،۵
منابع
- قرآن کریم
- صدوق، ابوجعفر محمد بن علی بن الحسین، کمال الدین و تمام النعمه، نشراسلامیه تهران، الطبعه الثانیه، ۱۳۹۵ ق.
- مجلسی، محمدباقر، بحار الأنوار الجامعه لدرر أخبار الأئمه الأطهار، بیروت، مؤسسه الوفاء، ۱۴۰۳ هجری قمری.
- حرعاملی، محمدبن حسن،کلیات حدیث قدسی(ترجمه الجواهر السنیه فی الأحادیث القدسیه)، تهران، نشر دهقان، ۱۳۸۰ش.
منبع اقتباس: روزنامه کیهان شماره ۱۸۸۸۸، یکشنبه ۱۱شهریور ۱۳۸۶، مقاله مهدی موعود(عج) در احادیث قدسی، نوشته محتشم مؤمنی
