چهل حدیث درباره دروغ و دروغگویی

خداوند می فرماید:

«اِءنَّما یَفتَرِى الَّذینَ لایُؤمِنُونَ بِآیاتِ اللّه وَ اُولئِکَ هُمُ الکاذِبُونَ.»[ سوره نحل: آیه ۱۰۵] تنها کسانى دروغ مى گویند که ایمان به آیات خدا ندارند، ودروغگویان واقعى آنها هستند.

۱. عَن أَمیرِالمُؤمِنینَ (علیه السلام) قالَ: ألکِذْبُ عَیْبٌ فاضِحٌ [ بحارالانوار ج ۶۶ ص ۳۱۳ ح ۷٫]

امیرمؤمنان (علیه السلام) فرمود: دروغگویى عیبى رسوا کننده است. (چون معمولاً دروغ بعد از مدتى آشکار مى شود و انسان دروغگو در بین مردم رسوا مى گردد.)

۲. عَنْ عَلِىٍّ (علیه السلام) قالَ: ماکَذَبَ عاقِلٌ وِ لا زَنى مُؤْمِنٌ. [ بحارالانوار ج ۶۶ ص ۳۱۳ ح ۷٫]

على (علیه السلام) فرمود: هیچ عاقلى دروغ نمى گوید؛ و هیـچ مؤمنى زنـا نمى کند. (انسان عاقل مى داند که عاقبت دروغگویى رسوایى و بى اعتمادى و خوارى است، انسان با ایمان هم مى داند که زنا عواقب وخیم و غیرقابل بخششى دارد).

۳. عَنْ رَسُولِ اللّه (صلی الله علیه و آله) قالَ فى خُطبَتِهِ: وَ مِنْ أعْظَمِ خَطایَا اللِّسانِ الْکِذبُ. [ بحارالانوار ج ۲۱ ص ۲۱۱٫]

رسول خدا (صلی الله علیه و آله) در خطبه اش فرمود: از بزرگترین گناهان زبان، دروغگویى است.

(مردى خدمت پیامبر (صلی الله علیه و آله) رسید، عرض کرد نماز نمى خوانم و عمل منافى عفت انجام مى دهم، دروغ مى گویم! کدام را اول ترک گویم؟! پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: دروغ را، و در محضر پیامبر (صلی الله علیه و آله) تعهد کرد که هرگز دروغ نگوید: هنگامى که خارج شد، وسوسه هاى شیطانى براى عمل منافى عفّت در دل او پیدا شد، اما بلافاصله فکر کرد که اگر فردا پیامبر (صلی الله علیه و آله)از او در این باره سؤال کند، اگر بگوید چنین عملى را مرتکب نشده دروغ است و اگر راست بگوید حدّ بر او جارى مى شود، و همین گونه در رابطه با سایر کارهاى خلاف، این فکر و ترک دروغ، سرچشمه ترک همه گناهان او گردید. تفسیر نمونه ج ۱۱ ص ۴۱۳.)

۴. قالَ أمیرُالمُؤمِنینَ (علیه السلام): لاسُوءَ أَسوَءُ مِنَ الْکِذْبِ [ بحارالانوار ج ۷۲ ص ۲۵۹ ح ۲۳٫]

امیرمؤمنان (علیه السلام) فرمود: هیچ بدى و زشتى بدتر از دروغگویى نیست.

۵. عَنْ رَسُولِ اللّه (صلی الله علیه و آله) قالَ: وَیْلٌ لِلَّذى یُحَدِّثُ فَیَکْذِبْ لِیُضحَکَ بِهِ القَوْمَ، وَیْلٌ لَهُ، وَیْلٌ لَهُ [ کنزالعمّال، ج ۳ ص ۶۲۱ ح ۸۲۱۵٫]

پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) فرمود: واى بر کسى که دروغ مى گوید تا دیگران را با آن بخنداند، واى بر او، واى بر او!

۶. عَنْ رَسُولِ اللّه (صلی الله علیه و آله) : تَحَرُّوا الصِّدقَ وَ إنْ رَأَیتُم أنَّ فیهِ الْهَلَکَهَ فَإنَّ فیهِ النَّجاهَ. وَاجتَنِبُوا الْکِذْبَ وَ إنْ رَأَیتُمْ أَنَّ فیهِ النَّجاهَ فَإنَّ فیهِ الهَلَکَهَ. [ نهج الفصاحه ص ۲۲۶ ح ۱۱۲۷٫]

پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) فرمود: درپى راستى باشید، اگرچه فکر کنید که مایه هلاکت است، که راستگویى موجب نجات است و از دروغگویى پرهیز کنید اگرچه پندارید عامل نجات است، زیرا آن مایه هلاکت و نابودى است.

