شفای وصال شیرازی با عنایت امام حسن (علیه‌السلام)

اشاره:

برخی از معجزات و کرامات اهل بیت(علیهم‌السلام) پس از شهادت آنان جلوه گری می کند. این گونه معجزات با توسل و دعای مؤمنین از آنان ظاهر می گردد. بسیار شنیده شده و نقل گردیده که افراد زیادی از برکت زیارات قبور مطهر آنان و نیز با توسل به آنان شف یافته و سلامتی خود را به دست آورده اند. در این نوشته شفای وصال شیرازی با توسل به امام حسن (علیه‌السلام) نقل شده است.

میرزا محمد شفیع شیرازی متخلص به وصال شیرازی متوفی سال ۱۲۶۲ق در شیراز از بزرگان شعرا و ادبا و عرفای عصر فتحعلی شاه قاجار بود. علاوه بر مراتب علمی، به تمام خطوط هفت گانه (نسخ، نستعلیق، ثلث، رقاع، ریحان، تعلیق و شکسته) مهارتی به سزا داشته و کتابهای فراوانی نیز با خطوط مختلف نگاشته است. از جمله، اینکه ۶۷ قرآن به خط زیبای خود نوشته است. بر اثر نوشتن زیاد چشمش آب می آورد و به پزشک مراجعه می کند، دکتر می گوید: من چشمت را درمان می کنم، به شرطی که دیگر با او نخوانی و خط ننویسی. پس از معالجه و بهبودی چشم، دوباره شروع به خواندن و نوشتن می کند تا اینکه به کلی نابینا می شود. سرانجام با حالت اضطرار متوسل به محمد (صلی‌الله علیه و آله) و آل او می شود. شبی در عالم رؤیا پیغمبر اکرم (صلی‌الله علیه و آله) را در خواب می بیند، حضرت به او می فرماید: چرا در مصائب حسین مرثیه نمی گویی تا خدای متعال چشمت را شفا دهد. در همان حال حضرت فاطمه زهرا (علیهاالسلام) حاضر گردیده، می فرماید: وصال! اگر شعر مصیبت گفتی، اول از حسنم شروع کن؛ زیرا او خیلی مظلوم است.

صبح آن روز وصال شروع کرد دور خانه قدم زدن و دست به دیوار گرفتن و این شعر را سرودن:

از تاب رفت و طشت طلب کرد و ناله کرد

آن طشت را ز خون جگر باغ لاله کرد

نیمه دوم شعر را که گفت، ناگهان چشمانش روشن و بینا شد. آن گاه اضافه کرد:

خونی که خورد در همه عمر، از گلو بریخت

دل را تهی زخون دل چند ساله کرد

زینب کشید معجر و آه از جگر کشید

کلثوم زد به سینه و از درد ناله کرد[۱]

پی نوشت:

[۱]. شیخ علی میرخلف زاده، ص ۲۷۳ – ۲۷۲؛ ر. ک: گلشن وصال؛ کشکول شمس.

منبع: پایگاه اطلاع رسانی حوزه.