اشاره
ائمه اهل بیت (علیهم‌السلام) در فرصتهایی که برای آن حضرات پیش آمده مناظراتی آنجام داده اند. از امام رضا (علیه‌السلام) مناظرات متعدد نقل شده است. این مناظرات با سران پیروان ادیان مختلف انجام گرفته است. مناظراتی هم با علمای اهل سنت داشته اند که در این جا یکی از این مناظراتدر راستای اثبات فضیلت اهل بیت(علیهم‌السلام) ذکر می‌گردد.
امام رضا(علیه‌السلام) در یک روایت بر اساس آیه‌ای از قرآن فضیلت اهل‌بیت(علیه‌السلام) نسبت به تمام مخلوقات را به علمای اهل سنت اثبات کرد.
ابراهیم بن عباس صولی کاتب در سال ۲۲۷ در اهواز روایت کرده است که گفت: روزی در محضر علی بن موسی(ع ) بودیم که حضرت به من فرمود: در دنیا نعمت حقیقی وجود ندارد، یکی از فقهای حاضر به حضرت عرض کرد: خداوند عزّوجلّ میفرماید: «ثُمَّ لَتُسْئَلُنَّ یَوْمَئِذٍ عَنِ اَلنَّعِیمِ؛ سپس در آن روز از نعمتها سوال خواهید شد» این نعمت در دنیاست و آن، نعمت آب سرد است.
امام رضا(علیه‌السلام) صدای مبارک خود را بلند کرد و فرمود: شما آن را چنین تفسیر کردهاید و هر یک در خصوص آن چیزی گفتهاید. طایفهای گفتند: مقصود آب خنک است، عدهای گفتند: مقصود غذای لذیذ و گواراست و شماری دیگر گفتند: مقصود خواب خوش است. امام رضا(علیه‌السلام) فرمود: حال آن که پدرم از پدرش امام صادق(علیه‌السلام) برایم حدیث فرمود که در حضور آن حضرت در تفسیر آیه «ثُمَّ لَتُسْئَلُنَّ یَوْمَئِذٍ عَنِ اَلنَّعِیمِ» همین حرفهای شما مطرح شد، و آن جناب خشمگین شد و فرمود: خداوند عزّوجلّ بندگان خود را نسبت به چیزی که به ایشان تفضّل کرده است بازخواست نمیکند و منّت گذاردن برای نعمت از سوی انسان زشت است، پس چگونه چیزی را که حتی مخلوق نمیپسندد میتوان به خالق عزّوجلّ نسبت داد؟! مقصود از این «نعیم» دوستی و موالات نسبت به ما اهل‌بیت است که خداوند پس از سؤال از توحید و نبوّت، درباره آن بندگانش را مورد سؤال قرار میدهد؛ چرا که هر گاه بنده به نعمت دوستی ما وفا کند این وفاداری او را به نعمت جاویدان بهشت میکشاند. این را پدرم، از پدرش، از پدرانش، از امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) حدیث کرد که آن حضرت فرمود: رسول خدا(ص) فرمود: ای علی، نخستین چیزی که پس از مرگ از بنده سؤال میشود این است که آیا به یگانگی خداوند و پیامبری محمد و ولایت تو بر مؤمنان که آن را خداوند و من برای تو قرار دادهایم، گواهی و شهادت داده است، زیرا هر کس به آن اقرار کند و بدان معتقد باشد به نعمت جاویدان (بهشت) دست مییابد.
«... قَالَ إِنَّ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لاَ یَسْأَلُ عِبَادَهُ عَمَّا تَفَضَّلَ عَلَیْهِمْ بِهِ وَ لاَ یَمُنُّ بِذَلِکَ عَلَیْهِمْ وَ اَلاِمْتِنَانُ بِالْإِنْعَامِ مُسْتَقْبَحٌ مِنَ اَلْمَخْلُوقِینَ فَکَیْفَ یُضَافُ إِلَى اَلْخَالِقِ عَزَّ وَ جَلَّ مَا لاَ یَرْضَى اَلْمَخْلُوقُ بِهِ وَ لَکِنَّ اَلنَّعِیمَ حُبُّنَا أَهْلَ اَلْبَیْتِ وَ مُوَالاَتُنَا یَسْأَلُ اَللَّهُ عِبَادَهُ عَنْهُ بَعْدَ اَلتَّوْحِیدِ وَ اَلنُّبُوَّهِ لِأَنَّ اَلْعَبْدَ إِذَا وَفَى بِذَلِکَ أَدَّاهُ إِلَى نَعِیمِ اَلْجَنَّهِ اَلَّذِی لاَ یَزُولُ وَ لَقَدْ حَدَّثَنِی بِذَلِکَ أَبِی عَنْ أَبِیهِ عَنْ آبَائِهِ عَنْ أَمِیرِ اَلْمُؤْمِنِینَ عَلَیْهِ السَّلاَمُ أَنَّهُ قَالَ قَالَ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ یَا عَلِیُّ إِنَّ أَوَّلَ مَا یُسْأَلُ عَنْهُ اَلْعَبْدُ بَعْدَ مَوْتِهِ شَهَادَهُ أَنْ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ وَ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ أَنَّکَ وَلِیُّ اَلْمُؤْمِنِینَ بِمَا جَعَلَهُ اَللَّهُ وَ جَعَلْتُهُ لَکَ فَمَنْ أَقَرَّ بِذَلِکَ وَ کَانَ یَعْتَقِدُهُ صَارَ إِلَى اَلنَّعِیمِ اَلَّذِی لاَ زَوَالَ لَهُ» (عیون اخبار الرضا، ج۲، ص۱۲۹ – ۱۳۰)