۷. قالَ رَسُولُ اللّه (صلی الله علیه و آله) ثَلاثَهٌ لایُریحُونَ رائِحَهَ الجَنَّهِ: رَجُلٌ ادَّعى إلى غَیْرِ أَبیهِ وَ رَجُلٌ کَذِبَ عَلَىَّ، وَ رَجُلٌ کَذِبَ عَلى عَینَیهِ. [ نهج الفصاحه ص ۲۵۱ ح ۱۲۳۱٫]

پیامبر گرامى اسلام (صلی الله علیه و آله) فرمود: سه نفر بوى بهشت را نمى چشند:

۱ ـ فردى که خود را به غیر پدرش نسبت دهد،

۲ ـ کسى که بر من دروغ ببنندد،

۳ ـ کسى که برخلاف آنچه با چشم دیده سخن بگوید.

۸. عَنْ رَسُولِ اللّه (صلی الله علیه و آله) قالَ: عَلَیْکُم بِالصِّدْقِ فَإنَّهُ بابٌ مِنْ أَبوابِ الجَنَّهِ وَ إیّاکُم وَالْکِذْبَ فَإنَّهُ بابٌ مِنْ أبوابِ النّارِ. [ کنزالعمّال ج ۳ ص ۳۴۶ ح ۶۸۶۲٫]

پیامبر بزرگوار (صلی الله علیه و آله) فرمود: راستى پیشه کنید که آن درى از دربهاى بهشت است و از دروغ بپرهیزید، که آن درى از دربهاى جهنم است.

۹. قالَ إلامامُ العَسکَرىُّ (علیه السلام): جُعِلَتِ الخَبائِثُ کُلُّها فی بَیْتٍ وَ جُعِلَ مِفتاحُهَا الْکِذْبُ. [ نزهه الناظر وتنبیه الخاطر ص ۱۴۵ ح ۱۳٫]

امام حسن عسکرى (علیه السلام) فرمود: تمام پلیدیها و زشتیها در خانه اى نهاده شده که کلید آنها دروغگویى است.

(یعنى بادروغگویى در همه پلیدى ها به روى انسان باز و زمینه انجام آنها فراهم مى شود).

۱۰. عَنْ رَسُولِ اللّه (صلی الله علیه و آله) قالَ: عَمَلُ الجَنَّهِ الصِّدْقُ وَ إذا صَدَقَ العَبْدُ بَرَّ وَ إذا بَرَّ أَمِنَ وَ إذا أمِنَ دَخَلَ الجَنَّهَ وَ عَمَلُ النّارِ الْکِذْبُ وَ إذا کَذِبَ العَبْدُ فَجَرَ وَ إذا فَجَرَ کَفَرَ وَ إذا کَفَرَ دَخَلَ النّارَ. [ نهج الفصاحه ص ۴۲۱ ح ۱۹۸۸٫]

پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) فرمود: کار بهشت راستگویى است، چون بنده راست بگوید نیکى کند و چون نیکى کند در امان خواهد بود و وقتى در امان باشد وارد بهشت شود. و کار جهنم دروغ گویى است، چون بنده دروغ بگوید کار بد کرده است وقتى کار بد کرد به کفر گراید و چون به کفر گراید به جهنّم برود.

۱۱. ألإمامُ عَلِىّ (علیه السلام) قالَ: یَکتَسِبُ الکاذِبُ بِکِذْبِهِ ثَلاثاً: سَخَطَ اللّه ِ عَلَیهِ وَ استَهانَهَ النّاسِ بِهِ، وَ مَقْتَ المَلائِکَهِ لَهُ. [ میزان الحکمه ج ۳ ص ۲۶۷۸ ج ۱۷۴۶٫]

امام على (علیه السلام) فرمود: دروغگو با دروغ خودش سه چیز به دست مى آورد:

۱ ـ خشم الهى بر او،

۲ ـ اهانت به خودش از طرف مردم،

۳ ـ سرزنش و نکوهش فرشتگان نسبت به او.

