اشاره:
با تولد ولى خدا بهترین برکات شامل مردم مى گردد، زیرا او خیر أهل الأرض[۱] است و اثر وجود بهترین انسان زمین، تمام زمین و ساکنانش را بهره‌مند مى سازد. ولى عصر عجل الله تعالى فرجه الشریف و آخرین حجّت الهى که خیر اهل الارض زمان ماست، در سحرگاه نیمه شعبان سال ۲۵۵ (ه.ق) چشم به جهان گشودند و این شب مبارک که میلاد موفور السرور آن حضرت است، احتمال دارد شب قدر نیز باشد، همان گونه که به برخى اعمال لیالى قدر در این شب نیز سفارش گردیده است.[۲]
نیمه شعبان، شب مبارکى است که در فضائل شباهت بسیارى به لیالى قدر دارد و همان‌گونه که در برترى شب‌هاى قدر فرموده‌اند که: فإنّها لیله آلى الله على نفسه الا یردّ سائلاً له فیها ما لم یسأل معصیه.[۳] در فضیلت شب نیمه شعبان نیز نبى مکرم اسلام صلى الله علیه و آله فرمود که: خداوند در شب نیمه شعبان به اندازه موى گوسفندان قبیله بنى کلب بندگانش را مى آمرزد؛ یغفر الله لیله النصف من شعبان من خلقه بقدر شعر معزى بنى کلب[۴] و این سخن، کنایه از فراوانى آمرزیده شدگان در این شب مبارک است.
کلام نورانى دیگرى از امام صادق علیه السلام نشان مى دهد نیمه شعبان نیز در حدّ خویش، شب قدر و واجد یکى از درجات تقدیر امور است. ایشان در برابر این سنت با لیالى مبارکه قدر فرمود:
انّها اللیله التى جعلها الله لنا أهل البیت بإزاء ما جعل لیله القدر لنبینا صلى الله علیه و آله؛[۵]
همین طور که خداوند به پیامبر صلى الله علیه و آله شب قدر مرحمت فرمود، به ما اهل بیت نیز نیمه شعبان را عطا کرد.
امام باقر علیه السلام در پاسخ پرسشى درباره فضیلت شب نیمه شعبان فرمود که با فضیلت‌ترین شب پس از لیله القدر، شب نیمه شعبان است که خداوند در این شب فضل خویش را بر برندگانش ارزانى مى دارد و با منّ و کرم خود آنان را مى آمرزد، پس براى نزدیکى به خداى سبحان در این شب بکوشید؛ چون خداوند سوگند یاد کرده است که هیچ سائلى را ـ تا
وقتى که امر ناپسند و گناهى نخواسته است ـ محروم نگرداند: هى أفضل لیله بعد لیله القدر؛ فیها یمنح الله تعالى العباد فضله و یغفرلهم بمنّه. فاجتهدوا فى القربه إلى الله (تعالى) فیها، فإنّها لیله آلى الله تعالى على نفسه إلا یرد سائلاً له فیها، ما لم یسئل معصیه و… فاجتهدوا فى الدعاء و الثناء على الله (عزّوجلّ).[۶]
پیامبر گرامى اسلام صلى الله علیه و آله نیز شب نیمه شعبان به عایشه فرمود که در نیمه شعبان اجل‌ها نوشته و ارزاق قسمت مى گردد و خداى عزّوجلّ در این شب بیش از موهاى بزهاى قبیله بنى کلب، بندگانش را مى آمرزد و فرشتگان را به آسمان دنیا و از آنجا به زمین نازل مى کند و در این نزول ابتدا در مکه فرود مى آیند.[۷]و[۸]
پى نوشت:
[۱]. الکافى، ج۱، ص۴۶۷؛ من لایحضره الفقیه، ج۴، ص۱۷۷٫
[۲]. ر.ک: اقبال الاعمال، ص۲۱۴٫
[۳]. آن شب، شبى است که خداوند بر خود فرض کرده که درخواست کننده‌اى را مادامى که معصیت و گناه درخواست نکند، بى پاسخ نگذارد؛ الامالى، طوسى، ص۲۹۷؛ وسائل الشیعه، ج۸، ص۱۰۶٫
[۴]. فضائل الأشهر الثلاثه؛ ص۶۱؛ بحارالانوار، ج۹۴، ص۸۶٫
[۵]. الامارى، طوسى، ص۲۹۷؛ مصباح المتهجد، ص۷۶۲؛ بحارالانوار، ج۹۴، ص۸۵٫
[۶]. الامالى، طوسى، ص۲۹۷٫
[۷]. فضائل الأشهر الثلاثه، ص۶۲؛ بحارالانوار، ج۹۴، ص۸۹٫
[۸] . موعود موجود، جوادى آملى، ص۶۰٫٫
منبع : مجله امان شماره ۱۸
