اشاره:
عبدالله بن جعفر معروف به عبدالله اَفطَح دومین پسر امام صادق(علیه‌السلام) که پس از شهادت ایشان، ادعای امامت کرد و پیروان او به فطحیه معروف شدند. بخشی از کسانی که به عبدالله گرویدند، به دلیل بی‌بهره بودن او از علوم دینی، بزودی از او برگشتند. عبدالله هفتاد روز پس از ادعای امامت، درگذشت و چون فرزندی نداشت، باقیمانده پیروانش نیز به امامت امام کاظم(علیه‌السلام) بازگشتند. امام کاظم (علیه‌السلام) برای اثبات کذب عبدالله افطح کاری را انجام می دهد که عبدالله افطح از انجام آن عاجز می ماند.
وقتی امام صادق (علیه‌السلام) به شهادت رسید به موسی بن جعفر (علیه‌السلام) وصیت کرد تا بعد از او عهده‌دار مقام امامت گردد. اما برادر او عبدالله افطح که سن بیشتری داشت ادعای امامت کرد.
امام کاظم (علیه‌السلام) دستور داد هیزمهای فراوانی را در وسط منزل او جمع کردند: آنگاه بدنبال برادرش عبدالله فرستاد تا نزد او آید.
عبدالله آمد و نزد آن حضرت نشست در حالی که برخی شخصیتهای بزرگ شیعه در آنجا حضور داشتند. امام (علیه‌السلام) دستور داد هیزمها را آتش زدند. آتش بزرگی شعله‌ور شد و همه هیزمها را در برگرفت. مردم نمی‌دانستند امام کاظم (علیه‌السلام) چه هدفی را از کار خود دنبال می‌کند. وقتی هیزمها سرخ شد امام (علیه‌السلام) در وسط آتشها رفت و تا یک ساعت با مردم از دورن آتش صحبت می‌کرد. آنگاه بلند شد و به درون جمعیت آمد و به برادرش عبدالله گفت: اگر گمان داری که امام بعد از پدرت هستی در این آتشها بنشین!
حاضران گویند: ما دیدیدم که رنگ عبدالله تغییر کرد و در حالی که ردایش بر روی زمین می‌کشید از منزل امام کاظم (علیه‌السلام) خارج شد.[۱]
پی نوشت:
[۱] . بحارالانوار، ج ۴۸، ص ۶۸.
