اشاره:
شیعه بودن با شعار و مجرد اسم گذاری تحقق پیدا نمی کند. بلکه شیعه واقعی کسی است که از اوامر و نواهی اهل بیت علیهم السلام پیروی کرده و کاملا تسلیم آنان باشد. شیعه باید در تمام کارهای خود رفتار اهل بیت را سرمشق خود قرار داده و از دستورات آنان سرپیچی نداشته باشد.روایات زیادی در مورد معیار شیعه بودن نقل شده که به یکی از این روایات در این نوشته اشاره شده و در ذیل آن روایتی دیگری که وصف شیعه را بیان نموده ذکر گردیده است.
روایتی از امام رضا علیه السلام در این موضوع چنین نقل شده است:
عَنْ الإمامِ الرِّضا عَلَیْهِ السَّلامُ : «شِیعَتُنا الْمُسَلِّمُونَ لِأمْرِنا الْآخِذُونَ بِقَولِنا، الْمُخالِفُونَ لِأعْدائِنا فَمَنْ لَمْ یَکُنْ کَذالِکَ فَلَیْسَ مِنّا. «[۱] امام هشتم علیه السلام فرمودند: شیعه ما کسانی هستند که در برابر «امر» ما تسلیم اند به «قول» ما گردن می نهند و با دشمنان ما مخالف هستند و افزود پس کسی که این چنین نباشد او از ما نیست.
انسان در زندگی با لب و دهان سخنانی و اصواتی به وجود می آورد. ممکن است برای ایجاد بدترین سخنان از لبهایش استفاده کند و لی بهترین چیزی که می توان از لب و دهن برای آن استفاده شود ذکر خداوند است. خداوند در قرآن کریم می فرماید: «الَّذینَ آمَنُوا وَ تَطْمَئِنُ قُلُوبُهُمْ بِذِکْرِ اللَّهِ أَلا بِذِکْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُ الْقُلُوبُ»[۲] با ذکر و یاد خداوند قلبها مطمئن می شوند و هیچ اضطراب و ترسی در آن راه پیدا نمی کند. از این رو یکی از ویژگی های شیعه این است که با لب و دهن ذکر خدا را انجام بدهد. امام علی علی علیه السلام در ضمن خصوصیات دیگر شیعه به این امر اشاره فرموده است:
عَنْ أمِیر الْمؤمِنِینَ عَلَیْهِ السَّلامُ قال: «یا نَوْفُ! أتَدْرِی یا نَوْفٌ مَنْ شِیعَتِی؟ قالَ: لا واللهِ ، قالَ: شِیعَتِی الذُّبَّلُ الشِّفاهُ، الْخُمَّضُ الْبُطُونِ، الَّذینَ تُعْرَفُ الرُّهبانِیَّه فِی وُجُوهِهِمْ رُهْبانُ الَّیْلِ و اُسْدٌ بِالنَّهارِ».[۳] امیر المؤمنین علیه السلام به نوف بکالی فرمود: ای نوف! آیا می دانی که شیعه من کیست؟ نوف گفت: خیر، امام فرمود: لب های شیعه من گواه بر ذکر و یاد خدای اوست، شکم وی گواه پرهیز از شکم پرستی است و نیز عدم وابستگی به دنیا را سیمای آنان گواهی می دهد، آنان عابدان شب زنده دار و شیر مردان روزاند.
پی نوشت:
[۱] . وسائل الشیعه، ج۱۸، ص۸۳، حدیث ۲۵.
[۲] .رعد، ۲۸.
[۳] . بحارالانوار، ج۷۸، ص۹۵.
