بینایی واقعی

اشاره:

نعمت بینایی ظاهری چیزی است و بینایی حقیقی چیزی دیگری است. گاهی انسان دارای بینایی ظاهری است اما آنچه حقیقت دارد برای او قابل دیدن نیست. بینایی ظاهری فقط ظواهر را درک می کند اما بینایی واقعی آن است که پشت پرده را هم ببیند. خدای متعال قدرتی دارد که با دست اولیای خود آن را ظاهر می سازد. در این مقاله به دو کرامت و معجزه الهی در مورد بینایی اشاره شده که توسط امام صادق (علیه‌السلام) به نمایش گذاشته شده است.

 در بصائرالدرجات و مناقب از ابى بصیر که نابینا بود روایت شده که امام صادق (علیه السلام) به او فرمود:

«یا ابا محمّد دوست دارى مرا ببینى؟ گفتم: بلى، فدایت بشوم؛ بر چشم من دست کشید، چشمم روشن شد، و به روى آن حضرت نظر کردم. فرمود: یا ابا محمد! اگر شهرت در میان مردم نبود، تو را بر همین حال بینا مى گذاردم؛ بعد بر چشم من دست کشید، به حالت اول برگشتم. ۱

همچنین از ابى بصیر روایت شده که گفت:

«با آن حضرت در طواف بودم، گفتم: فدایت شوم یابن رسول الله، آیا خدا این خلق را مى آمرزد؟ فرمود: اکثر اینها که مى بینى میمون و خوک هستند؛ آنگاه به چشمم دست کشید، آنها را به همان صورت دیدم، وحشت کردم، دوباره بر دیده ام دست کشید و به حالت اول برگشتم»۲ 

کسى که اراده نافذه اش با یک دست کشیدن، به چشم نابینا بینایى مى بخشد تا اشکال و ابدان را ببیند، و بصیرتى مى بخشد که صور ارواح را ببیند، و به یک دست کشیدن بصر و بصیرت را مى گیرد، کسى است که در اثر عبودیت مطلقه، ولایت مطلقه اى یافته است که با استمداد از فعال ما یشاء و یرید، مراد او از اراده تخلف نکند، و مُلک و ملکوت و ابدان و ارواح در دائره دعوت مستجابه او باشند.

پی نوشت:

۱.  بصائر الدرجات، ص ۲۹۲؛  مناقب آل أبى طالب، ج ۴، ص ۲۳۹، ( ج ۳، ص ۳۶۴ )؛ بحارالانوار، ج ۴۷، ص ۷۹.

۲. بصائر الدرجات، ص ۲۹۰؛ بحارالانوار، ج ۴۷، ص ۷۹.