فضایل ائمه: امام عسگری (ع): ترس از خدا

۱۴۰۰-۰۹-۱۳

356 بازدید

اشاره:

از جمله صفات برجسته و بارز آن حضرت شدت بیم و ترس او از خدای – عز و جل – در کودکی بود، هر چند ممکن است خواننده، از مطالبی که در این زمینه مطالعه می‏کند شگفت‏ زده شود که چگونه امام هرگاه به هیزم و آتش می‏نگریست از ترس خدا گریه می‏کرد و سپس بیهوش می‏شد در حالی که کودکی بیش نبود. البته این حالت از اهل‏بیت عصمت و طهارت شگفت‏ آور نیست.

شبلنجی از کتاب دره الاصداف نقل می‏کند: «روزی بهلول، [امام عسکری] را – که کودکی بیش نبود – گریان دید و دیگر کودکان مشغول بازی بودند. بهلول تصور کرد او در آرزوی داشتن وسایلی است که کودکان برای بازی در اختیار دارند، لذا بدو گفت: آیا دوست داری برایت وسیله‏ ی بازی بخرم؟

– ای کم خرد، ما برای بازی آفریده نشده ‏ایم!

– پس برای چه آفریده شده ‏ایم؟

– برای کسب دانش و عبادت.

– این را از کجا می‏گویی؟

– از فرموده ‏ی خدای متعال (أفحسبتم أنما خلقناکم عبثاً و أنکم الینا لا ترجعون) [۱] ؛ (آیا می‏پندارید که شما را بیهوده آفریده ‏ایم و به سوی ما باز نخواهید گشت؟). بهلول از او خواست وی را پندی دهد. کودک با اشعاری او را پند داد و سپس از هوش رفت. آنگاه که به هوش آمد، بهلول به وی گفت: این چه حالتی بود که بر تو رفت در حالی که تو کودکی بی‏گناه هستی؟

فرمود: ای بهلول، بدان من با چشم خود دیدم مادرم آتشی را با هیزم‏های بزرگ برافروخت که بر فروزنده‏ی آنها هیزم‏های کوچک بود و من بیم آن دارم که از هیزم‏های کوچک جهنم باشم» [نور البصار،ص۱۸۳ صواعق المحرقه،ص۲۰۷] . نیز در کتاب احقاق الحق به نقل از کتاب وسیله المآل اشعاری را که شبلنجی ذکر نکرده، اضافه می‏کند و می‏گوید: «بهلول گفت: بدو گفتم: پسرکم، من تو را فرزانه‏ ای می‏بینم. مرا پندی مختصر ده. وی این اشعار را خواند:

أری الدنیا تجهز بانطلاق‏

مشمره علی قدم و ساق‏

– می‏بینم دنیا با سرعت

مهیای گذشت و عبور شده است.

فلا الدنیا بباقیه لحی‏

و لا حی علی الدنیا بباق‏

نه دنیا برای کسی باقی ماند

و نه کسی در دنیا جاودان خواهد ماند.

کأن الموت و الحدثان فیها

الی نفس الفتی فرسا سباق‏

گویی مرگ و پیش‏آمدهای روزگار

چون دو اسب مسابقه‏اند که به سوی انسان می‏تازند.