اربلى رحمه الله در کتاب «کشف الغمّه» از محمّد بن طلحه نقل کرده است:
مأمون یکسال بعد از شهادت حضرت رضا علیه السلام به بغداد آمد، روزى به قصد شکار از شهر خارج شد و در مسیر راه از کوچه اى عبورش افتاد که بچه ها در آنجا بازى مى کردند و حضرت جواد علیه السلام با آنها ایستاده بود و در آن هنگام یازده سال بیشتر از عمر شریفش نگذشته بود.
بچّه ها با مشاهده مأمون همگى پراکنده شده و فرار کردند، ولى حضرت جواد علیه السلام از جاى خود حرکت نکرد. مأمون نزدیک آمد و نگاهى به آن حضرت نمود و گفت: اى پسر چرا به همراه بچّه ها فرار نکردى؟
امام علیه السلام فوراً جواب داد: اى امیرالمؤمنین (!!) راه تنگ نبود تا با رفتن خود آن را وسیع گردانم، و گناهى مرتکب نشده ام تا از عقوبت آن بترسم، و گمانم به تو نیکو است که کسى را بدون گناه ضرر نمى رسانى.
مأمون از آن سخنان شیوا و محکم او بسیار تعجّب کرد و عرض کرد: اسم تو چیست؟
فرمود: نام من محمّد است . عرض کرد: فرزند چه کسى هستى؟
فرمود: من فرزند على بن موسى الرضا هستم.
مأمون بر پدر آن حضرت درود و رحمت فرستاد ، و به سوى مقصد خود روانه شد ، چون از آبادى دور شد بازِ شکارى را بدنبال درّاجى[۱](۱) فرستاد، باز از دیدگان او براى مدّتى ناپدید گشت، و وقتى برگشت در منقارش ماهى کوچکى بود که هنوز آثار حیات در وجودش مشاهده مى شد، خلیفه از دیدن آن بسیار تعجب کرد، سپس آن را در دستش گرفت و از همان راهى که آمده بود برگشت .
چون به آن محلّ که حضرت جواد علیه السلام را ملاقات کرده بود رسید بچّه ها را دید که مثل سابق آنجا را ترک گفته و فرار نمودند ولى این بار هم آن حضرت از جاى خود حرکت نکرد و همانجا ایستاد، خلیفه نزدیک آمد و سؤال کرد: در دست من چیست؟
فرمود: یا أمیرالمؤمنین(!!) إنّ اللَّه خلق بمشیّته فی بحر قدرته سمکاً صغاراً تصیدها بزاه الملوک والخلفاء، فیختبرون بها سلاله أهل بیت النبوّه.؛خداوند تبارک و تعالى به مشیّت خود در دریاى قدرتش ماهى هاى کوچکى را مى آفریند، و باز شکارى پادشاهان آن را صید مى کند و پادشاهان آن را در میان دست پنهان مى کنند تا فرزندان اهل بیت نبوّت را با این وسیله امتحان کنند .
چون مأمون این کلمات را از آن حضرت شنید تعجب کرد، و ضمن نگاه عمیقى که به او کرد گفت: براستى که فرزند امام رضا علیه السلام هستى، و احسان خود را به آن حضرت دو چندان کرد.[۲]
پی نوشت ها:
[۱] . درّاج: پرنده اى است شبیه کبک.
[۲] . کشف الغمّه ، ج۲، ص ۳۴۴؛ بحار الأنوار، ج۵۰، ص۹۱، حدیث ۶٫
منبع : پایگاه علمی المنجی.
