یکی از ارکان و اصول دینی مسیحت گناه ذاتی است که بشر به آن آلوده شده است. مسیحیان معتقد اند که گناه آدم (علیه السلام) در ابتدای خلقت باعث گناه ذاتی بشر و دیو سرشت بودن شده است و حضرت مسیح (علیه السلام) برای بخشیده شدن این کناه و پاک شدن مردم از آن به صلیب کشیده شد.
مسئله گناه حضرت آدم (علیه السلام) در اناجیل مطرح نشده است اما در تورات که مورد قبول مسیحیان هم می باشد به گناه حضرت آدم (علیه السلام) به طور مفصل پرداخته شده است.[۱]
هرچند در عهد جدید این داستان منعکس نشده است ولی در رساله های پولس که یک یهودی الاصل بوده به گناه آدم به عنوان گناه ذاتی اشاره شده[۲] و سپس در رساله های او و برخی دیگر از رسولان به مسئله کفاره این گناه ذاتی پرداخته شده است.
مسیحیان گناه حضرت آدم (علیه السلام) را بهانه گرفته و برای نسل بشر گناه ذاتی و اصلی ساخته و معتقدند که این گناه در ذات تمام افراد بشر نسل به نسل منتقل شده و همگی به گناه پدر اولی شان آلوده گشته و این گناه، پاکی و معصومیت را از نسل آدم به گونه ای از بین برده که همگی باید به خاطر آن عقاب شوند و به هلاک ابدی برسند.
پولس می گوید: به وساطت یک آدم، گناه داخل جهان گردید و به وساطت گناه، موت [یعنی گناه باعث شد که مرگ هم وارد جهان شود] و به این گونه موت بر همه مردم طاری گشت از آنجا که همه گناه کردند.[۳]
پولس به تبع این سخن با شتاب به چیزی دیگری می پردازد و آن اینکه عیسی یا آدم دوم نوع بشر را از سلطه جهانی گناه ذاتی آزاد می کند.[۴]
از سوی دیگر پولس در باره گناه آدم و حوا می گوید: «زن را اجازه نمی دهم که تعلیم دهد یا بر شوهر مسلط شود بلکه در سکوت بماند؛ زیرا که آدم اول ساخته شد و بعد حوا، و آدم فریب نخورد بلکه زن فریب خورد و در تقصیر گرفتار شد، اما به زاییدن رستگار خواهد شد اگر در ایمان و قدوسیت و تقوا ثابت قدم بماند.[۵]
در تورات که مورد قبول مسیحیان است آمده است: نتیجه گناه مار این می شود که او از همه حیوانات صحرا ملعون تر باشد و بر شکمش راه برود و در تمام عمر خاک بخورد ودر میان ذریه او و انسان تا پایان تاریخ عداوت و دشمنی وجود داشته باشد. و نتیجه گناه حوا این است که در هنگام زایمان درد و الم زیاد را تحمل کند و به شوهرش اشتیاق داشته و مرد بر زن حکمرانی کند.
و چون گناه آدم به خاطر این بوده که در خوردن میوه ممنوعه از زنش اطاعت نموده در نتیجه آن زمین ملعون گشته و خار و خس را در خود خواهد رو یانید ومرد ها در تمام ایام عمرخود از آن با رنج تغذیه خواهد نمود و با ریختن عرق پیشانی، نان خواهد خورد تا زمانی که به خاک برگردد.[۶]
سوالات ما
۱. از سخنان پولس استفاده می شود که حضرت آدم (علیه السلام) مرتکب گناه نشده تا چه رسد که گناه او به عنوان گناه ذاتی به همه بشر سرایت نموده و برای برداشته شدن آن نیازی به قربانی باشد. و گناه حضرت حوا هم که به گفته وی به زنان سرایت نموده، با درد زایمان جبران گردیده است. پس هم خود پولس و هم مسیحیان چرا به وجود گناه ذاتی معتقد شده اند تا برای رفع آن حضرت مسیح (علیه السلام)قربانی شود؟
۲. افزون بر آن طبق نقل تورات که مسیحیان هم آن را قبول داشته و جزء کتاب مقدس آنان است، خداوند برای هر کدام از مار و حوا و آدم که این واقعه را آفریدند و همگی به سهم خود در این گناه شریک بودند، جزا های خاصی را به عنوان نتیجه گناهان شان در عالم تکوین مقرر نموده و هرکدام در نسل های خود به جزای عمل شان رسیده اند.
پس این مطالب تورات که جزء مهم کتاب مقدس مسیحیان به شمار می آید، به وضوح می گوید که گناهی که به همدستی مار و حوا پس از خلقت آدم و حوا به وقوع پیوست، آثارش منحصر در اموری است که برای مار از یک طرف و زن و مرد از طرف دیگر، به صورت تکوینی بر آن مترتب شده و تا روز قیامت ادامه خواهد داشت و دارای اثر دیگری آن هم به صورت ماندگار نبوده که نسل بشر را به خود آلوده کند.
سوالی که از مسیحیان می شود این است که با وجود اعتراف کتاب مقدس بر اینکه آثار گناه آدم و حوا و مار از طرف خداوند مشخص شده و اولاد هرکدام به نحوی تا روز قیامت مجازات می شوند پس چه چیزی دیگری در میان باقی مانده تا تشکیا دهنده گناه ذاتی باشد و حضرت مسیح برای رفع آن قربانی گردد؟
۳. با وجود اینکه از نظر مسیحیان حضرت مسیح برای رفع گناه ذاتی قربانی شده، باز هم اکثر مردم و حتی اکثر مسیحیان غرق در گناه هستند. این تعارض را مسیحیان چگونه حل می کنند؟ در حالی که پولس می گوید وقی شریعتی در کار نباشد دیگر گناهی هم در بین نیست آیا اعمال خلاف بشر و به ویژه مسیحیان از دیدگاه مسیحیت که شریعت ندارد، گناه محسوب می شود یا خیر؟
نویسنده: حمیدالله رفیعی
پی نوشت ها
[۱] . رک: عهد عتیق، سفر پیدایش، فصل ۳: ۱-۷.
[۲] . رک: عهد جدید،رساله پولس به رومیان، ۵: ۱۲.
[۳] . رساله پولس به رومیان، ۵: ۱۲.
[۴] . یهودیت، مسیحیت و اسلام، ج۱، ص۴۹.
[۵] . رساله اول پولس به تیموتائوس، ۲: ۱۳-۱۵.
[۶] . رک: سفر پیدایش، ۳: ۱۴- ۱۹.