۱۲. عَنْ عُبَیْدِ بنِ زُرارَه قالَ سَمِعْتُ أباعَبْدِاللّه (علیه السلام) یَقُولُ: إنَّ مِمّا أَعانَ اللّه بِهِ [عَلَى الکَذّابینَ النِّسیانَ. [ کافى ج ۲ ص ۳۴۱ ح ۱۵٫]

عبید بن زراره گوید از امام صادق (علیه السلام) شنیدم که مى فرمود: از چیزهایى که خدا آن را مایه رسوایى وزیان دروغگویان قرارداده است، فراموشى است (چون دچار فراموشى نسبت به دروغش مى شود ورسوا مى گردد.پس دروغگو بى حافظه است)

۱۳. قالَ رَسُولُ اللّه (صلی الله علیه و آله): إیّاکُمْ وَ الکِذْبُ فَإنَّ الکِذبَ یَهْدى إلَى الفُجُورِ وَ الفُجُورُ یَهدى إلَى النّارِ. [ جامع الاخبار ص ۴۱۷ ح ۱۱۵۷٫]

رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: از دروغ بپرهیزید، زیرا دروغ انسان را به فسق و فجور مى کشاند وفسق و فجور هم انسان را روانه آتش جهنم مى کند.

۱۴. عَنْ عَلِىٍّ (علیه السلام) قالَ: کَثْرَهُ الکِذْبِ تُفْسِدُ الدّینَ وَ تَعْظِمُ الْوِزرَ. [ غررالحکم ج ۴ ص ۵۹۷ ح ۷۱۲۳٫]

على (علیه السلام) فرمود: دروغ زیاد، دین انسان را تباه مى سازد و بار گناه او را سنگین مى کند.

۱۵. عَنْ عَلِىٍّ (علیه السلام) قالَ: ألکِذْبُ فِى العاجِلَهِ عارٌ وَ فِى الاجِلَهِ عَذابُ النّارِ. [ غررالحکم ج ۲ ص ۳۱ ح ۱۷۰۸٫]

على (علیه السلام) فرمود: دروغ گویى مایه ننگ و عار در دنیا و موجب عذاب آتش در آخرت است.

۱۶. فى مَواعِظِ النَّبِىِّ (صلی الله علیه و آله) قالَ: یا عَلِىُّ! إیّاکَ وَالکِذْبُ فَإنَّ الکِذبَ یُسَوِّدُ الوَجْهَ ثُمَّ یَکْتُبُ عِنْدَاللّه کَذّاباً، وَ إنَّ الصِّدْقَ یُبَیِّضُ الوَجْهَ وَ یُکْتَبُ عِنْدَاللّه صادِقاً، وَاعلَمْ أنَّ الصِّدْقَ مُبارَکٌ وَ الکِذْبَ مَشؤُومٌ. [ بحارالانوار ۷۷ ص ۶۹٫]

در پندهاى پیامبر (صلی الله علیه و آله) آمده است که فرمود: اى على! بپرهیز از دروغ زیرا دروغ چهره را سیاه مى کند، و پیش خدا از دروغگویان نوشته مى شود. و راستگویى چهره را سفید مى کند، و پیش خدا راستگو نامیده مى شود و بدان که راستى مبارک و دروغ شوم است.

۱۷. قالَ رَسُولُ اللّه (صلی الله علیه و آله): ألمُؤْمِنُ إذا کَذِبَ مِنْ غَیْرِ عُذْرٍ لَعَنَهُ سَبْعُونَ أَلْفَ مَلَکٍ، وَ خَرَجَ مِنْ قَلْبِهِ نَتِنٌ حَتّى یَبْلُغَ العَرْشُ فَیَلعَنُهَ حَمَلَهُ العَرْشِ. [ جامع الاخبار ص ۴۱۷ ح ۱۱۵۸٫]

پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: انسان مؤمن اگر بدون عذر دروغ بگوید، هفتاد هزار فرشته او را لعنت مى کنند و از درون او بوى زشتى خارج مى شود تا به عرش مى رسد و حاملان عرش نیز او را لعنت مى کنند.

۱۸. عَنْ أَبى عَبْدِاللّه (علیه السلام) قالَ: مَن حَلَفَ عَلى یَمینٍ وَ هُوَ یَعْلَمُ أنَّهُ کاذِبٌ فَقَدْ بارَزَ اللّه. [ محاسن برقى ص ۱۱۹ ح ۱۳۱٫]

امام صادق (علیه السلام) فرمود: کسى که با آگاهى قسم دروغ بخورد با خدابه مبارزه و جنگ برخاسته است.

۱۹. عَنْ رَسُولِ اللّه (صلی الله علیه و آله) قالَ: ألکِذْبُ یَنْقُصُ الرِّزْقَ. [ کنزالعمال ج ۳ ص ۶۲۳ ح ۸۲۲۰٫]

پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) فرمود: دروغگویى رزق و روزى انسان را کاهش مى دهد.

۲۰. عَنْ أبى عَبْداللّه (علیه السلام) قالَ: إنَّ الرَّجُلَ لَیَکْذِبُ الکَذِبَهَ فَیَحْرُمُ بِها صَلاهَ اللَّیْلِ، فَإذا حَرِمَ صَلاهَ اللَّیْلِ حَرِمَ بِهَا الرِّزْقَ. [ بحارالانوار ج ۷۲ ص ۲۵۹ ح ۲۶٫]

امام صادق (علیه السلام) فرمود: انسان دروغى مى گوید درنتیجه از نمازشب محروم مى شود وقتى از نمازشب محروم شد از رزق و روزى هم محروم مى گردد.

۲۱. عَنْ رَسُولِ اللّه (صلی الله علیه و آله) قالَ: لاتَمْزَحْ فَیَذْهَبُ بَهاؤُکَ وَلاتَکْذِبْ فَیَذْهَبُ نُورُکَ. [ نهج الفصاحه ص ۵۲۱ ح ۲۴۸۶٫]

پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) فرمود: شوخى نکن که شکوه تو از بین مى رود و دروغ نگو که نور تو نابود مى شود.

(منظور نور ایمان است که با دروغگویى از بین مى رود.)

۲۲. مُعاوِیَهُ بنُ وَهَبَ قالَ سَمِعْتُ أباعَبْدِاللّه (علیه السلام) یَقُولُ: إنَّ آیَهَ الکَذّابِ بِأَنْ یُخْبِرُکَ خَبَرَ السَّماءِ وَ الأرْضِ وَ المَشْرِقِ وَ المَغْرِبِ فَإذا سَأَلْتَهُ عَنْ حَرامِ اللّه وَ حَلالِهِ لَمْ یَکُن عِندَهُ شَئٌ. [ کافى ج ۲ ص ۳۴۰ ح ۸٫]

راوى مى گوید از امام صادق (علیه السلام) شنیدم که فرمود: نشانه دروغگو اینست که از آسمان و زمین ومشرق و مغرب خبر مى دهد و سخن مى گوید، امّا وقتى از حرام و حلال خدا مى پرسى چیزى ندارد که بگوید.

۲۳. عَنْ عَلِىٍّ (علیه السلام) قالَ: ألْکَذّابُ وَ المَیِّتُ سَواءٌ فَإنَّ فَضیلَهَ الْحَىِّ عَلَى المَیِّتِ الثِّقَهُ بِهِ، فِإذا لَمْ یُوثَقْ بِکَلامِهِ بَطَلَتْ حَیاتُهُ. [ غررالحکم ج ۲ ص ۱۳۹ ح ۲۱۰۴٫]

على (علیه السلام) فرمود: دروغگو و مرده هر دو یکسانند، زیرا برترى زنده بر مرده این است که به او اعتماد مى شود، پس وقتى در اثر دروغگویى به سخن او اطمینان نشود، زنده بودن او بى فایده گشته، همانند مرده مى شود.

۲۴. عَنْ أَسماءِ بِنْتِ عُمَیْسٍ قُلْتُ: یا رَسُولَ اللّه (صلی الله علیه و آله) ، إنْ قالَتْ أَحَدُنا لِشَئٍ یَشْتَهیهِ: لانَشْتَهیهِ أَیَعُدُّ ذلِکَ کِذْباً؟ قالَ (صلی الله علیه و آله): إنَّ الْکِذْبَ لَیُکْتَبُ حَتّى یُکْتَبُ الکُذَیْبَهَ کُذَیْبَهً. [ بحارالانوار ج ۷۲ ص ۲۵۸٫]

اسماء بنت عمیس مى گوید: به پیامبر گفتم: اگر یکى از ما در مورد چیزى که میل دارد بگوید میل ندارم، این دروغ شمرده مى شود یا نه؟ پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) فرمود: دروغ، نوشته مى شود حتى دروغ کوچک هم نوشته خواهد شد.

(دروغ، هرچند کوچک باشد، چون مخالفت با دستور خدا است، بزرگ شمرده مى شود.)

۲۵. عَنْ رَسُولِ اللّه (صلی الله علیه و آله) قالَ: کَبُرَتْ خِیانَهً أَن تُحَدِّثَ أَخاکَ حَدیثاً هُوَلَکَ بِهِ مُصَدِّقٌ وَ أَنتَ لَهُ کاذِبٌ. [ نهج الفصاحه ص ۴۵۰ ح ۲۱۲۰٫]

پیامبر عظیم الشأن (صلی الله علیه و آله)فرمود: خیانتى بزرگ است که به برادرت سخنى بگویى که تو را راستگو مى شمارد وتصدیقت مى کند، ولى تو به اودروغ بگویى.

۲۶. عَنْ عَلِىٍّ (علیه السلام) قالَ: ألکَذّابُ مُتَّهَمٌ فى قَوْلِهِ وَإنْ قَوِیَتْ حُجَّتُهُ وَصَدَقَتْ لَهجَتُهُ. [ غررالحکم ج ۲ ص ۶۴ ح ۱۸۴۹٫]

حضرت على (علیه السلام) فرمود: دروغگو در آنچه بگوید متهم است، اگرچه دلیل و برهان قوى داشته باشد و گفتارش هم راست باشد.

(یعنى دروغگو، هرچند راست بگوید، سخنش را دروغ مى پندارند).

۲۷. قالَ النَّبِىُّ (صلی الله علیه و آله): لایَکْذِبُ الکاذِبُ إلاّ مِن مَهانَهِ نَفْسِهِ، وَأصْلُ السُّخرِیَّهِ ألطُّمَأنینَهُ إلى أهْلِ الْکِذبِ. [ اختصاص مفید ص ۲۳۲٫]

پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) فرمود: دروغگو دروغ نمى گوید بجز بخاطر خوارى و کمبودى که در خودش احساس مى کند، وریشه مسخره کردن، اطمینان به دروغگویان است.

۲۸. عَنْ عَلِىٍّ (علیه السلام) قالَ: ألکاذِبُ مُهانٌ ذَلیلٌ. [ غررالحکم ج ۱ ص ۹۳ ح ۳۳۹٫]

على (علیه السلام) فرمود: انسان دروغگو خوار و ذلیل است.

(یعنى خوارى و ذلت او را به دروغگویى مى کشاند، یا دروغ موجب خوارى او مى شود.)

۲۹. عَنِ النَّبِىِّ (صلی الله علیه و آله) قالَ: أَرْبَعٌ مَنْ کُنَّ فیهِ فَهُوَ مُنافِقٌ وَ إنْ کانَتْ فیهِ واحِدَهٌ مِنْهُنَّ کانَتْ فیهِ خَصلَهٌ مِنَ النِّفاقِ حَتّى یَدَعَها: مَنْ إذا حَدَّثَ کَذِبَ وَإذا وَعَدَ أَخلَفَ وَ إذا عاهَدَ غَدِرَ، وَ إذا خاصَمَ فَجَرَ. [ بحارالانوار ج ۷۲ ص ۲۶۱ ح ۳۴٫]

پیامبر گرامى اسلام (صلی الله علیه و آله) مى فرماید: چهار چیز اگر در انسانى باشد او منافق است: اگر یکى از آنها در او باشد یک خصلت از نشانه هاى نفاق در اوست، تا آنکه آن را هم رها کند:

۱ – وقتى سخن مى گوید دروغ بگوید،

۲ ـ چون وعده بدهد تخلف کند،

۳ ـ وقتى پیمانى ببندد حیله به کار برد،

۴ ـ هنگام دشمنى ازعدالت خارج شود وفسق وفجورانجام دهد.

۳۰. ألإمامُ عَلِىٍّ (علیه السلام) قالَ: عِلَّهُ الْکِذْبِ أَقْبَحُ عِلَّهٍ. [ میزان الحکمه ج ۳ ص ۲۶۷۶ ح ۱۷۴۲۸٫]

امام امیرالمؤمنین (علیه السلام) فرمود: بیمارى دروغ گویى، زشت ترین بیمارى است.

