تعادل صدا در هنگام دعا

زمان مطالعه : 2 دقیقه

توسط : حمید الله رفیعی

0 نظر

یکی از آداب دعا این است که انسان در هنگام دعا باید آواز و صدای خود را نه چندان بلند کرده و نه چندان آهسته کند بلکه حالت وسط بین آنها را انتخاب کند.

از طریق اهل سنت روایت شده است که مردم هنگامى که به همراه پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم حرکت مى‏ کردند چون به نزدیکى مدینه رسیدند صدا را به تکبیر بلند کردند. پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: «اى مردم کسى را که مى‏ خوانید کر و یا غایب نیست او میان شما و گردن مرکبهاى شماست.»[۱]

درباره قول خداوند که فرموده است: «وَ لا تَجْهَرْ بِصَلاتِکَ وَ لا تُخافِتْ بِها[۲]؛ و نمازت را زیاد بلند یا آهسته مخوان»،گفته‏ اند: مقصود از آن دعاست، خداوند زکریّاى پیامبرش را در آنجا که فرموده است:«إِذْ نادى‏ رَبَّهُ نِداءً خَفِیًّا؛[۳] در آن هنگام که پروردگارش را در خلوتگاه خواند»، مى‏ستاید، و نیز فرموده است: «ادْعُوا رَبَّکُمْ تَضَرُّعاً وَ خُفْیَهً؛[۴] پروردگارتان را از روى تضرّع و در پنهانى بخوانید».

در عدّه الداعى آهستگى در دعا از جمله آداب آن شمرده شده است زیرا آن از ریا بدور است. همچنین مقتضاى قول حقّ تعالى است که: «ادْعُوا رَبَّکُمْ تَضَرُّعاً وَ خُفْیَهً».

اسماعیل بن همّام از امام ابى الحسن الرّضا علیه السلام روایت کرده که فرموده است:«دعاى بنده در پنهانى یک دعاست لیکن برابر هفتاد دعاى آشکار مى‏ باشد.»[۵] در روایت دیگرى آمده است: «دعاى پنهانى تو برتر از هفتاد دعاست که آن را آشکار به‏ جا آورى.»[۶] از پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم روایت شده است که: «خداوند به سه نفر بر فرشتگانش مباهات مى‏ کند: کسى که در بیابانى بى‏ آب و علف صبح کند و در این حال اذان و اقامه بگوید و نماز بگزارد. خداوند به فرشتگان مى ‏گوید: به بنده‏ام بنگرید که نماز مى‏ گزارد و هیچ کس جز من او را نمى ‏بیند؛ پس از آن هفتاد هزار فرشته فرود مى‏ آیند و در پشت سرش نماز مى ‏گزارند و تا فرداى آن روز برایش طلب آمرزش مى‏ کنند. و دیگر کسى است که در شب برخیزد و در تنهایى نماز بگزارد و سپس سجده کند و در حال سجده به خواب رود، خداوند مى‏ گوید: به بنده‏ ام بنگرید که روح او نزد من و جسدش براى من در سجده است. دیگر مردى است که در حال رزم است یارانش مى ‏گریزند و او پایدارى مى‏ کند و مى ‏رزمد تا کشته مى‏ شود.»[۷]