دعا براى حسن عاقبت (از صحیفه سجادیه)

یا مَنْ ذِکْرُهُ شَرَفٌ لِلذّاکِرینَ، وَ یا مَنْ شُکْرُهُ فَوْزٌ لِلشّاکِرینَ، وَ یا مَنْ

اى کسى که یادش براى ذاکران افتخار است و اى کسى که شکر او موفقیتى براى شاکران است و اى کسى که

طاعَتُهُ نَجاهٌ لِلْمُطیعینَ، صَلِّ عَلى مُحَمَّد وَ آلِهِ، وَ اشْغَلْ قُلُوبَنا بِذِکْرِکَ

اطاعت از او مایه نجات فرمانبران است. بر محمد و آلش درود فرست و دل هاى ما را با یادت،

عَنْ کُلِّ ذِکْر، وَ اَلْسِنَتَنا بِشُکْرِکَ عَنْ کُلِّ شُکْر، وَ جَوارِحَنا بِطاعَتِکَ عَنْ

از هر یاد دیگرى و زبان ما را با شکرت از هر شکرى و جوارح ما را با طاعت خویش از

کُلِّ طاعَه، فَاِنْ قَدَّرْتَ لَنا فَراغاً مِنْ شُغُل، فَاجْعَلْهُ فَراغَ سَلامَه، لا

هر طاعت (غیر خود) باز دار. اگر براى ما فراغتى فراهم ساختى، آن را فراغت سالم قرار ده (که در آن)

تُدْرِکُنا فیهِ تَبِعَهٌ، وَ لا تَلْحَقُنا فیهِ سَاْمَهٌ، حَتّى یَنْصَرِفَ عَنّا کُتّابُ

گناهى ما را گرفتار نسازد و خستگى به ما نرسد، به گونه اى که نویسندگان

السَّیِّئاتِ بِصَحیفَه خالِیَه مِنْ ذِکْرِ سَیِّئاتِنا، وَ یَتَوَلّى کُتّابُ الْحَسَناتِ عَنّا

گناه، با صحیفه اى خالى از وجود گناهانمان برگردند و نویسندگان کارهاى نیک، به سبب نوشتن

مَسْرُورینَ بِما کَتَبُوا مِنْ حَسَناتِنا، وَ اِذَا انْقَضَتْ اَیّامُ حَیاتِنا، وَ تَصَرَّمَتْ

حسنات ما خوشحال بازگردند و هنگامى که روزگار زندگانى ما سپرى شد و مدت عمر ما

مُدَدُ اَعْمارِنا، وَ اسْتَحَضَرَتْنا دَعْوَتُکَ الَّتی لابُدَّ مِنْها وَ مِنْ اِجابَتِها، فَصَلِّ

به سر آمد و دعوت تو (براى رفتن) که چاره اى از اجابت آن نیست، فرا رسید، پس

عَلى مُحَمَّد وَ آلِهِ، وَاجْعَلْ خِتامَ ما تُحْصى عَلَیْنا کَتَبَهُ اَعْمالِنا، تَوْبَهً

بر محمد و آلش درود فرست و سرانجام آنچه را که نویسندگان اعمال ما، براى ما رقم زده اند را توبه

مَقْبُولَهً لا تُوقِفُنا بَعْدَها عَلى ذَنْب اجْتَرَحْناهُ، وَ لا مَعْصِیَه اقْتَرَفْناها،

پذیرفته قرار داده (به گونه اى که) پس از آن ما را براى گناهى که انجام داده ایم و معصیتى که مرتکب شده ایم، متوقّف نکنى

وَلا تَکْشِفْ عَنّا سِتْراً سَتَرْتَهُ عَلى رُؤُسِ الاَْشْهادِ، یَوْمَ تَبْلُو اَخْبارَ

و در آن روز که خبرها (و گزارش ها) درباره بندگانت را به نقد مى کشى، پرده اى که بر گناه ما انداخته اى را در برابر مردم بر ندارى،

عِبادِکَ، اِنَّکَ رَحیمٌ بِمَنْ دَعاکَ، وَ مُسْتَجیبٌ لِمَنْ ناداکَ.(۱)

به یقین تو نسبت به کسى که تو را مى خواند مهربانى و به نداى آن کس که تو را مى خواند پاسخ مى دهى.

۱. صحیفه سجادیه، دعاى ۱۱.