اشاره:
هر گاه مسأله اى حضرت رسول صلوات الله علیه را نگران و ناراحت ویا دچار غم و اندوه مى ساخت و یا ایشان از جانب مشرکین دچار محنتى مى شدند، دست مبارک خویش را مى بستند و سپس مى فرمودند: «تنگ گرفتن دنیا بر من مستلزم فرج و گشایش من است!» بعد از آن رو به قبله مى ایستادند و دست خویش را بالا مى بردند و مى فرمودند:
بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ لاَ حَوْلَ وَ لاَ قُوَّهَ إِلاَّ بِاللهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ. اَللَّهُمَّ إِیَّاکَ نَعْبُدُ وَ إِیَّاکَ نَسْتَعِینُ. اَللَّهُمَّ کُفَّ بَأْسَ الَّذِینَ کَفَرُوا فَإِنَّکَ أَشَدُّ بَأْساً وَ أَشَدُّ تَنْکِیلاً.
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر و مهربان. هیچ قدرت ، نیرو و توانى جز بواسطه خداوند بزرگ و بلند مرتبه وجود ندارد. بارالها! تنها تو را مى پرستیم و فقط از تو یارى مى جوییم. خدایا شرّ کافران را از ما باز دار، چرا که تو قدرتت از همه بیشتر و مجازاتت از همه سختتر است.
به خدا قسم تا موقعى که گشایشى در کارشان ایجاد نمى شد دستشان را باز نمى کردند.
در روایت دیگرى آمده است که دستان مبارکشان را پایین نمى آوردند تا خداوند متعال یارى و نصرت خویش را فرو فرستد.
منبع: گلچینی از دعاهای برگزیده: صفحه ۱۳٫
