حسن بن محمد بن حسن طوسی (درگذشته بعد از ۵۱۱ق/۱۱۱۷م) معروف به ابوعلی طوسی یا مفید ثانی فرزند شیخ طوسی، فقیه، محدث و یکی از مهم‌ترین حلقه‌های واسطه در سلسلۀ اسانید شیعه می باشد.
نسب و تحصیلات
تاریخ دقیق تولد و وفات او روشن نیست، اما با توجه به اینکه وی در حدود ۴۵۵ق از شیخ طوسی اجازۀ روایت دریافت داشته است، می‌توان زمان تولد او را میانه‌های نیمه اول قرن پنجم هجری قمری تخمین زد.[۱] آخرین اطلاع از حیات وی مربوط به ۵۱۱ ق است که عمادالدین طبری در این سال در نجف از او اخذ حدیث کرده است، [۲]
ولی احتمالاً در ۵۲۰ ق وی زنده نبوده است، زیرا هبه الله بن نماء که در این سال در نجف به تحصیل اشتغال داشته، با واسطه و با قید «رضی الله عنه» از او روایت کرده است.[۳] به هر روی باتوجه به طبقه رجالی وی، گفتۀ صفدی[۴] که وفات او را در حدود ۵۴۰ ق دانسته است و نیز گفته ابن شاکر کتبی[۵] که به صراحت نام وی را در وفیات سال مذکور آورده است، نادرست می‌نماید.
ابوعلی که از خاندانی صاحب نام برخاسته بود، در مکتب پدرش شیخ الطائفه ابوجعفر طوسی طلب عام کرد و در علوم دینی به پایه‌ای رسید که به وی لقب مفید داده شد و برای تمایز از شیخ مفید، مفید ثانی نیز خوانده می‌شد.[۶]
اساتید
ابوعلی غیر از پدر، نزد شیوخی چند از امامیه و غیر ایشان مانند ابویعلی سلار دیلمی، ابن صقال، ابوطیب طبری، خلّال و تنوخی[۷] دانش آموخت. نویسندگان غالباً او را پارسا، زاهد، عالم و البته ثقه دانسته‌اند و طالبان پیوسته جهت اخذ علم نزد او می‌شتافتند.[۸]
شاگردان
افراد بسیاری نزد او به فراگیری دانش پرداختند، از آن جمله‌اند:[۹]
عمادالدین طبری
ابوالفتوح احمد بن علی رازی
طبرسی صاحب مجمع البیان
حسین بن احمد بن طحال مقدادی
علی بن شهرآشوب
ابن رطبه سوراوی
هبه الله سقطی
الیاس بن هشام حائری
محمد بن محمد نسفی
عبیدالله بن حسن بن بابویه
شهرت
آنچه سبب شده است که ابوعلی طوسی در بین رجال امامیه بسیار مورد توجه قرار گیرد، روایاتش از شیخ طوسی و نیز وجود نام او در قریب به اتفاق اجازات روایی شیعه است. چنانکه از ۳ راوی اصلی شیخ طوسی، یعنی ابوالصمصام ذوالفقار بن معبد، ابوالوفا عبدالجبار بن عبدالله رازی و ابوعلی طوسی، [۱۰] با نظری آماری به سلسلۀ اسانید، می‌توان دریافت که نام ابوعلی است که در بیشتر آنها مذکور است.
گفتنی است که شیخ طوسی به عنوان حلقه‌ای اساسی در اسانید امامیه که طرق بسیاری در روایت آثار پیشینیان داشته، آنها را به فرزندش ابوعلی منتقل کرده است. حال با آنچه دربارۀ ابوعلی گفته شد، نقش او به عنوان رابط بین گذشتگان و آیندگان خود در اساید روایات و اجازات امامیه به خوبی روشن می‌گردد.
تأثیرگذار در اسانید اجازات و روایات
ابوعلی نیز به نوبۀ خود با انتقال طرق یادشده به شاگردانش، به ویژه عمادالدین طبری، ابن رطبۀ سوراوی و الیاس بن هشام، به عنوان حلقه‌ای مهم در سلسله‌های اسانید اجازات و روایات ایفای نقش کرده است.[۱۱]
ابوعلی یکی از مهم‌ترین مروجان فقه شیخ طوسی است. شرح او بر کتاب النهایه خود شاهدی قوی بر این مدعا است.[۱۲] وی در مقام یک فقیه صاحب نظر، نظرات و آرائی خاص خود در فقه داشته است. قول وجوب استعاذه در قرائت، در نماز و غیر آن که از فتاوای شاذ به شمار می‌رود، از آرای منسوب به وی می‌باشد.[۱۳]
آثار
ابوعلی طوسی صاحب آثاری بوده که هم اکنون تنها نامی از آنها باقی مانده است، از آن جمله‌اند:
الانوار، که افندی در خاتمۀ بحارالانوار[۱۴] بدون ذکر سند از آن نام برده است.
