شخصیت امام علی (ع) از دیرباز مورد توجه شاعران ایرانی بوده و در شعر بسیاری از شاعران کلاسیک و معاصر فارسی ستوده شده است. در سال‌های پس از انقلاب، شاعران بسیاری به شعر گفتن درباره‌ی معصومین (ع) و از جمله امیرالمؤمنین (ع) روی آورده‌اند. همه‌ساله نیز از سوی نهادهای دولتی آیین‌ها و کنگره‌هایی برای تشویق و ترغیب شاعران به سرودن این نوع شعرها برگزار می شود. با این حال، بویژه تجلی امام علی (ع) در شعر فارسی قدمتی بسیار دیرین دارد و به دوران فرمان‌روایی حاکمان شیعه بر ایران محدود نیست.
از روز ازل تا به ابد نیســــــــــــــــت به دنیا هم رتبه و هم شـــــــــــان علی آن شه والا
بر تارک عالم بدرخشـــــــــید چو خورشید تاریخ ندیدَه ست بســــــــــــــــــانش یل دانا
تفسیر نمی شد لغتی همچو شــــجاعت گر نامده بُدْ ســـــــــــــــــــرور ما حضرت مولا
او یار پیمبر بُدُ و غمخوار رســـــــــــــــــالت کاو جان عزیزش به کَفَشْ بــــــــوده به هرجا
از نور وجودش همه جا روشـــــــن و پر نور از جام وجودش همه، ســــــــرمست ز صهبا
از نسـل بنی هاشم و از آل قریشی ست آن نَفْسِ پیمبر علـــــــــــــــــــــوی قامع اعدا
از مادر و از باب برد ارث ز هاشـــــــــــــــــم ضرغام صفت، شیر خدا زاهـــــــــــــــدِ شبها
در ماه فروزان به جـهان دیده گشوده ست آن نادره فرزنــــــــــــــــــــــــدِ ابیطالب و بطحا
در ماه رجب طلعت ســــــــعدش به در آمد حیرت زده شد عقــــــــــل، از این طلعت زیبا
قنداق نکرده ست چو او قابله دهـــــــــــــر بعد از قد رعــــــــنای محمـــــــــــــد گل طاها
در بیت خدا آن حرم امــــــــــــــــــــن الهی جز بنت اســـــــــــــــــد فاطمه ناورده پسر را
از شدت شادی و مباهات بســـــــــــــایید هاشم سر فخرش به ســـــــــــــماوات و ثریا
با آمدنش حیـــــــــــــــــــــدر کرار ز آن بیت غوغا و غریوی شــــــــــــــــــده برپای ز عنقا
آن کودک زیبا و مطهر هــــــــــــــــمه بردند بر روی ســـــــــــــر دست چه زیبا و چه رعنا
دردانه چو از کعــــــــــــــبه برون آمد و تابید از جَیْب فلک آمده بیـــــــــــــــــــرون ید بیضا
“مخلص” که ندارد ز خودش راحله ای چند این شعر سروده ست برد بر ســــــر عقبی
تقدیم کند سوی علی، قاســــــــم رضوان تا اخــــــــــــــــــــذ نماید ز یدش جنت اعلی
اشاره:
شخصیت امام علی (ع) از دیرباز مورد توجه شاعران ایرانی بوده و در شعر بسیاری از شاعران کلاسیک و معاصر فارسی ستوده شده است. در سال‌های پس از انقلاب، شاعران بسیاری به شعر گفتن درباره‌ی معصومین (ع) و از جمله امیرالمؤمنین (ع) روی آورده‌اند. همه‌ساله نیز از سوی نهادهای دولتی آیین‌ها و کنگره‌هایی برای تشویق و ترغیب شاعران به سرودن این نوع شعرها برگزار می شود. با این حال، بویژه تجلی امام علی (ع) در شعر فارسی قدمتی بسیار دیرین دارد و به دوران فرمان‌روایی حاکمان شیعه بر ایران محدود نیست.
از روز ازل تا به ابد نیســــــــــــــــت به دنیا هم رتبه و هم شـــــــــــان علی آن شه والا
بر تارک عالم بدرخشـــــــــید چو خورشید تاریخ ندیدَه ست بســــــــــــــــــانش یل دانا
تفسیر نمی شد لغتی همچو شــــجاعت گر نامده بُدْ ســـــــــــــــــــرور ما حضرت مولا
او یار پیمبر بُدُ و غمخوار رســـــــــــــــــالت کاو جان عزیزش به کَفَشْ بــــــــوده به هرجا
از نور وجودش همه جا روشـــــــن و پر نور از جام وجودش همه، ســــــــرمست ز صهبا
از نسـل بنی هاشم و از آل قریشی ست آن نَفْسِ پیمبر علـــــــــــــــــــــوی قامع اعدا
از مادر و از باب برد ارث ز هاشـــــــــــــــــم ضرغام صفت، شیر خدا زاهـــــــــــــــدِ شبها
در ماه فروزان به جـهان دیده گشوده ست آن نادره فرزنــــــــــــــــــــــــدِ ابیطالب و بطحا
در ماه رجب طلعت ســــــــعدش به در آمد حیرت زده شد عقــــــــــل، از این طلعت زیبا
قنداق نکرده ست چو او قابله دهـــــــــــــر بعد از قد رعــــــــنای محمـــــــــــــد گل طاها
در بیت خدا آن حرم امــــــــــــــــــــن الهی جز بنت اســـــــــــــــــد فاطمه ناورده پسر را
از شدت شادی و مباهات بســـــــــــــایید هاشم سر فخرش به ســـــــــــــماوات و ثریا
با آمدنش حیـــــــــــــــــــــدر کرار ز آن بیت غوغا و غریوی شــــــــــــــــــده برپای ز عنقا
آن کودک زیبا و مطهر هــــــــــــــــمه بردند بر روی ســـــــــــــر دست چه زیبا و چه رعنا
دردانه چو از کعــــــــــــــبه برون آمد و تابید از جَیْب فلک آمده بیـــــــــــــــــــرون ید بیضا
“مخلص” که ندارد ز خودش راحله ای چند این شعر سروده ست برد بر ســــــر عقبی
تقدیم کند سوی علی، قاســــــــم رضوان تا اخــــــــــــــــــــذ نماید ز یدش جنت اعلی
مفعــــــول مفاعیــــل مفاعیــــل فعـــــولن مفعــــــــول مفاعیــــل مفاعیــــل فعـــــــولن
فتح الله آقاخانی (مخلص) «اصـفهان»