(۱۳۰۱-۱۳۷۵هـ ق)
آیهالله شیخ محمدحسن مظفر از اعاظم علمای نجف‌اشرف و منسوب به خاندانی است که در طول قرون گذشته پرچم‌دار دین محمدی و راهپویان نشر و گسترش احکام جعفری بوده‌اند. ایشان در سال ۱۳۰۱ در نجف‌اشرف دیده به جهان گشود. پدرش شیخ محمد مظفر از عالمان برجسته و صاحب اثر و قلم بوده است. شیخ محمدحسن چندین برادر دانشمند و عالمی داشته که مشهورترین آن‌ها شیخ محمدرضا مظفر صاحب کتاب اصول‌الفقه و المنطق می‌باشد. …
اساتید: آیات عظام سیدمحمدکاظم طباطبایی یزدی صاحب عروه، آخوند خراسانی، شیخالشریعه اصفهانی و… .
شاگردان: علمای بزرگی چون شیخ محمدرضا مظفر، سیدمحمدصادق بحرالعلوم و… .
آثار: شرح کتاب قواعدالاحکام، رجال السنه فی‌المیزان، شرح و حاشیه بر کفایهالاصول و حواشی بسیاری دیگر.
آیهالله شیخ محمدحسن مظفر از اعاظم علمای نجف‌اشرف و منسوب به خاندانی است که در طول قرون گذشته پرچم‌دار دین محمدی و راهپویان نشر و گسترش احکام جعفری بوده‌اند.
ایشان در سال ۱۳۰۱ در نجف‌اشرف دیده به جهان گشود. پدرش شیخ محمد مظفر از عالمان برجسته و صاحب اثر و قلم بوده است. شیخ محمدحسن چندین برادر دانشمند و عالمی داشته که مشهورترین آن‌ها شیخ محمدرضا مظفر صاحب کتاب اصول‌الفقه و المنطق می‌باشد.
تحصیلات
محمدحسن در چنین خانواده‌ای شریف و اهل علم رشد کرد و همگام با دیگر اعضای خانواده به دروس حوزوی روی آورد. مقدمات علوم ازجمله صرف، نحو، منطق، حساب، فلکیات، کلام، حدیث و فقه و اصول را از خدمت پدر گرامی و شیخ محمدحسین حلی فراگرفت.
ایشان در مقاطع بالاتر دروس، محفل درس شیخالشریعه اصفهانی، شیخ علی جواهری، آخوند خراسانی و صاحب عروه را مغتنم شمرد و توانست با پشتکار و تلاش مسیر اجتهاد را طی نماید و بدین‌سان در حدود ۳۰ سالگی موفق به دریافت اجازه اجتهاد از آنان گردید.
این عالم ربانی هم‌چنین توانست از آقابزرگ تهرانی و شیخالشریعه اجازه روایت دریافت نماید و نوشته‌اند که نزد آیات عظام میرزای نایینی و سیدابوالحسن اصفهانی از وجاهت بالایی برخوردار بوده است.
تدریس و تربیت شاگرد
آیهالله مظفر، پس‌از فتح قله اجتهاد و رحلت استاد بزرگوارش، آیهالله‌العظمی سیدمحمدکاظم طباطبایی یزدی قدس‌سره، کرسی تدریس خارج فقه و اصول را به‌پا داشت و به پرورش و تقویت افکار پژوهش‌گران علوم دینی مشغول گردید. از شاگردان برجسته ایشان می‌توان به شیخ محمدرضا مظفر، شیخ محمدحسین مظفر، سیدمحمدصادق بحرالعلوم، شیخ محمدرضا شبیبی، شیخ محمدطاهر آل‌راضی و دیگران اشاره کرد. این فقیه فرزانه دارای دقت نظر و مهارت بالایی در تفهیم مطالب به دانش‌آموختگان بود.
ویژگی‌های اخلاقی
او همواره به مطالعه و تحقیق مشغول و از دنیا گریزان بود. از تعصبات قومی به دور و معیار او در هر کار خداوند بود. آیهالله شیخ محمدحسن مظفر مال و وقت خود را وقف مسلمانان کرد.
