- زمان مطالعه : 2 دقیقه
- توسط : حمید الله رفیعی
- 0 نظر
بعد از ولادت پیامبر اینک نوبت آن رسیده بود که طبق عادت و رسوم اعراب او از مادر هم جدا گشته و در سن طفولیت به دست دایه ای سپرده شود.
یکی از عادات بزرگان مکه این بود که از میان قبایل صحرانشین دایه ای برای پرورش فرزندان شیرخوار خود برمی گزیدند. از این رو، عبدالمطلب، بزرگ بنی هاشم و سرپرست محمّد، زنی عرب بنام «حلیمه» را برگزید تا محمّد را شیر دهد.
آری، حلیمه که زنی خوش خوی از قبیله ای بنام «بنی سعد» بود و در اطراف شهر طائف زندگی می کردند، انتخاب گردید.
بدین ترتیب محمّد دوران طفولیت را در آغوش گرم و مهربان حلیمه سپری کرد. همان محمّد که در سپردنش به دایه هیچ کس حاضر نشد او را قبول کند چرا که یتیم بود. به خاطر وجود با برکت آن حضرت، برکت و خرّمی نیز برای قبیله بنی سعد پدید آمد.۱
کودک عبد المطلب مدت پنج سال در میان قبیله «بنی سعد»بسر برد،و رشد و نمو کافی نمود. در ضمن این مدت،دو یا سه بار،حلیمه او را پیش مادرش برد، و آخرین بار او را به مادرش تحویل داد.
نخستین دفعه،هنگامی بود که دوران شیرخوارگی او پایان یافت و برای همین جهت او را به مکه برد و با اصرار دو مرتبه باز گرفت.علت اصرار«حلیمه »،برای باز گرفتن این بود که وجود این طفل باعث خیر و برکت او گردیده بود و شیوع بیماری «وبا»در مکه سبب شد که مادر وی نیز خواهش او را بپذیرد.
دفعه دوم، موقعی بود که دسته ای از روحانیون حبشه به حجاز آمده بودند،محمد«ص »را، در قبیله «بنی سعد»مشاهده کردند.دیدند علائمی را که در کتابهای آسمانی،برای پیامبری که پس از عیسی خواهد آمد،کاملا در این طفل موجود است.از این نظر تصمیم گرفتند او را به هر نحوی که ممکن است بربایند و با خود به حبشه ببرند و این افتخار نصیب آنان گردد. (۲)
این مطلب هیچ استبعادی ندارد.زیرا به تصریح قرآن علائم پیامبر در انجیل بیان شده بود.هیچ مانعی ندارد که دانشمندان وقت،از روی آن علائم دارنده آن را تشخیص داده باشند.قرآن کریم در این باره می فرماید:
«و یادآور هنگامی که عیسای مریم به بنی اسرائیل گفت:من همانا رسول خدا به سوی شما هستم،و بر حقانیت کتاب تورات که مقابل من است،تصدیق می کنم و نیز شما را مژده می دهم که بعد از من،رسول بزرگواری که نامش(در انجیل من)احمد است،بیاید.چون آن رسول با آیات و معجزات به سوی خلق آمد،گفتند:این(معجزات و قرآن وی)سحری آشکار است ». (۳) در این مورد آیات دیگری نیز هست که آشکارا می رساند که علائم و نشانه های پیامبر اسلام «ص »در کتب آسمانی گذشته،صریحا بیان شده بود و امتهای پیشین از آن با خبر بودند. (۴).
پی نوشت:
- تکه گاهان خسته دل، محمدی، ص ۱۳۷ و ۱۳۸؛ داستان پیامبران، اکبری؛ خلاصه تاریخ انبیاء، درودگر؛ قصه های قرآن، آزرمی، ص ۴۷۸.
- سیره ابن هشام »،ج ۱/۱۶۷.
- و اذ قال عیسی ابن مریم یا بنی اسرائیل انی رسول الله الیکم مصدقا لما بین یدی من التوریه و مبشرا برسول یاتی من بعدی اسمه احمد فلما جائهم بالبینات قالوا هذا سحر مبین -سوره صف/۶.
- سوره اعراف/۱۵۷.
منبع : فروغ ابدیت ج۱ , سبحانی، جعفر
لطفا نظرتان را درباره این محتوا بنویسید
فایل تصویری در سایت شما
فایل صوتی در سایت شما
به اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی