بناى مسجد و فضیلتى از على علیه السلام

پس از بناى مسجد النبى، یاران پیامبر (صلى الله علیه و آله و سلم) در اطراف مسجد براى خود خانه هایى ساخته بودند که یکى از درهاى آنها رو به مسجد باز می شد. پیامبر گرامى (صلى الله علیه و آله و سلم) به فرمان خدا دستور داد که تمام درهایى را که به مسجد باز می شد ببندند، جز در خانه على بن ابى طالب را. این مطلب بر بسیارى از یاران رسول خدا گران آمد، از این رو پیامبر (صلى الله علیه و آله و سلم) بر منبر رفت و چنین فرمود:

خداوند بزرگ به من دستور داده است که تمام درهایى را که به مسجد باز می شود ببندم، جز در خانه على را؛ و من هرگز از پیش خود به بسته شدن درى و یا باز ماندن آن دستور نمی دهم؛ من در این مسایل پیرو فرمان خدا هستم. (۱)

آن روز تمام یاران رسول خدا این موضوع را فضیلت بزرگى براى حضرت على (علیه السلام) تلقى کردند تا آنجا که خلیفه دوم بعدها می گفت: اى کاش سه فضیلتى که نصیب على شد نصیب من شده بود، و آن سه فضیلت عبارتند از:

۱) پیامبر دختر خود را در عقد على در آورد.
۲) تمام درهایى را که به مسجد باز می شد بست، جز در خانه على را.
۳) در جنگ خیبر پیامبر پرچم را به دست على داد. (۲)

تفاوتى که میان حضرت على (علیه السلام) و دیگران وجود داشت این بود که ارتباط او با مسجد هیچ وقت قطع نشده بود، او خانه زاد خدا بود و در کعبه دیده به جهان گشوده بود، بنابراین مسجد از روز نخست خانه او بود و این موقعیت، دیگر هرگز براى هیچ کس دست نداد. گذشته از این، حضرت على (علیه السلام) به طور قطع و در هر حال رعایت شئون مسجد را می کرد ولى دیگران کمتر می توانستند شئون مسجد را آن طور که باید رعایت کنند.

پی نوشت ها

۱- مسند احمد، ج۳، ص۳۶۹؛ مستدرک حاکم، ج۳، ص ۱۲۵؛ الریاض النضره، ج۳، ص ۱۹۲و….

۲- مسند احمد، ج۲، ص۲۶؛

منبع: آیت الله شیخ جعفر سبحانى؛ فروغ ولایت؛ ص۷۱