المرشد الی السبیل المتعبد که ابن شهرآشوب در معالم العلماء[۱۵] آن را معرفی کرده است و پس از او حر عاملی[۱۶] از شرح الوعلی بر کتاب النهایه شیخ طوسی یادکرده که آقابزرگ طهرانی[۱۷] آن را با المرشد یکی دانسته است. ظاهراً نسخ شرح النهایه ابوعلی تا روزگاری متأخر باقی بوده و مورد استفادۀ کسانی چون شهید اول[۱۸] قرا ر گرفته است
برخی امالی شیخ طوسی را نیز جزو آثار ابوعلی شمرده‌اند[۱۹] اما گویا ابوعلی فقط راوی امالی بوده و امالی منتسب به وی در واقع مجموعه‌ای از احادیث به املای پدرش شیخ طوسی است.[۲۰]
پی نوشت ها:
- رکـ: آقابزرگ، مقدمه، ص۱۱.
- نکـ: عمادالدین طبری، بشاره المصطفی، صص۲، ۵، جمـ.
- نکـ: سند آغازین کتاب سلیم، ص۶۳.
- صفدی، الوافی باوفیات، ج۱۲، ص۲۵۱.
- ابن شاکر، عیون التاریخ، ج۱۲، ص۴۰۴.
- ابن فوطی، تلخیص مجمع الآداب، ص۷۱۵؛ امین، اعیان الشیعه، ج۵، ص۲۴۴.
- ابن حجر، لسان المیزان، ج۲، ص۲۵۰؛ امین، اعیان الشیعه، ج۵، ص۲۴۶؛ مجلسی، بحارالانوار، ج۱۰۴، ص۱۶۰.
- صفدی، الوافی باوفیات، ج۱۲، ص۲۵۱؛ منتجب الدین، الفهرست، ص۲۴؛ حرعاملی، امل الآمل، ج۲، ص۷۶.
- ابن حجر، لسان المیزان، ج۲، ص۲۵۰؛ ابن شهرآشوب، مناقب، ج۱، صص۱۱-۱۲؛ منتجب الدین، الفهرست، صص۴۲، ۴۶، ۵۲؛ مجلسی، بحارالانوار، ج۱۰۵، ص۱۱؛ افندی، ریاض العلماء، ج۱، صص۳۳۵-۳۳۶.
- نکـ: مجلسی، بحارالانوار، ج۱۰۵، ص۲۵، جمـ؛ افندی، ریاض العلماء، ج۱، ص۳۳۴.
- نکـ: کتاب سلیم، همانجا؛ عمادالدین طبری، بشاره المصطفی، صص۲، ۳، جمـ؛ کیذری، حدائق الحقائق، ج۱، ص۴۶۴، ج۳، صص۱۲۳۳-۱۲۳۴؛ ابن طاووس، فلاح السائل، ص۱۸۰؛ شهید اول، الاربعون، صص۲۰، ۲۲، ۲۴، ۶۵، جمـ؛ مجلسی، بحارالانوار، ج۱۰۴، صص۳۳، ۵۰، ۶۹، ۱۴۴، جمـ، ج۱۰۵، صص۱۱، ۲۵، ۴۵، جمـ.
- نکـ: مجلسی، بحارالانوار، ج۱۰۴، صص۳۳، ۶۹، ۱۴۴، ۱۵۷-۱۵۸، جمـ.
- نکـ: افندی، ریاض العلماء، ج۱، ص۳۳۶؛ قس: طوسی، الخلاف، ج۱، صص۳۲۴-۳۲۵.
- مجلسی، بحارالانوار، ج۱۰۷، صص۱۶۶، ۱۶۸.
- ابن شهراشوب، معالم العلماء، صص۳۷-۳۸.
- حرعاملی، امل الآمل، ج۲، ص۷۶.
- آقابزرگ، الذریعه، ج۱۴، ص۱۱۰، ج۲۰، ۳۰۵.
- شهید اول، الذکری، ص۱۰.
- مثلاً رجوع کنید حرعاملی، امل الآمل، ج۲، ص۷۶.
- نکـ: طوسی، امالی، ج۱، صص۲، ۳۱، جمـ، نیز مقدمه.
فهرست منابع:
آقابزرگ طهرانی، الذریعه.
همو، مقدمه الغیبه طوسی، تهران، مکتبه نینوی الحدیثه.
ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، لسان المیزان، حیدرآباد دکن.
ابن شاکر کتبی، محمد، عیون التاریخ، به کوشش فیصل سامر، بغداد، ۱۳۹۷ق/۱۹۷۷م.
ابن شهر آشوب، محمد بن علی، معالم العلماء، نجف، ۱۳۸۰ق/۱۹۶۱م.
همو، مناقب آل ابی طالب، قم، چاپخانۀ علمیه.
ابن طاووس، علی بن موسی، فلاح السائل، تهران، ۱۳۸۲ق.
ابن فوطی، عبدالرزاق بن احمد، تلخیص مجمع الآداب، به کوشش محمد عبدالقدوی قاسمی، ۱۳۵۹ق/۱۹۴۰م.
افندی، عبدالله، ریاض العلماء، به کوشش احمد حسینی، قم، ۱۴۰۱ق.
امین، محسن، اعیان الشیعه، بیروت، ۱۴۰۳ق/۱۹۸۳م.
حرعاملی، محمد بن حسن، امل الآمل، به کوشش احمد حسینی، بغداد، ۱۳۵۸ق.
شهید اول، محمد بن مکی، الاربعون حدیثاً، قم، ۱۴۰۷ق.
همو، ذکری الشیعه احکام الشریعه، سنگی، ۱۲۷۱ق.
صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی باوفیات، به کوشش رمضان عبدالتواب، بیروت، ۱۴۰۵ق/۱۹۶۴م.
منبع: ویکی شیعه