۳۱. قالَ عَلِىٌّ (علیه السلام): عَلامَهُ الإیمانِ: أَن تُؤثِرَ الصِّدْقَ حَیْثُ یَضُرُّکَ عَلَى الکِذْبِ حَیْثُ یَنفَعُکَ، وَ أَنْ لایَکُونَ فى حَدیثِکَ فَضْلٌ عَنْ عِلْمِکَ وَ أَنْ تَتَّقِى اللّه فى حَدیثِ غَیْرِکَ. [ بحارالانوار ج ۲ ص ۱۲۲ ح ۴۳٫]

امام على (علیه السلام) فرمود: علامت ایمان اینست که راستگویى را آنجا که به زیان توست، بر دروغى که براى تو سود مى رساند انتخاب کنى و گفتارت از آگاهى تو بیشتر نباشد (یعنى آنچه مى دانى بگویى نه بیشتر از آن) و اینکه تقواى الهى را در هنگام سخن گفتن از دیگرى مراعات کنى.

۳۲. قالَ عَلِىٌّ (علیه السلام): لایَجِدُ عَبْدٌ حَقیقَهَ الإیمانِ حَتّى یَدَعَ الکِذْبَ جِدَّهُ وَ هَزْلَهُ. [ محاسن برقى ص ۱۱۸ ح ۱۲۶٫]

امام على (علیه السلام) فرمود: هیچ بنده اى حقیقت ایمان را نمى یابد، مگراینکه دروغ را چه جدى باشد یا شوخى رها کند.

۳۳. عَنْ رَسُولِ اللّه (صلی الله علیه و آله) قالَ: ثَلاثٌ مَنْ کُنَّ فیهِ فَهُوَ مُنافِقٌ وَإنْ صامَ وَصَلّى وَحَجَّ وَاعْتَمَرَ وَقالَ إنّى مُسلِمٌ: مَن إذا حَدَّثَ کَذِبَ، وَ إذا وَعَدَ أَخلَفَ، وَ إذَا ائتُمِنَ خانَ. [ نهج الفصاحه ص ۲۶۸ ح ۱۲۸۰٫]

پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: سه چیز است که در هرکس باشد منافق است اگرچه روزه بگیرد و نماز بخواند و حج و عمره هم انجام بدهد و بگوید من مسلمان هستم:

۱ ـ کسى که وقتى سخن مى گوید دروغ بگوید،

۲ ـ هنگامى که وعده اى بدهد تخلف ورزد،

۳ ـ وقتى امین شمرده شود خیانت کند.

۳۴. ألحَسَنُ بْنُ االمَحبُوبِ: قالَ قُلْتُ لاِبى عَبْدِاللّه (علیه السلام): یَکُونُ المُؤمِنُ بَخیلاً؟ قالَ: نَعَمْ، قالَ: قُلْتُ فَیَکُونُ جَباناً؟ قالَ: نَعَمْ، قُلْتُ فَیَکُونُ کَذّاباً؟ قالَ: لا وَ لاجافِیاً، ثُمَّ قالَ: یَجْبِلُ المُؤمِنُ عَلى کُلِّ طَبیعَهٍ إلاَّ الخِیانَهَ وَالکِذْبَ. [ اختصاص مفید ص ۲۳۱٫]

حسن بن محبوب گوید : به امام صادق (علیه السلام) گفتم:

آیا مؤمن بخیل مى شود؟

فرمود: بله.

گفتم: مؤمن ترسو مى شود؟

فرمود: آرى.

گفتم: دروغگو مى شود؟

فرمود: نه دروغگو و نه جفاکار مى شود.

سپس فرمود:انسان مؤمن ممکن است هر سرشت و طبیعتى پیدا مى کند بجز خیانت و دروغ.

۳۵. عَنِ الحَلَبِی قالَ: سَمِعْتُ أباعَبْدِاللّه (علیه السلام) یَقُولُ: إنَّ المُؤمِنَ لاتَکُونُ سَجِیَّتُهُ الکِذْبَ وَ لاَالبُخْلَ وَ لاَ الفُجُورَ، وَلکِنْ رُبَّما أَلَّمَ بِشَىٍ؟ مِن هذا لایَدُومُ عَلَیهِ … [ بحارالانوار ج ۶ ص ۲۰ ح ۱۱٫]

حلبى گوید: از امام صادق (علیه السلام)شنیدم که مى فرمود: انسان مؤمن خلق و خویش دروغ گویى و بخل ورزى و فسق و فجور نیست، ولى چه بسا گناهانى صغیره را گاهى انجام دهد ولى ادامه نمى دهد.

