وجه تسمیه پیامبر اسلام به «امین»

اشاره:

امین در نقطه مقابل خائن قرار دارد؛ یعنی کسی که در امانت خیانت نکرده و مورد اطمینان و اعتماد مردم است. با توجه به این که پایه‏هاى اخلاق فردى و اجتماعى پیامبر (ص) در دوران جوانیش چنان استوار بود که بین مردم، به عنوان شخصی امین و مورد اطمینان شناخته می شد، از این رو به آن حضرت “امین” می گفتند. گفتنی است که پیامبر اسلام (ص) هم امین وحی و مورد اعتماد خداوند بود و هم امین برای مردم. زیارت های رسیده از معصومان (ع) برای پیامبر اسلام (ص) که در آنها، آن حضرت به “امین الله” خطاب شده و نیز روایاتی که این عنوان در آن ذکر شده نیز در همین راستا ارزیابی می شود.

امین در معنایی متضاد با خائن به کار گرفته می شود؛ یعنی کسی که در امانت خیانت نمی کند و مورد اطمینان و اعتماد طرف مقابل است که به او اعتماد می کند.[۱]

با توجه به این که پایه‏ هاى اخلاق فردى و اجتماعى پیامبر (ص) در دوران جوانیش چنان استوار شد که بین مردم، شخص امین و مورد اطمینان به شمار می آمد؛ از این رو مردم به آن حضرت “امین” می گفتند.

نقل شده است: کاروانى از مکّه به بازار بُصرى در شام رفت. راهبى در آن جا بود. گفت: بپرسید ببینید در این کاروان از اهل حرم کسى هست یا نه؟ گفتند: بلى. پرسید: احمد بن عبد المطلب ظهور نکرده است؟ چون او باید در این ماه ظهور کند! و او آخرین پیامبر خدا است و از مکّه خروج و به مدینه هجرت مى‏کند. راوى مى‏گوید: وقتى که به مکّه برگشتیم پرسیدیم: تازه چه خبر است. گفتند: خبر محمّد امین (ص) است که ادّعاى پیامبرى مى‏کند.[۲]

گفتنی است که پیامبر اسلام (ص) هم امین و مورد اعتماد خداوند بود و هم امین برای مردم، به همین دلیل در قرآن و روایات آن حضرت به عنوان “امین” معرفی شده است. به عبارتی تمام پیامبران، امین وحی پروردگار هستند.

خداوند سبحان در قرآن به نقل از حضرت هود (ع) بیان می دارد که به قومش عرضه داشت: رسالت هاى پروردگارم را به شما ابلاغ مى‏کنم و من خیرخواه امینى براى شما هستم.[۳]

همچنین قرآن کریم از حضرت نوح، صالح، لوط و شعیب نقل می کند که هر کدام از آنها به قومشان عرضه داشتند: “مسلّماً من براى شما پیامبرى امین هستم”![۴]

زیارت هایی از معصومان (ع) به ما رسیده که در آنها پیامبر اسلام (ص) به “امین الله” خطاب شده است.

از جمله در زیارتی خطاب به پیامبر اکرم (ص) عرضه می داریم: “… السَّلَامُ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَى مُحَمَّدٍ أَمِینِ اللَّهِ عَلَى رُسُلِهِ وَ عَزَائِمِ أَمْرِهِ …”.[۵]

در روایات نیز به طور مکرّر به این امر اشاره شده است که به یک مورد آن اشاره می کنیم:

عبد الله بن جندب می گوید: حضرت رضا (ع) برایم نوشت: “… حضرت محمّد، “امین” خدا در بین مردم بود، پس از در گذشت او ما اهل بیت ورثه او هستیم، پس ما امین هاى خدا در زمینیم…”. [۶]

 پی نوشت:

[۱] مهیار، رضا، فرهنگ أبجدی عربی- فارسی، ص ۴.

[۲] راوندی، قطب الدین، الخرائج و الجرائح، ج‏۱، ص ۱۲۵ و ۱۲۶، مؤسسه امام مهدى (عج) قم، ۱۴۰۹ هـ ق.

[۳] . اعراف، ۶۸.

[۴]  شعراء، ۱۰۷، ۱۲۵، ۱۴۳، ۱۶۲، ۱۷۸.

[۵] . ابن قولویه قمى، کامل الزیارات، ص ۲۰۱، انتشارات مرتضویه نجف اشرف، ۱۳۵۶ هـ ق.

[۶] . کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج ۱، ص ۲۲۳، دار الکتب الإسلامیه تهران، ۱۳۶۵ هـ ش.

منبع: اسلام کوئیست