در تلمود (شرح تورات و عهد قدیم) مهم ترین کتاب آداب و تعالیم یهود، آمده است:
الف. امتیاز ارواح یهود به غیر یهود به این است که ارواح یهود جزئی از خداست، هم چنان که پسر جزئی از پدر است. ارواح یهود در نزد خدا نسبت به ارواح دیگران عزیز است؛ زیرا ارواح غیریهود، ارواح شیطانی و شبیه به ارواح حیوانات است؛ نطفه ی غیریهود مانند نطفه ی دیگر حیوانات است.
ب. بر هر فرد یهودی لازم است که تمام کوشش خود را برای جلوگیری از حیات و پیشرفت دیگر ملّت ها صرف نماید، تا قدرت مطلقه تنها برای آنها باشد. پیش از پیروزی یهود بر همه ی ملّت ها، لازم است که جنگ به حالت خود باقی باشد.
ج. در نزد خداوند، یهود از ملائکه بالاتر است. هرگاه فرد غیریهودی، یک نفر یهودی را بزند، مثل این است که عزت الهی را زده است. و مستحق مرگ خواهد بود.
اگر یهودی آفریده نشده بود، برکت از زمین می رفت و باران نمی بارید و خورشید آفریده نمی شد.
فرق میان انسان و حیوان، فرق میان یهودی و دیگر ملّت هاست؛ نطفه ی دیگر ملّت ها، نطفه ی چهارپاست و ملّت های دیگر، مانند سگ ها هستند. اعیاد مقدّسه برای آنها و برای سگ ها آفریده نشده است. سگ از غیریهودی بالاتر است؛ زیرا در اعیاد غذا دادن به سگ ها جایز است، اما به غیر یهودی نه.
غیر یهود هیچ خویشاوندی ای با یهود ندارد؛ زیرا آنها به خرها شبیه ترند تا به انسان ها. در نزد یهودیان خانه های غیریهود، به منزله ی طویله ی حیوانات است و غیریهودیان، خوک های نجسی هستند که برای خدمت یهودیان آفریده شده اند.
د. افراد صالح غیریهودی را بکش، و بر یهودی حرام است که غیریهودی را از مرگ و یا از چاهی که افتاده نجات بدهد، بلکه سزاوار است که با سنگ جلو آن را بگیرد.
ه. بر اسراییلی ها کشتن و غصب کردن و دزدی نمودن مال غیراسراییلی جایز، بلکه واجب است.
و. کشتن افراد مسیحی از اموری است که لازم است از ناحیه ی یهودیان عملی گردد.
ز. تنها ما ملّت برگزیده ی خدا در زمین هستیم… خداوند به خاطر لطفی که به ما داشته است، حیوان هایی از جنس انسان ـ که عبارت از سایر ملل باشند ـ برای ما آفریده و آنها را مسخّر ما ساخته است؛ زیرا خداوند به خوبی می دانسته است که ما نیازمند به دو نوع حیوان هستیم: یک نوع حیوان لال، مانند چهارپایان و پرندگان؛ و یک نوع ناطق، مانند مسیحی ها، مسلمان ها، بودایی ها و سایر ملل از شرق و غرب که آنها را به خاطر خدمت گزاری ما آفریده و ما را در زمین، متفرّق ساخته است تا پشت های آنان را لگدکوب کرده، زمام اختیار آنان را در دست داشته، از فنون آنان برای منافع خود بهره برداری نماییم.
به همین جهت است که بر ما واجب است دختران زیبای خود را به ازدواج پادشاهان و وزرا و بزرگان درآوریم و فرزندان خود را در میان پیروان مذاهب دیگر داخل کرده تا در صورت مقتضی آنها را وادار به جنگ نموده، قدرت نهایی را در دست داشته و بهره برداری کامل از آنها کرده باشیم».[۱]
پی نوشت:
[۱] . محمّد عبداللّه الشرقاوی، الکنز المرصود فی فضائح التلمود، ص ۱۹۰به بعد (با اندکی تغییر).