(یعنى مؤمن عادت به این گناهان نمى کند گرچه ممکن است گاهى شیطان اورا گول بزند ولى وقتى متوجّه شود توبه مى کند.)

۳۶. قالَ رَسُولُ اللّه (صلی الله علیه و آله) : إنَّ فِى المَعاریضِ لَمَنْدُوحَهٌ عَنِ الکِذْبِ. [ بحارالانوار ج ۶ ص ۲۰ ح ۱۱٫]

پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) فرمود: در سربسته سخن گفتن راه و وسیله اى براى رهایى از دروغ است.

(در حدیثى آمده که عبداللّه بن بکیر سؤال کرد مردى اجازه ورود مى خواهد او به کنیزش مى گوید به او بگو او اینجا نیست امام فرمود: مشکلى ندارد، این دروغ نیست). [ میزان الحکمه ج ۳ ص ۲۶۸۱ ح ۱۷۴۸۵٫]

۳۷. عَنْ رَسُولِ اللّه (صلی الله علیه و آله) قالَ: ألکِذْبُ کُلُّهُ إثْمٌ إلاّ ما نَفَعَ بِهِ مُسْلِمٌ أَو دَفَعَ بِهِ عَنْ دینٍ. [ کنز العمال ج ۳ ص ۶۳۲ ح ۸۲۵۶٫]

رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: همه دروغها گناه است، مگر آنچه براى مسلمانى مفید واقع شود یا بواسطه آن از دین حمایت شود.

(دروغ مصلحت آمیز، به ز راست فتنه انگیز)

۳۸. قالَ االصّادِقُ (علیه السلام): ألکِذْبُ مَذْمُومٌ إلاّ فى أمْرَیْنِ: دَفْعُ شَرِّ الظَّلَمَهِ وَ إصْلاحُ ذاتِ البَیْنِ. [ جامع الاخبار ص ۴۱۸ ح ۱۱۵۹٫]

امام صادق (علیه السلام) فرمود: دروغگویى ناپسند است مگر در دو جا:

۱. براى جلوگیرى از شرّ ستمگران،

۲. براى آشتى دادن بین دو نفر.

۳۹. عَنْ رَسُولِ اللّه (صلی الله علیه و آله) قالَ: إنَّ اللّه عَزَّ وَ جَلَّ أَحَبَّ الکِذْبَ فِى الصَّلاحِ وَ أَبغَضَ الصِّدْقَ فِى الفَسادِ. [ نهج الفصاحه ص ۱۵۹ ح ۷۸۲٫]

پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) فرمود: خداوند دروغ مصلحت آمیز (براى آشتى) را دوست دارد و از راست فسادانگیز بیزار است.

۴۰. قالَ رَسُولُ اللّه (صلی الله علیه و آله): مالى أراکُمْ تَتَهافَتُونَ فِى الکِذْبِ تَهافُتَ الفِراشِ فِى النّارِ؟ کُلُّ الکِذْبِ مَکْتُوبٌ کِذْباً لامَحالَهَ إلاّ أَنْ یَکْذِبَ الرَّجُلُ فِى الحَرْبِ فَإنَّ الحَرْبَ خُدْعَهٌ أَوْ یَکُونُ بَینَ رَجُلَیْنِ شَحْناءُ فَیُصْلُحُ بَیْنَهُما أَو یُحَدِّثَ إمْرَأَتَهُ یُرْضیها. [ بحارالانوار ۷۲ ص ۲۵۴٫]

رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: چه شده شما را که مى بینم خود را در دروغ مى اندازید همانطور که پروانه خود را به آتش مى افکند؟ همه نوع دروغ در نامه عمل، دروغ نوشته مى شود، مگر در سه جا:

۱. در جنگ زیرا که جنگ فریب و نیرنگ است.

۲. بین دو نفرى که کنیه و دشمنى باشد براى اصلاح و سازش بین آنان دروغى گفته شود.

۳.مردى به همسرش چیزى بگوید تا او را خشنود کند.