آیهالله‌العظمی سیدابوالحسن اصفهانی قدس‌سره از مراجع وقت، بسیار مایل بودند که شیخ مظفر امور قضا را برعهده بگیرد، لکن ایشان این مسئولیت را قبول نکرد. گفته شده که آن مرجع عالی‌قدر شیعه بارها از شیخ مظفر خواسته بودند تا به‌جای ایشان در مسجد هندی نجف نماز اقامه کند که ایشان از این کار هم امتناع ورزید.
آیهالله مظفر از زبان دیگران
شیخ محمدطاهر آل‌راضی درباره استادش می‌نویسد:
«او در تقوا و عدالت مَثَل برای مردم بود. او در نماز، به‌خصوص در قنوت آن‌چنان با ندایی دل‌ربا مناجات می‌کرد که گویا بهشت و جهنم در برابر چشمانش مجسم می‌شد.»
شیخ آقابزرگ تهرانی هم در نقباءالبشر می‌نویسند: «او عالم و فقیه و متکلم چیره‌دست و از علمای معاصر در نجف‌اشرف است» و مؤلف نقباءالبشر هم‌چنین از ایشان با عنوان «علامه آل‌مظفر» یاد می‌کند.
مرجعیت و خدمت
آیهالله مظفر هر چند از شهرت و مرجعیت گریزان بود، ولی پس از وفات آیهالله‌العظمی سیدابوالحسن اصفهانی دسته‌ای از مسلمانان در امر تقلید به ایشان رجوع کردند.
آیهالله مظفر، به نهاد فرهنگی جمعیت «منتدی‌النشر» نجف‌اشرف که به منظور نشر فرهنگ اسلامی تأسیس شد، اشراف و نظارت داشته و با کمک‌های خود گام‌های مؤثری را در جهت ارتقا و خدمت‌رسانی این نهاد برداشت.
آثار قلمی
از قلم آیهالله مظفر آثار مفیدی در زمینه فقه و اصول و کلام به جامعه علمی تحریر و نشر یافته که از مهم‌ترین و معروف‌ترین آن‌ها کتاب دلایل‌الصدق لنهج‌الحق است. توضیح این‌که علامه حلی کتابی به‌نام نهج‌الحق و کشف‌الصدق دارند که در آن به اثبات مباحث اعتقادی و فقهی پرداخته شد. فضل‌بن روزبهان اصفهانی از متکلمان اشعری مسلک، کتابی را در رد آن با نام «ابطال‌الباطل» می‌نویسد که از سوی بسیاری از علمای امامیه ردیه‌های فراوانی به نگارش درآمده و یکی از آن‌ها، همین کتاب علامه مظفر است که در این کتابش ابتدا به کلام علامه اشاره و سپس سخنان سخیف فضل‌بن روزبهان را نقل می‌کند و سرانجام به نقد و رد می‌پردازد. این کتاب تا بدان حد از قوت علمی و حسن نگارش رسیده که به‌عنوان یکی از منابع درجه اول برای محققان بعدی مطرح است و چاپ‌های متعدد در کشورهای مختلف و هم‌چنین استقبال از این کتاب خود گواهی بر مقبولیت آن است.
وفات و سفر ابدی
آیهالله شیخ حسن مظفر، پس‌از عمری حیات عالمانه و عاملانه و نشر احکام قرآنی و هم‌چنین پس‌از تحمل رنج یک بیماری طولانی‌مدت، سرانجام بیستم ربیع‌الاول سال ۱۳۷۵ق در بیمارستانی در بغداد، به عالم باقی شتافت. بدن مطهرش پس‌از انتقال به نجف و تشییع باشکوه، در مقبره خصوصی‌شان به خاک سپرده شد.روحش با اولیای الهی محشور باد
منبع:تلخیص و تنظیم مجدد: علی‌اکبر بخشی؛ گلشن ابرار/۹/۵۵۰
