اشاره:
حسین بن علی بن ابی‌طالب(علیه السلام)، مشهور به اباعبدالله و سیدالشهداء (۴-۶۱ق)، امام سوم شیعیان است، که ده سال امامت را بر عهده داشت و در واقعه عاشورا به شهادت رسید. او فرزند دوم امام علی(علیه السلام) و فاطمه زهرا(س) و نوه حضرت محمد(ص) است. بنابر گزارش‌های تاریخی شیعه و اهل سنت، پیامبر اسلام(ص) هنگام تولد او از شهادتش خبر داد و نام «حسین» را برای او برگزید. رسول خدا، حَسَنَین (امام حسن و امام حسین) را بسیار دوست داشت و همه را به دوست داشتن آن دو سفارش می‌کرد. امام حسین(علیه السلام) از اصحاب کِساء و از حاضران در ماجرای مُباهله و یکی از اهل بیت پیامبر است که آیه تطهیر درباره آنان نازل شده است.
احمد بن حنبل در مسند، بیهقی در السّنن‌الکبری، طبرانی در المعجم‌الاوسط و المعجم‌الکبیر، ابن‌ماجه در سنن، سیوطی در الجامع‌الصّغیر و الحاوی و الخصائص‌الکبری، ترمذی در سنن، حاکم نیشابوری در المستدرک، ابن‌حجرهیتمی در الصّواعق‌المحرقه، ابن‌عساکر در تاریخ مدینه دمشق، ابن‌حجر عسقلانی در الاصابه، ابن‌عبدالبر در الاستیعاب، بغوی در مصابیح‌السنه، ابن‌اثیر در اسدالغابه، حموینی شافعی در فرائدالسمطین، ابوسعید در شرف‌النّبوه، محبّ طبری در ذخائرالعقبی، ابن‌سمّان در الموافقه، نسائی در خصائص امیرالمؤمنین، ابونعیم در حلیهالاولیاء، خوارزمی در مقتل‌الحسین(علیه‌السلام) ، ابن‌عدی در الکامل، مناوی در کنوزالحقائق، و دیگران از پیامبر اعظم(ص) در احادیثی روایت کردهاند که فرمود:
«حسن و حسین دو آقای جوانان اهل بهشتند».
این احادیث به سندهای متعدّد از جمعی از صحابه مثل امیرالمؤمنین علی(علیه‌السلام) ، ابن‌مسعود، حذیفه، جابر، ابوبکر، عمر، عبداللّه بن عمر، قرّه، مالک بن حویرث، بریده، ابوسعید خدری، ابوهریره، اسامه، براء و اَنَس روایت شده و از مجموع آنها استفاده میشود که پیغمبر(ص) مکرّر حسن و حسین را به این صفت معرّفی فرموده، و صدور این لفظ که:
«اَلْحَسَنُ وَالْحُسَیْنُ سَیِّدَا شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّهِ»؛[۱]
از آن حضرت متواتر و مسلّم و در میان مسلمانان معروف و مشهور بوده است.
متن اکثر احادیث این است که «اَلْحَسَنُ وَالْحُسَیْنُ سَیِّدا شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّهِ» و ترجمه متن بعضی دیگر این است که فرمود: «فرشتهای از آسمان که مرا زیارت نکرده بود از خدا برای زیارت من اذن خواست، پس به من خبر داد و مژده داد که دخترم فاطمه، سیّده زنان امّت من است و اینکه حسن و حسین هر دو آقای جوانان اهل بهشتند»:
«وَ إِنَّ حَسَناً وَحُسَیْناً سَیِّدَا شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّهِ».
و در بعضی روایات این جمله نیز مذکور است:
«وَأَبُو هُمَا خَیْرٌ مِنْهُمَا»؛[۲]
«و پدرشان از آنها بهتر است».
و در بعضی طرق آن فضایل دیگری نیز از اهل‌بیت(علیهم‌السلام) بیان شده است.[۳]
پی نوشت:
[۱]. «حسن و حسین هر دو آقای جوانان اهل بهشتند».
.[۲] ابن‌حجر هیتمی، الصّواعق‌المحرقه، ص۱۹۱٫
[۳]. ابن‌ماجه قزوینی، سنن، ج۱، ص۴۴؛ ترمذی، سنن، ج۵، ص۳۲۱، ۳۲۶؛ نسائی، خصائص امیرالمؤمنین، ص۱۱۷ ـ ۱۱۸، ۱۲۳ ـ ۱۲۴؛ ابونعیم اصفهانی، حلیهالاولیاء، ج۵، ص۷۱؛ ابن‌عبدالبر، الاستیعاب، ج۱، ص۳۹۱؛ خوارزمی، مقتل‌الحسین(علیه‌السلام)، ج۱، ص۹۲، فصل ۶؛ بغوی، مصابیح‌السنه، ج۲، ص۴۵۹؛ ابن‌طلحه شافعی، مطالب‌السّؤول، ص۳۳۵، ۳۷۶ ـ ۳۷۸؛ طبری، ذخائرالعقبی، ص۱۲۹؛ ابو‌الفداء، المختصر، ج۱، ص۲۸۴؛ حموینی، فرائدالسّمطین، ج۱، ص۳۵؛ زرندی، نظم دررالسّمطین، ص۲۰۵؛ سیوطی، الجامع‌الصّغیر، ج۱، ص۲۰؛ همو، الخصائص‌الکبری، ج۲، ص۳۹۵؛ همو، الحاوی، ج۲، ص۲۵۳؛ ابن‌حجر عسقلانی، الاصابه، ج۶، ص۲۵۲؛ ابن‌حجر هیتمی، الصواعق‌المحرقه، ص۱۳۷، ۱۸۷، ۱۹۱٫
نویسنده: آیت الله العظمی حاج شیخ لطف الله صافی گلپایگانی
